Moir
14 december 2011 90® jaargang nr. 5
Hoe leuk het ook was, in het seizoen 1998-1999 wordt vanuit de club
voor het eerst expliciet de wens uitgesproken om Kampioen te wor
den, of in ieder geval direct weer terug te keren naar de Hoofdklasse.
Tegen die achtergrond wordt het een beladen seizoen, dat zich lang
zaam maar zeker ontwikkelt naar een bizarre climax.
Rob Bianchi is de nieuwe trainer. De ex-speler van FC Amsterdam,
met een succesvol verleden in de hockeywereld, heeft een ambitieuze
en tegelijkertijd relativerende aanpak. Zijn selectie is op papier één
van de favorieten voor de titel.
Met op doel dus Edwin Meilink, maar ook de van Telstar gekomen
Stefan Teeken. Teeken zou uiteindelijk nog een behoorlijk aantal
wedstrijden spelen omdat Meilink tijdens de eerste seizoenshelft 3
keer aan zijn buik moet worden geopereerd. In de defensie kan Bian
chi bouwen op geroutineerde spelers als captain Roy Tular, Erwin
Smit, Peter de Waal en de dan nog maar 20 jarige Esionye. Centraal
achterin speelt Martin Wolfswinkel, die na een knappe serie wedstrij
den al in de winterstop vertrekt naar het Spaanse Compostela.
Op het middenveld spelen de creatieve voetballers Guido Smits,
Robert Gehring en Uli Landvreugd samen met de van de Koninklijke
HFC overgekomen 'stormram' Pascal Kamp. Veel gebruikte kracht is
ook Joey Zebeda, die met zijn persoonlijkheid in en buiten het veld
een zeer positieve invloed op de teamspirit heeft.
Aanvallend kan men dat jaar ook kiezen uit een mooie groep spelers.
Bijvoorbeeld Ronald van de Meent, die geweldig kan voetballen. De
snelle rechtsbuiten Laurens Bianchi en de atletische Frank Aboikoni
zorgen voor extra aanvallend gevaar. De vedette is de van FC Volen-
dam teruggekeerde Eschwin de Bruijn, die het leeuwendeel van de
doelpuntenproductie voor zijn rekening neemt. Ook ondergetekende
debuteert dit seizoen in AFC 1 en tekent in de AFC-aanval voor 19
wedstrijden.
Dat jaar moet AFC voor het eerst weer werken (1° klasse) met een
clubgrensrechter. Deze post wordt ingenomen door Barry van der
Glas, die door zijn bevlogenheid een belangrijk onderdeel van het
team wordt. Ook de clubliefde van de elftalleiders Henk Bijlsma en
Peter Brans, keeperstrainer Cees Thomas en verzorger Ko Grosze
Nipper zorgt voor de nodige saamhorigheid.
Esionye weet zich het seizoen goed te herinneren: "Je voelde dat jaar
best wel een beetje druk als speler. De deceptie van de degradatie
moest zo snel mogelijk worden hersteld. Promoveren was het enige
dat telde. Veel mensen in de club waren erg betrokken. Ook voor hen
wilde ik graag dat we het zouden redden. Als je zag hoeveel mannen
als Henk en Kees bijvoorbeeld voor het team deden, dat was buiten
gewoon. Het zou dus een spannend seizoen gaan worden, maar we
hadden er wel vertrouwen in dat het ons zou lukken".
De competitie is nog maar net begonnen als er een absoluut diepte
punt in de historie van de club plaatsvindt.
Op een zonnige middag in september speelt AFC uit bij OSV in
Oostzaan. AFC staat achter. Halverwege de tweede helft ontstaat
achter het doel van OSV grote paniek als clubicoon Sal van Gelder in
elkaar zakt. 'Oom SaT zou die middag volkomen onverwacht overlij
den aan de gevolgen van een hartaanval. De supporters en de spelers
op het veld zijn in shock.
Na een zeer emotionele begrafenisdienst, waar de voltallige selectie
bij aanwezig is, wint AFC een week later - ter ere van Oom Sal -
overtuigend op Sportpark Goed Genoeg met 5-2 van DEM (zoals Rob
Bianchi het in zijn voorbespreking al voorspelde: "we're gonna beat
DEM"). De 1 minuut stilte in de middencirkel van het oude Hoofd-
veld voorafgaand aan de wedstrijd zal ondergetekende nooit vergeten.
Het seizoen blijft zich echter apart ontwikkelen met mooie over
winningen, maar ook met onnodig puntverlies. Op de allerlaatste
speeldag kunnen drie clubs nog kampioen worden. AFC, KBV en het
verrassende SO Soest. AFC en KBV (Kampioen bij Volharding)
treffen elkaar in een direct duel op sportpark Riekerhaven. De win
naar zou de titel grijpen, mits Soest niet zou winnen. Met nog een
kwartier te gaan stond het bij Soest gelijk en leidde AFC met 1-2.
t««6
Ver in blessuretijd sijpelt dan het bericht door dat Soest voor staat en
kampioen zou zijn geworden. KBV maakt dan in de slotminuut
alsnog gelijk.
