Vrienden Biljart Club aan stoot
De eerste keer
sappt
U reist niet met de auto, maar met de trein en scheldt u geregeld op de
NS vanwege weer twintig minuten vertraging dankzij vlinders op de
rails of onwillige wissels? Sluit de ogen, krimp in gedachte een meter
en daar staat u: kaplaarzen, rugzakje met een boterham voor onder
weg en de vuistjes samengebald. Vurig hopend. En als de trein aan
komt: ja! De gebeden zijn verhoord, een dubbeldekker. De dag kan
niet meer stuk.
Eerste keren zijn echter niet alleen memorabel uit de kleutertijd. Voor
het eerst zonder ouders op vakantie, het eerste sollicitatiegesprek en
bovenal de eerste keer meedoen met het hoogste elftal, ofwel het
debuut. Er volgen misschien nog wel tientallen wedstrijden, maar het
debuut (een woord dat haast koninklijke allure meedraagt) is onmoge
lijk te vergeten. De geur in het kleedlokaal, de geveinsde ontspanning
terwijl het bloed door de aderen raast, het eerste balcontact, het hoge
tempo, de einduitslag. Anderhalf uur die nooit meer na te bootsen is,
en altijd zal bijblijven.
En dan is er natuurlijk nog de oervorm van 'de eerste keer'. De eerste
aller eerste keren. La première fois. Op de middelbare school is het in
toenemende mate het belangrijkste gespreksonderwerp. Iets om naar
uit te kijken, naar te verlangen en stiekem ook een beetje tegen op te
zien. Zoals dat voor alle eerste keren geldt. Iemand moet wel heel
dement worden om deze onovertroffen versie van de eerste keer te
vergeten.
Dat betekent overigens niet dat dit kwalitatief het beste optreden zal
zijn. Hoogstwaarschijnlijk niet zelfs, een première is altijd wat on
wennig. Gelukkig maar, dan blijft er tenminste nog wat om te leren.
Maar wat er ook gebeurt, de eerste keer blijft bewaart in de brandkast
der gedachten.
En die brandkast blijft in het dagelijks leven helaas vaak gesloten.
Daarom, voor de liefhebbers, de volgende keer bij binnenkomst van
de supermarkt op weg naar een vluchtige diepvriespizza: kijk even bij
de ingang. Soms staan er van die kleine winkelwagentje. Weet u nog?
De pret toen u er voor de aller eerste keer eentje zag? Meestal staan er
meer dan genoeg en er past precies zo'n pizza in, niemand die het zal
zien... Het 'broem-broeeem'-geluid kunt u desgewenst achter wegen
laten, maar het hoeft niet.
De traditionele jaarlijkse partij tegen de biljartclub van de KHFC
vond 14 maart j.l. plaats in hun gezellige clubhuis in Haarlem.
Hartelijk was de ontvangst van onze gastheren met koffie en vers
appelgebak met slagroom, na de busreis uit Amsterdam. Groot was de
verbazing nadat onze 'tegenstanders' de uniforme outfit van de
VBC'ers waarnamen; de rode slip-overs met het 'VBC-70'
jubileumembleem geschonken door ex bestuurslid Kees Gehring.
In het onderlinge duel van 12 tegen 12 wonnen de VBC'ers Henk v.d.
Jagt, Hans Honsdrecht, George Wijnberg, Ger Smit en Frans Jüch hun
partijen. In de slotpartij van Peter Brans, met kans op een gelijkspel,
trokken onze Haarlemse vrienden na winst met 14-10 aan het langste
eind. VBC-voorzitter Peter v.d. Heijdt sprak tenslotte een passend
woord van dank en overhandigde de zeer sympathieke gastheer Arie
Kalkman (KHFC), die zijn zieke voorzitter Ton ten Have verving, de
wisselbeker.
11 april 2012 90e jaargang nr. 9
Dat werd waargenomen door Grunholz, die als antwoord op één van
de vragen van Jack grapsgewijs antwoordde: "Dat komt, omdat ik een
trainer ben, die er nog jong uitziet". Cor ten Bosch, die best toegaf,
dat Haaglandia, geen team is, dat zo maar te kloppen valt, hield zich
verder af van een prognose over de uitslag van de komende wedstrijd
's middags. Reactie Jack van Gelder glimlachend: "Ja, je bent een
trainer, die zich indekt".
Haaglandia won de wedstrijd enkele uren later. De gehele opzet van
de lunch, voorafgaande aan de wedstrijd, voldeed in z'n geslaagde
bedoelingen. Tweelingbroer Johan roept regelmatig in z'n rubriek, dat
je AFC-ers overal tegen komt. Heeft hij groot gelijk in, waarbij ik
graag toevoeg, dat je op zo'n lunch in ons clubhuis voor een thuis
wedstrijd ook een flink aantal voetbalfans tegenkomt, die geen lid,
maar grote vriend van AFC zijn. Dat gebeurde mij, waaruit voor de
komende weken een aantal zinvolle en leuke afspraken kwam. Ook
met AFC als onderwerp. De zin van het scheppen van een netwerk,
komt uit z'n lunch duidelijk naar voren. Waarbij zich dan op het
breinscherm van mijn hersenen de woorden laten zien, dat "to know
who can be sometimes more important then to know how". Laten
velen in AFC toch de gave hebben, dat het kennen-van-wie vaak
gelijk gaat met het kennen-van-wat. Daarom draait onze voetbalclub
zo geweldig goed. Overigens: het was ook een feestje in gedachten
voor mij om Edwin Geluk glimlachend te zien rondstappen.
Hans de Bie.
door Laurens Samsom
Wat ontbeet u vorige week dinsdag? In welke rij van de supermarkt
stond u gisteren? En wanneer bracht u voor het laatst de flessen naar
de glasbak? Het zijn de grijze gebieden van het dagelijks bestaan.
Iedereen doet ze, niemand onthoudt het. Sleur en saaiheid liggen op
de loer, maar er is een remedie.
We vergeten dat alles ooit de eerste keer was en destijds spannend en
enerverend. De eerste keer als kind met een loodzware plastic zak
alleen over straat naar de glasbak. Lekker hard de flessen op de bo
dem van de bak laten kletteren, maar voorzichtig met dat vervaarlijke
klepje. En daarna met de lege zak hard terug naar huis rennen.
Of de auto, ook zoiets. Staat u vaak in de file? Denk dan vooral aan
de eerste keer voorin. In een kinderzitje, of gewoon op een stapel
kussens, ogen tekort komend voor de langsrazende landschappen,
andere wagens en al die rare borden langs de weg. Opgetogen en
uitgelaten, met in het achterhoofd dat de linker hand niet mag bewe
gen, want daar zit dat zwarte balkje: de handrem.
