A.F.C. Kampioen der 1e Klasse B
K A M PI OEN 11
14
was O O, toen Jaap Fischer even voor de rust gewond raakte. In
de algemeene nervositeit was vergeten een afspraak te -maken
inzake de invallers met het gevolg dat Amstel een invaller
weigerde.
Die tweede helfteen groot contingent Spartaan-supporters
moedigde Amstel hartstochtelijk aan en was dol van vreugde, toen
er een bord langs kwamD.V.S.—Spartaan 0—3; we stierven
duizend dooden op de tribune, doch onze tien jongens verdedigden
iedere centimeter gronds en toen het eindsignaal kwam was
„Schaf", die op den dag af 12^ jaar voorzitter was, stond stil en ontroerd op de tribune
De eindstand luidde:
A.F.C
22
12
7
3
31
37—16
Spartaan
22
12
7
3
31
36—19
Hermes
22
9
7
6
25
31—24
Feijenoord
22
10
4
8
24
31—30
Dordrecht
22
8
6
8
22
29—28
Concordia
22
7
7
8
21
26—28
't Gooi
22
9
3
8
21
26—28
R.F.C.
22
7
7
8
21
26—28
D.V.S.
22
7
5
10
19
33—40
V.V.A.
22
4
8
10
16
37—33
S.V.V.
22
4
8
10
16
21—39
Amstel
22
6
5
11
15
21—32
Nu hadden wij eens het voordeel van het doelgemid-
delde. Amstel boette haar van het veld loopen met twee
verliespunten en degradeerde.
Ik hoef U niet te vertellen, hoe de avond van den 7den
April 1918 verloopen is. We mochten meespelen om het
kampioenschap van Nederland, daar de Bond, zij het met
volkomen negatie van de practijk, vasthield aan de gelijk
waardigheid tusschen 1 A en 1 B.
De A.F.C.-familie was gèk. Ruim een jaar daarvóór een
middelmatige tweede klasser, nü geklasseerd voor het
kampioenschap van Nederland. A.F.C. voelde zich als een
vent, die een lot gekocht heeft en eensklaps tot de ontdek
king komt, dat de honderdduizend er op gevallen is.
Nico Holtzappel, onze hofdichter, vertolkte ons aller
gevoelens door het volgende gedicht te publiceeren:
Ik kan geen woorden vinden
Het zit me tot m'n keel!
Ik klets maar in den blinde;
Het ishet iste veel!
Ik lijk soms half bezeten,
En brul m'n blijdschap uit,
In wonderlijke kreten
En kettersch vloekgeluid.
Ik kan het niet gelooven,
Ik kan er niks aan doen,
't Gaat mijn verstand te boven,
Wijwij zijn kampioen!
Wie had dat durven hopen
In 't vorige seizoen?
Dat het nog zóó zou loopen,
Dat wij dat zouden doen!!
Dat wij na lange jaren
Van taaien tegenistand.
Nog candidaten waren
Voor Kampioen van 't Land!!
Het elftal begon aan de wedstrijden om het kampioenschap van Nederland, en waarlijk, de resultaten
vielen mee. We hadden inderdaad een elftal, dat rijp was voor de eerste klasse.
Bornemann, Doets en Dekker, Jaap Fischer, Toon Kooy, Piet Bos, Wim Welsch, Addicks, Delsen, Jan
Asscherman en Zweedijk vormden een eenheid, zooals we daarvoor of daarna vrijwel nooit gehad hebben.
Ajax, Willem II, Go Ahead en Be Quick waren onze tegenstanders. Van Ajax werd beide malen ver
loren; in het Stadion met 01, in De Meer met 43 na een onvergetelijken strijd, waar A.F.C. de laatste
tien minuten van 0 4 op 3 4 kwam. In Deventer werd met 31 verloren, doch in Amsterdam hield
A.F.C. stand 0—0. Be Quick kreeg hier klop met 42 en nam den dag daarop in Groningen revanche met
4 1. Van Willem II verloren we „uit" met 20. De thuiswedstrijd bracht ons de sympathie van de geheele
Amsterdamsche sportwereld. Voor ons stond niets op het spel, doch als we wonnen dan maakten we den weg
vrij voor een kampioenschap van Ajax. A.F.C. begreep haar sportieve plicht en sloeg de Tilburgenaren met
21, na heroïeken strijd.
De eindstand luidde:
We hadden gehoopt nu tot 1 A toegelaten
te worden, doch de Bond was koppig en deed
rustig alsof 1 A en 1 B van dezelfde kracht
waren. Heel A.F.C. stond, toen de indeeling
bekend werd, op haar achterste beenen en zwoer
aan de sportwereld te toonen, dat we te sterk
waren voor 1 B. Op de wijze van „De gilde
viert had Jijmen Wit een schoon gedicht gemaakt, dat op clubavonden en zoo gezongen, zal ik maar
zeggen, werd, en waarvan het laatste couplet luidde:
Ajax
8
6
1
1
13
16—4
Go Ahead
8
4
2
2
10
.7—4
Willem II
8
4
1
3
9
10—10
A.F.C.
8
2
1
5
5
11—17
Be Quick (Gr.)
8
1
1
6
3
9—18