Meilink herinnert zich: "Dat was een stevige teleurstelling. We had
den gedacht het op die dag te flikken. Dan maar in de nacompetitie,
samen met alweer KBV en Stormvogels. De spanning bouwde zich
op naar een hoogtepunt"
In die nacompetitie wint AFC de kraker bij KBV met 0-1 in een
kolkende omgeving. Nu is nog maar één puntje nodig. Thuis tegen
Stormvogels. Tijdens het reguliere seizoen blijken beide clubs aan
elkaar gewaagd. Uit wordt knap met 1-2 gewonnen, terwijl AFC
lange tijd met 10 man moet spelen; Peter de Waal roept 'skeele
makreel' naar de partijdige grensrechter uit IJmuiden en krijgt voor
de 2e keer geel. Thuis in Buitenveldert wordt verloren.
Op deze 16° mei gaat het er dus om spannen. Het wordt al snel 0-1.
Robert Gehring maakt daarna gelijk. Stormvogels, met goede voetbal
lers in de ploeg, scoort vervolgens verdiend de 1-2 en de hoop om te
promoveren lijkt te vervliegen. AFC gooit echter alles op alles en
maakt uit een scrimmage gelijk door een intikker van Aboikoni.
De hoop is nu weer springlevend! Er is niet lang meer te gaan en
beide teams zijn moegestreden.
Dan breken de laatste 5 minuten aanEen IJmuidense alles of niets
pass naar voren belandt bij Joey Esionye. Hij wordt opgejaagd door
zijn directe tegenstander en besluit de bal beheerst terug te spelen op
zijn doelman Edwin Meilink.... Maar Meilink stapt net opzij, omdat
hij de bal naast de goal terug verwacht. Het moment is niet meer
terug te draaien. Terwijl de bal langzaam richting het eigen doel rolt,
schieten beelden van het gehele seizoen voorbij. De vreugde, het
verdriet, de hoop op een "eind goed al goed". Maar dat happy end
komt er niet. De bal gaat tergend langzaam over de lijn. Het is 2-3 en
AFC verliest. Geen promotie. Terwijl de spelers van Stormvogels uit
hun dak gaan, wordt het stil op Goed Genoeg.
Als Joey en Edwin dit moment met elkaar herbeleven, blijkt de pijn
van het dure misverstand nog altijd diep te zitten. Esionye denkt
terug: "Ik kon wel door de grond zakken. Eerst besefte ik niet hele
maal wat er gebeurde, maar al snel kwam de pijn van het verloren
seizoen. Ik durfde niet naar de kleedkamer, want ik voelde me schul
dig. Toen heb ik alleen op het veld een potje zitten huilen".
Bij Meilink doet het moment ook nog altijd zeer: "Ik voelde me net
zo verantwoordelijk als Joey. Ik durfde na afloop ook niet naar boven.
Ik zat helemaal stuk en ben naar huis gegaan. Je vraagt je de hele tijd
af waarom en hoe. Maar er viel niks meer aan te doen. Ik baal er nog
steeds van dat ik het bij AFC nooit heb kunnen herstellen".
Er valt even een stilte. De beelden van toen schieten weer voorbij.
Joey doorbreekt de stilte: "ik werd goed opgevangen door Rob Bian
chi en door Henk. En 's avonds ging de telefoon. Chris Schroder
belde om mij een hart onder de riem te steken. Dat heeft mij heel erg
goed gedaan en dat vergeet ik nooit meer". De tranen staan in Joey
zijn ogen als hij terugdenkt aan de kort geleden overleden Chris.
Esionye zou nog een groot aantal seizoenen in AFC 1 spelen, terwijl
Edwin na een korte pauze gaat keepen in het eerste bij AFC'34.
Inmiddels zijn ze allebei gestopt met voetballen. Edwin vraagt of
Joey niet te vroeg gestopt is: "Nee, want ik had altijd al last van mijn
achillespezen. Ik vroeg altijd erg veel van mijn lichaam om op dit
niveau te kunnen spelen". Het maakt het aantal van zijn totaal 247
gespeelde wedstrijden des te knapper.
Edwin en Joey beloven dat ze gauw weer een wedstrijd van het eerste
komen kijken. AFC-Quick'20, op 22 januari 2012, lijkt een mooie
optie. Leuk als ze komen! Kunnen wij weer oude herinneringen op
halen.
Met dank aan de Archiefcommissie,
Bobby Gehring
