Wat een goal
c,G»E
1 mei 2013 91e jaargang nr. 9
Op 25 juni 1988 scoorde Marco van Basten zijn nog altijd wereldberoemde doelpunt in de finale van het EK in Duitsland met het Nederlands
elftal tegen de Sovjet Unie. Verslaggever Theo Reitsma had de meest treffende omschrijving: "Wat een goal!"
Dat riep men ook bij de goal van Johan Cruyff tegen Haarlem in 1982, of voor het schitterende doelpunt van Dennis Bergkamp tegen Argen
tinië in de kwartfinale van het WK'98 in Frankrijk.
En zo zijn er vele andere onvergetelijke doelpunten
Zondagmiddag 28 April 2013. AFC 1 heeft zojuist tegen Gemert het 1 lc punt binnengesleept na de vijfde ongeslagen wedstrijd op rij. Terwijl
de rood-zwarte supporters enthousiast met elkaar bespreken dat we nog leven" dringt zich een grappige vergelijking op. Het is namelijk niet de
eerste keer m de clubgeschiedenis van AFC dat Ons Eerste en haar supporters met nog twee speelrondes te gaan tussen hoop en vrees leven
Terug in de tijd....
....Het is de zomer van 1996. AFC 1 heeft een ijzersterk seizoen '95-'96 achter de rug. Op één schamel puntje na miste de ploeg de titel, die
zij dat jaar aan SC Feyenoord moet laten. Ondanks die teleurstelling is men binnen de club tevreden en tegelijkertijd optimistisch over een
nieuwe ronde met nieuwe kansen. Trainer Henny Kottmann heeft een krachtig en dynamisch elftal onder zijn hoede. Hoewel twee topspelers
zijn vertrokken (Spits Aschwin de Bruijn vertrok naar Volendam en keeper Roy Beukenkamp naar ADO Den Haag) heeft men alle vertrouwen
in een succesvolle afloop van het komende seizoen ('96-'97).
AFC1 bestaat dat jaar uit de spelers Meilink, Rizzuni, Kuikens, Coorengel, Gebbink, Hoogendoorn Jr., Zebeda, Adriaans, Aboikoni, Jurrijens,
Keijzer, van de Meent, Landvreugd, Kouwenhoven, Kandai, Bianchi, Smit en Jan van Baal. Aanvoerder is Roy Tular, tegenwoordig de trainer
van de AFC A2 Junioren.
Tular komt in het seizen 92-93 voor het eerst bij AFC. Hij is dan 26 en heeft op die leeftijd al een imposant verleden in de Eerste Divisie De
geboren Deventenaar maakte furore bij Go Ahead Eagles, De Graafschap en FC Wageningen. Als FC Wageningen in 1992 failliet gaat, verhuist
Tular naar Amsterdam waar hij zijn studie Journalistiek wil afronden. Op de laatste dag van de overschrijvingstermijn brengt hij zijn'inschrij
vingsformulier (op aanraden van AFC-er Pieter Scholten) naar het huis van AFC's 2e secretaris Ger van Caspel, die hem vraagt voor welk team
Roy in aanmerking denkt te komen. Tular herinnert zich: "Ik vertelde Ger van Caspel mijn verhaal en hij zou het doorgeven. Onder voor
behoud, omdat de selectie voor AFC 1 in principe al vol zat. De volgende dag nam jouw vader contact met mij op en ook Jack van Gelder belde.
En zo geschiedde Hoe dan ook, voor AFC dus een totaal onverwachte nieuwe aanwinst. En het gaat goed. Al snel wordt Roy een publiekslie
veling; een krachtige verschijning die af en toe met grote passen vanuit de defensie het veld oversteekt. Hij groeit in de jaren 90 uit tot een
belangrijke steunpilaar.
Ondanks de positieve vooruitzichten loopt het in het seizoen 96-97 alles behalve lekker. Er komt zand in de motor van Kottmann's geoliede
machine. Het draait met. Uit 14 wedstrijden haalt AFC slechts 17 punten. Kottmann doet er alles aan om zijn ploeg weer op de rails te krijgen.
