eens: „Leve A.F.C." Daarna schreeuwde het publiek het liedje: „En A.F.C. is Kampioen,
halé, haló, Dat zit 'm in de voetbalschoen, halé, haló; Volharding had een reuzen
strop, Ze kreeg met 5—1 op haar kop, Halé, halo, enz." Heele troepen bleven voor
De Karseboom staan en hieven een „three cheers" voor A.F.C. aan. Toen bedacht
één der A.F.C.-ers een aardig plan. Een groot bord werd gehaald: op de eene zijde
werd geschreven „De blijde verwachting", aan de andere zijde" A.F.C—V.O.C."
Dit bord werd buiten de ramen gezet en dus algemeen gelezen. Hossende troepen
bleven staan en begonnen weer te cheeren en den A.F.C.-ers succes toe te wen-
schen. Van hun kant riepen de A.F.C.-ers uit de ramen: „Komen hoor, morgen 1"
't Was een prachtreclame, evenals de strooibiljetten, die met handenvol de ramen uit
gingen en waarnaar gretig gegrabbeld werd.
Onder enorme belangstelling werd met 2—0 gewonnen. De return" had een 2—2 resul
taat, zoodat A.F.C. kampioen van de geheele Westelijke Tweede klasse was. Spor
tief A.F.C. stond op z'n kop en er werd een nieuw liedje gelanceerd:
A.F.C. moet promotie spelen, hi, ha, ho I
Wat kan ons een eerste klasser schelen, hi, ha, ho.
Ajax zullen we degradeeren, hi, ha, ho 1
Dan zal het verder wel marcheeren, hi, ha, ho I"
VI. VERLOREN ILLUSIES.
De Zondag, volgende op het behalen van het kampioenschap, trokken we, verge
zeld van een enorm aantal aanhangers naar de sleutelstad, om het zwakke Leidsche
Ajax te bevechten Na tien minuten stonden we met 30 achter en tenslotte konden
we met een 40 nederlaag naar huis gaan. Doch er restte nog een thuiswedstrijd
tegen Ajax en zeker 4000 menschen trokken naar den Middenweg; wonnen we
dan behielden we een kans verloren we of speelden we gelijk, dan bleven we
Die wedstrijd is tot een der meest tragische geworden, die ons eerste
elftal ooit gespeeld heeft. Dank zij Togneri kwamen we met 10 voor
en A.F.C. bleef den geheelen wedstrijd sterker. Maar bij een Leidschen
uitval liep Jan Blanken die zoovele malen ons heiligdom kranig be
waakt had, onnoodig uit en tergend kalm liep de bal in ons verlaten
doel. Het was 11 en het bleef 11, wat heel erg was, want bij de
meest sappige hands, die ooit op een voetbalveld gemaakt is, snoot
scheidsrechter Tromp z'n neus. A.F.C. bleef tweede klasser.
Ter eere van het toenmalige bestuur en van de toenmalige leden moet
gezegd worden, dat zij de felle en diepe teleurstelling aanvaardden
en zich niet lieten terneerslaan. Alleen in 19091910 waren de resul
taten op grond van een begrijpelijke reactie matig, maar daarna werd
het offensief weer hervat. Tevergeefs helaas, seizoen na seizoen beukte
het eerste elftal vergeefs op de deur der eerste klasse; tot aan het
uitbreken van den eersten wereldoorlog bezette het hoofdteam ieder
jaar de tweede plaats, maar Concordia was drie maal en Blauw Wit
één maal ons te slim af.
Een minder gunstig symptoom was, dat het publiek ons door de her
tweede klas.
28
