Weet je nog, die ene wedstrijd
14 december 2011 90® jaargang nr. 5
Het is zondagmiddag 16 mei 1999. In de strijd om de zeer ver
langde promotie, terug naar de Hoofdklasse, speelt AFC thuis
tegen Stormvogels. Voor AFC is een gelijkspel voldoende terwijl
de Stormvogels moeten winnen. De wedstrijd is spannend en
enerverend. AFC komt twee keer terug van een achterstand,
maar met de 2-2 op het scorebord en nog 5 minuten op de klok
lijken na een lang en meeslepend seizoen de laatste krachten te
zijn weggeëbd. Beide teams zijn leeg gespeeld en kunnen aanval
lend geen vuist meer maken. De in grote getale aanwezige toe
schouwers zijn het eens: dit wordt een gelijkspel. Een IJmuidense
alles of niets pass naar voren belandt bij Joey Esionye. Hij wordt
opgejaagd door zijn directe tegenstander en besluit de bal be
heerst terug te spelen op zijn doelman Edwin Meilink
12 jaar later zie ik Joey en Edwin weer op AFC. Leuk om ze beide
weer te ontmoeten. Joey draagt nog altijd de mooie zwarte Tommy
Hilfïger jas met ruiten kraag, die alle spelers van 'het eerste' in 2001
van de club kregen. De jas ziet er tien jaar later nog steeds piekfijn
uit; Joey is zuinig op zijn spullen. Edwin, inmiddels vader van twee
jongens (Thomas en Olivier), ziet er afgetraind en scherp uit. Eigen
lijk geen verschil met de tijd dat hij onder de lat stond, behalve dat hij
nu een bril draagt. Bij Joop bestellen we een appelsap, een rode wijn
en een biertje en praten samen over hun tijd bij AFC en de bewuste
16e mei van toen.
Joey Esionye verruilt op 17 jarige leeftijd Swift voor AFC. Hij komt
te spelen in de Junioren Al, die acteert in de landelijke le divisie en
zich daarin met spelers als o.a. Dennis Husers, Mare de Hond en
Emiel Neter knap staande weet te houden. Pim van de Meent is de
trainer. Hij geeft Esionye, die zich snel en sterk ontwikkelt, veel
vertrouwen en brengt hem op zijn 18e via de selectie van het tweede
elftal al bij de A-selectie. Joey vertelt: "Pim is voor mij super belang
rijk geweest. Door hem ben ik volwassen geworden. Niet alleen toen,
maar ook in de jaren daarna. Als speler en als mens".
Meilink sluit zich daar direct graag bij aan. "Prachtige vent, Pim. Ik
stond eens na een wedstrijd te douchen toen hij mij op zijn manier bij
zich riep. Met slechts een handdoek om mijn middel werd ik aan
iemand voorgesteld. Pim zei: - dit is Edwin, afgestudeerd. Edwin, dit
is Ad Westerhof. Veel succes - Uiteindelijk heb ik daarna 10 jaar bij
Troostwijk gewerkt".
V.l.n.r. trainer Rob Bianchi, Joey Esionye, elftalleider Henk Bijlsma
Edwin Meilink speelt in zijn jeugd bij RKAVIC en wordt later keeper
bij NFC, dat op dat moment uitkomt in de Derde klasse. Hij valt op
bij oud AFC-1 spelers Hennie Kottmann en (oud-keeper) Andre
Wijnand. Meilink wordt getipt en als in 1996 Roy Beukenkamp
vertrekt naar ADO Den Haag, is de keuze snel gemaakt. "Het was
voor mij wel even wennen toen ik hier kwam spelen. Van de Derde
klasse naar de Hoofdklasse is een flinke stap. AFC hoorde in die tijd
ook gewoon bij de top van de amateurs. Eén van mijn eerste wed
strijden was direct tegen BVO Excelsior, voor de KNVB Beker.
We wonnen zelfs met 1-0 en ik speelde goed. Ik was er klaar voor".
Beide nieuwelingen kunnen op dat moment nog niet vermoeden dat
AFC 1 gaat beginnen aan een roerig einde van de jaren negentig. In
het seizoen 1996-1997 kan men zich nog ternauwernood veilig spe
len. Uit bij VCS wordt het 0-3 en zijn de verlossende laatste punten
binnen. Een jaar later gaat het echter alsnog fout. Voor het eerst in 24
jaar degradeert AFC uit de Hoofdklasse.
Esionye, die uiteindelijk in 11 seizoenen 247 wedstrijden voor het
eerste elftal speelt, kijkt er ondanks de bittere teleurstelling positief
op terug: "Het klinkt misschien gek, maar ik ben blij dat ik het heb
meegemaakt. Het kan natuurlijk niet altijd alleen maar goed gaan.
Soms zit het ook wel eens tegen. Bij AFC heb ik in al die jaren
de pieken en de dalen meegemaakt en daar ben ik trots op.
Het waren altijd leuke teams waarmee we veel plezier hadden.
Als ik jongens van toen spreek hebben we snel weer die ouderwetse
humor te pakken. Vaak gaat het dan over Maastricht en Gran Canaria,
haha"
Meilink is het er mee eens: "AFC is gewoon bijzonder, maar dat merk
je pas echt als je ook ergens anders hebt gevoetbald. Je speelt hier
niet zomaar. Ik kan er nu niet meer goed over oordelen maar toen ik
hier keeper was waren het over het algemeen jongens met een goed
stel hersens, die wel van een feestje hielden. Tot ik hier kwam spelen,
op mijn 25e, dronk ik geen alcohol. Dat heb ik hier wel geleerd"
