EENS waren wij er
Ja, eens was het toppunt van onze voetbalwenschen in vervulling gegaan, we waren
le klasser. Eerst van de zgn. „Margarine", later van de echte afdeeling. A.F.C.
stond ook op de bovenste sporten van de voetballadder, 't Had wel veel moeite
gekost om daar te komen en we waren trotsch op deze plaats, maarzijn er na
korten tijd weer snel afgeduikeld.
Die beste jaren, dat waren sportieve, gezellige èn rumoerige tijden voor de vereeni-
ging en wanneer je het geluk hebt gehad deze als speler van het le mee te maken,
dan komen bij een 50-jarig jubileum van de A.F.C. weer heel wat herinneringen op
het tapijt en zien we in gedachten een film afdraaien van spelers en hun supporters,
van wedstrijden en clubavonden, van velden en tribunes vol toeschouwers, en wat
niet al van de A.F.C-ers, om hun enthousiasme in en buiten de stad bekend en van
ai die anderen, die deze tijden van voorspoed met de club hebben meegeleefd,
die echte A.F.C.-familie, thans veelal behoorende tot de oude garde, die van de voet
baljaren omstreeks 1916 tot 1920.
Komt op, kerels van toen I Laten we in gedachten die groote sprong van 28 jaren
terug maar maken, want springen, dat kunnen we en dat hebben we onder allerlei
omstandigheden zoo vaak met elkaar gedaan, zelfs zoo, dat de spanen eraf vlogen,
letterlijk en figuurlijk.
In het seizoen 1915/16 werd een noodcompetitie ingericht, waarbij het militaire elftal
van de Stelling Amsterdam was opgenomen. Natuurlijk zaten hierin vele A.F.C.-ers
als Jobst, Fischer, Welsch, Piet Heimig e.a. Van A.F.C. wonnen de militairen met
4 2, maar toen dit elftal door overplaatsing zich uit de competitie moest terug
trekken, zorgde de A.F.C.-captain Heimig er wel voor, eenige nieuwe spelers in de
A.F.C. mede te brengen, waardoor de club versterkt uit den strijd kwam.
Weer zien we onzen Piet H. als spil van het elftal, wat klonk zijn heldere stem over
het veld ter aanvuring van zijn spelers, want schreeuwen, dat kon hij... maar voet
ballen ook I Het seizoen 1915/1916 verliep rustig, A.F.C. had een verjongingskuur
ondergaan, eindigde no. 3 en kon daarmede tevreden zijn.
Het seizoen 1916/17 zou van meer belang worden. De N.V.B. had besloten, de
Westelijke le Klasse met een afdeeling uit te breiden. De nos. 1 en 2 van elke afdee
ling 2e Klasse (er waren er 4), met de degradatiecandidaat van de le Klasse zou
den een nieuwe afdeeling vormen. Dit 9-tal werd aangevuld met de beste van de no.'s
3, waarvoor een extra-competitie werd uitgeschreven. Van de wedstrijden van dit
seizoen weet ik me weinig te herinneren. Hoe de militairen uit het elftal steeds maar
weer eiken Zondag over waren, de meesten lagen diep in Brabant, dat moet onge
twijfeld heel wat vindingrijkheid gekost hebben en dat weten ze zelf wel het beste,
s Zondagsavonds moesten ze steeds weer terug en dan was het druk aan die oude
W.P. Na den wedstrijd tegen Ajax-uit moest ik weer naar Breda en, de wedstrijd was
zeker wat vermoeiend geweest, dutte in den trein heerlijk in. Prompt om 3 uur
s nachts werd ik op het eindpunt in Bergen op Zoom wakker gemaakt, want ik
was door al dat boemelen langs al die stationnetjes heerlijk slapende Breda voorbij
gespoord. Maandagmorgen om 8 uur was ik weer bij den troep present, gelukkig
159
