ff
Wat een Goal
19 december 2012 91ejaargang nr. 5
Op 25 juni 1988 scoorde Marco van Basten zijn nog altijd wereldberoemde doelpunt in de finale van het EK in Duitsland met het Nederlands
elftal tegen de Sovjet Unie. Verslaggever Theo Reitsma had de meest treffende omschrijving: "Wat een goal!"
Dat riep men ook bij de goal van Johan Cruyff tegen Haarlem in 1982, of voor het schitterende doelpunt van Dennis Bergkamp tegen Argenti
nië in de kwartfinale van het WK'98 in Frankrijk.
En zo zijn er vele andere onvergetelijke doelpunten
Op zondag 9 oktober 2005 speelt AFC thuis tegen FC Hilversum. De zesde wedstrijd van dat seizoen en opvallend genoeg al een behoorlijke
'do or die' wedstrijd. Met 3 schamele punten bezet AFC na vijf wedstrijden de op één na laatste plaats van de ranglijst. Onaanvaardbaar, bromt
de achterban. FC Hilversum is na evenzoveel speelrondes de fiere koploper. In een flitsende competitie start scoren ze veel en krijgen ze er
maar weinig tegen.
De meeste spelers van beide teams kennen elkaar wel. Van overdreven antipathie tussen beide clubs is geen sprake, al staat er wel de nodige
dosis prestige op deze duels. De tamelijk Amsterdams getinte formatie uit 't Gooi wil maar wat graag winnen van 'die mannetjes van AFC'.
Maar, wel met mooi voetbal. Voor neutrale kijkers dus vaak mooie wedstrijden.
AFC speelt dat jaar met "mannetjes" als van Holten, van Zeijst, Böke, Esionye, Bianchi, Watanabe, Turpijn, Gehring R., Gehring B., Louis
Stam, Akgtïn, Post, van Dord, Oosterling, Moumane, van Ommeren, Roodbeen, Onal, Dave Osei en Zschwschen. Op het middenveld staat Hans
Geerlings.
Geerlings speelt voor het vijfde seizoen op rij in Amsterdam-Zuid. Na een overstap van de betaalde profs van Volendam, drukte hij in zijn
eerste AFC-jaar direct een mooi stempel op de ploeg. Dat stempel was in 2001 van veel waarde voor het uiteindelijke Kampioenschap in de
Eerste Klasse.
Omdat trainer Stanley Menzo, na twee prachtige seizoenen, naar AGOVV is vertrokken, komt er een nieuwe trainer: John Kila. Onder zijn
leiding zal er een andere wind gaan waaien. Het credo is duidelijk; "AFC herbergt te veel mooi-weer-voetballers. Ze moeten harder worden".
De voorbereiding speelt zich dan ook voornamelijk af in het Amsterdamse Bos. Op de Heuvel. Zonder bal.
De start van het seizoen is ronduit slecht, ondanks de goede conditie. Terwijl het vertrouwen weg ebt, neemt de irritatie toe. Na 1 punt uit 3
wedstrijden wordt er nog meer gehamerd op mentale weerbaarheid en fitheid. De warming-up bij doordeweekse trainingen evolueert zich stukje
bij beetje tot een ware conditie test. Er moet namelijk gewonnen worden. Dat telt. Verder niets.
Na twee nederlagen en twee gelijke spelen moet AFC uit naar Nieuwenhoorn in Zuid-Holland. In een bijzonder enerverende wedstrijd scoort
AFC diep in blessuretijd een heerlijke 2-3. De vreugde is groot. Nog maar een half minuutje volhouden en de buit is binnen. Een allerlaatste
'Hail Mary pass' van de thuisclub wordt echter verkeerd verwerkt en leidt tot de onvoorstelbare 3-3. Bij de daaropvolgende aftrap fluit de
scheidsrechter voor het einde. Weer niet gewonnen. In het kleine, Nieuwenhoornse kleedkamertje daalt de sfeer tot het nul punt. Ook de meege
reisde AFC supporters rijden diep teleurgesteld terug naar Amsterdam. Hoe nu verder?
De week die er op volgt moet de groep opnieuw het bos in. Voor straf. Men moet nu eenmaal mentaal sterker worden. Ditmaal rent de ploeg
echter niet de Heuvel op, maar er aantal keer omheen. Elke ronde moet binnen 3 minuten voltooid zijn. Gekkenwerk bijna. Er wordt in toene
mende mate geklaagd; "we spelen toch verdomme niet bij een atletiekvereniging" en "zo hoeft het voor mij niet meer" zijn de meest gemom
pelde opmerkingen. Ook op non-verbale wijze laten veel spelers hun ongenoegen duidelijk merken. Koploper FC Hilversum moet dan nog op
bezoek komen. Als dat maar goed gaat.
Op zaterdagochtend 8 oktober is op radio Noord-Holland 'Sportclub 1890'. Er wordt gesproken over de WK kwalificatie wedstrijd van het
Nederlands Elftal tegen Tsjechië, en ook over de dreigende crisis bij AFC. Stamgast Ton Ojers doet live een boute uitspraak: "Natuurlijk wint
Oranje van die Tsjechen en natuurlijk wint AFC morgen gewoon van Hilversum. Gaat honderd procent gebeuren. Kan ik je op een briefje
geven. Gewoon drie puntjes. In het tasje. En dan boven in die kantine lekker een biertje drinken. Let jij maar op 's Avonds zorgen doelpunten
van Obdam en Van der Vaart voor een 0-2 zege in Praag.
Zondag. Half drie. Bij de aftrap zit Hans Geerlings gepikeerd op de reservebank. Hij is na het gelijke spel van een week eerder gepasseerd. Dat
zint Hans niet. Hij kent het klappen van de amateurvoetbal-zweep. De kilometervreter met het mooie linkerbeen speelde vroeger al in de suc
cesvolle hoofdmachten van ADO'20 en Hollandia. Niet bepaald clubs die bekend staan om 'mooi-weer-voetbal'. Bovendien stekkert Geerlings
na elke training. Een minutenlange conditieloop rondom het voetbalveld waarbij hij het tempo steeds verder opschroeft. Niet voor de tribune
maar voor zichzelf. Hoezo, niet hard genoeg
Na een vroege blessure valt Geerlings al snel in. Hij maakt een getergde indruk. Giftig. Het blijft tot diep in de tweede helft 0-0, totdat Geer
lings de bal ver op de helft van Hilversum verovert. Hij kijkt goed en legt dan al zijn gram in een streep op goal vanaf minstens 20 meter. De
bal suist langs de zweefduikende keeper en slaat via de onderkant van de lat knalhard in het doel, wat bijdraagt aan de schoonheid van de goal.
Er volgt een flinke emotionele ontlading bij Hans en zijn teamgenoten. Het doelpunt is niet alleen bevrijdend, maar ook winnend. De eerste
driepunter van het seizoen is binnen. En hoe! Boven in het clubhuis is het lang feest. En Ton Ojers.... loopt 2 op 2.
Om met de woorden van Theo Reitsma te spreken: Wat een goal!
Bobby Gehring