De tussentijdse komst van Landvreugd, Kandai en Bianchi leidt tot een kwaliteitsimpuls, maar niet tot de ommekeer. Zeven wedstrijden voor
het einde van de competitie stelt Kottmann, in het belang van de club, zijn positie ter beschikking, en neemt Pim van de Meent de leiding over.
Deze Haagse 'magiër' moet AFC opnieuw zien te redden van degradatie. Het wordt 'vrouwen en kinderen eerst'.
En het gaat wonderwel lopen. Van de Meent introduceert een op dat moment revolutionaire 'kerstboomvariant'. Jan van Baal als diepste spits
met Landvreugd en Kandai daarachter. De snelle Bianchi op rechts en de technische Ronald van de Meent op links. Aanvoerder Tular moet
voor de verrassing zorgen door als centrale verdediger steeds mee op te komen. AFC wint zo plotseling de ene na de andere wedstrijd en hand
having komt langzaam maar zeker toch nog in het vizier. Het Pinksterweekend wordt cruciaal. Nog twee alles of niets wedstrijden.
Bij het startsein van dat Pinksterweekend gaat de degradatiestrijd tussen vier ploegen; TONEGIDO, DHC, DCG en AFC. AFC staat er het
slechtste voor en heeft de volle zes punten nodig, waar de andere partijen misschien aan drie of vier punten genoeg zullen hebben De eerste
horde is UVS. Op een bloedhete en zenuwslopende middag wint AFC knap met 2-1. Nog 3 punten en handhaving is een feit. Tweede Pinkster
dag 1997 wordt voor AFC 'de dood of de gladiolen'.
Tegenstander is VCS (Voetbal Club Sparta) in Den Haag. Het is opnieuw een warme dag, met temperaturen van dik in de twintig graden.
Achter de goal van de tegenstander staat het in de gehele breedte van het veld vol met meegereisde AFC-ers. Ze willen erbij zijn als hun club
zich misschien toch nog weet te redden. Maar het gaat niet vanzelf. VCS is een stugge en sterke tegenstander. Het blijft lange tijd 0-0 en de
spanning neemt toe. Mobiele telefoons zijn in die tijd nog amper in gebruik, dus de tussenstanden op andere velden hoort men pas in de rust of
via de radio. Die zijn niet gunstig. DCG staat voor. Er moet absoluut gewonnen worden.
In de tweede helft neemt de vermoeidheid toe, mede door de inspanning van twee dagen eerder. Het Amsterdamse publiek heeft het niet meer.
Het bevrijdende doelpunt moet vallen. Dan krijgt Roy Tular de bal centraal achterin en rukt met zijn kenmerkende grote passen op naar voren
Via een combinatie over meerdere schijven komt de bal met een beetje mazzel terecht bij Uli Landvreugd. Met een leep tikje buitenkant linker
voet, steekt Uli de bal door de verdediging, waar de doorstomende Tular aan de zijkant van het strafschopgebied oog in oog met de keeper
komt. De bal komt precies goed voor zijn sterke linker been, en Roy ramt de bal hard en droog in de verre hoek. RaakWat een goal0-1De
AFC-ers achter het doel zijn door 't dolle. Tular rent door en laat zich vallen in de welkome armen van de supporters achter de goal, gevolgd
door zijn hele team die jubelend op de grote hoop springen. Wat een moment, wat een vreugde, wat een opluchting. Volwassen mannen staan te
huilen. Van geluk en van spanning.
Als het verlossende laatste fluitsignaal klinkt komt alle emotie los. De spelers nemen hun ex trainer Henny Kottmann op de schouders die ook
zijn tranen de vrije loop laat. Het is een ontroerend tafereel. Terug in Amsterdam wordt er feest gevierd dat verward zou kunnen worden met
een kampioensfeest. De spelers en de begeleiding hebben het dik verdiend.
Als ik op 28 april 2013, na de wedstrijd AFC-Gemert, van het dijkje afloop denk ik terug aan die middag in Den Haag, 16 jaar geleden. Andere
spelers maar dezelfde situatie. Zouden we weer zo'n ontlading meemaken? Will history repeat itself? Bij Alkmaar begint de Victorie... maar
dan deze keer aanstaande zondag in Emmen?
Bobby Gehring
24
