HIER DUURT HET
OMKLEDEN
LANGER DAN DE
WARMING-UP
Maurice Koster, oudste actieve voetballer bij AFC, speelt in het tweede veteranen team 45+
DE AFC'ER 81
je het zou kunnen, zouje het niet hoeven
proberen, zou Cruijff gezegd kunnen
hebben. Er is altijd ruimte voor verbetering:
de volgende wedstrijd, de volgende pass,
de volgende ingooi, de volgende keer op
de bank, het volgende seizoen, de knie die
dan niet opspeelt, de conditie die na de
vakantie vast wel beter zal zijn, de hoop die
blijft, altijd is er de hoop.
Wie dat niet ziet, begrijpt het voetbal niet.
Begrijpt niet dat het er niet om gaat wat je
kunt, maar wat je denkt te kunnen. Dat het
er niet om gaat hoe je beweegt, maar hoe
je denkt te bewegen. En dat het er niet om
gaat wat je ziet, maar wat je denkt gezien
te hebben, als voedsel voor de evaluatie
tijdens de met vuur gevoerde gesprekken
tijdens de inderdaad belangrijke Derde
Helft. Waar het vertoonde spel een droom
beeld wordt, en van droombeeld waarheid.
En dus kan de veteraan na de wedstrijd
precies uitleggen waarom het zo’n goede
wedstrijd was. Er zijn geen mooiere schijn
Bij AFC zijn momenteel vier veteranenteams actief. Een is de 35+, dat de jongste ‘veteranen’ herbergt: net 35 geworden en toch
al veteraan. Verder zijn er de Klassieke Veteranen, die met een aantal zeer oude voetbalverengingen spelen in een competitie
met eigen regels: geen grensrechters bijvoorbeeld zodat de meest voorkomende discussie al bij voorbaat zinloos is en er een
groot beroep op sportiviteit wordt gedaan. Daarnaast heeft het afgelopen seizoen een tweede 45+ team zich aangemeld.
Dit 45+ (1) heeft het meest recht op die 45, terwijl de 45+ (2), met een gemiddelde leeftijd van 60+ de echte veteranen zijn.
De oudste actieve AFC-speler, Maurice Koster (78), kun je hier wekelijks warm zien lopen. En spelers die vanuit China, Israël,
Brazilië, Engeland, Frankrijk eventjes aansluiten en vanwege de unieke cultuur niet meer wegwillen. Vraag het maar aan Mario,
Eddy, Alex, Amit of Eduardo.
bewegingen dan de schaar op dicteer-
snelheid, geen mooiere schoten dan het
geplaatste rollertje op doel, geen steek-
passjes subtieler dan het korte tikje achter
de verdediging.
Elke pass is dan op maat, elke bal op doel
geschoten gaat er in, nee, ze lopen niet,
de veteranen, ze zweven over het veld,
lichtjes beroeren de noppen de grasmat,
moeiteloos volgt de bal de voet, de voet
het been, het been de heupen die losjes
langs de tegenstander dansen. En nog voor
de bal het net zal schroeien, gaan de armen
soepeltjes de lucht in, en klinkt een inge
houden juichkreet, die - zonder de kansloze
tegenstander te kwetsen - overgenomen
wordt door de al even bevallig bewegende
medespelers. Een genot voor het oog,
de uitvoering, de handelingssnelheid, de
perfecte afstemming van beweging en de
dosering van kracht, techniek en richtings
gevoel: alles wat in al die jaren is opge
bouwd, zie je bij de veteranen terug op het
veld. De liefde voor het spel, het plezier.
Het echte voetbal wordt eigenlijk alleen bij
de veteranen gespeeld.
Nou ja, dan toch zeker in hun hoofd.
