Klassieke veteranen
in Spanje
18 juni 2009 87e jaargang nr. 11
Het Mini WK!
Verzameld rond de vlag van hun land, hoorden de spelers al de
drummers van de Surinaamse band die de dag kwam openen.
Opzwepende muziek die ervoor zorgde dat al om 10 uur een aantal
volwassenen stond te swingen.
Achter de band aan liepen de spelers het hoofdveld op om daar de
officiële opening mee te maken door AFC-voorzitter Machiel van de
Woude.
Meteen het startsein voor de wedstrijden.
Volgens traditie werden alle teams door elkaar gehusseld, zodat er
een eerlijke strijd kon ontstaan. En verloor je als E-tje een wedstrijd
in je poule dan kon je altijd nog de F-jes van je land aanmoedigen.
Want met zijn allen kun je de landenprijs winnen.
De WC en CL hadden - op het voor hen vertrouwde kunstgras - een
eigen landencompetitie waar de spetters vanaf vlogen.
En voor de allerkleinsten stond naast het clubgebouw een geweldig
grote klim-truck die die hele dag in trek was.
Veel mensen bereiden zich al voor op de AFC-vrije zomer, door in
ieder geval een "aandenken" te kopen voor de voetballoze periode.
Ballen, shirts, van alles en nog wat werd verkocht.
En dan vergeten we ook niet alle vrijwilligers achter de zomerse koek
en zopie tentjes.
Poffertjes, pizza's, hotdogs, popcorn en suikerspinnen vochten onder
ling om de aandacht van de spelers en toeschouwers. En niet zonder
resultaat!
Een enkeling dacht dat je de splinternieuwe Peugeot Cabrio op het
sportpark ook met een strippenkaart kon kopen, maar dat viel dan
even tegen.
Tijdens het hele toernooi schalde de muziek over ons sportpark, maar
precies om 15.30 uur werd het stil en was het tijd voor de prijsuitrei
king.
Eerst werden alle kampioenen van de reguliere competitie (en hun
leiders) in het zonnetje gezet en zij kregen uit handen van jeugdvoor-
zitter Brian Speelman, de AFC oorkonde die hoort bij het kampioen
schap.
Daarna volgden de winnaars van de Mini WK.
Op zo'n mooie dag en spelend met je vrienden, was eigenlijk ieder
een vandaag een winnaar.
Toch stak één land er net bovenuit. Alle spelers van Brazilië mochten
met een beker naar huis.
Voor de meeste spelers een perfect einde van het seizoen. Een aantal
jongens zal nog een toernooi spelen, maar ook die mogen daarna op
krachten komen om weer fris aan de start te staan bij het begin van
het seizoen 2009/2010.
De jeugdcommissie bedankt iedereen die deze dag in touw was om
alles zo goed te laten verlopen.
Alle Chefs de Mission, de teamleiders, de scheidsrechters, de vele
ouders (en oudere kids) achter de kraampjes, de muzieksmurf en
onvolprezen omroeper, het team achter de bar, AFC trainers en -
coördinatoren en - last but not least - de evenementencommissie.
Grote Klasse allemaal!
Wiebe Westerhof
Na tweeënhalf jaar blessureleed was het eindelijk zover: ik speelde
weer eens een wedstrijd in het shirt van AFC. Bij de Klassieke Vete
ranen, na afscheid te hebben genomen van Zaterdag 1, net zoals
Smitje en Lennard dat al eerder hadden gedaan.
Vrijdagmiddag arriveerde ik, later dan de rest, in Barcelona. Plek van
ontmoeting: Hotel Guitart Grand Passage, midden in het centrum.
Mijn stand-in vriendin voor dit weekend (lees: Erwin Smit, alias
Smitje) wachtte me keurig op in onze kamer. Hij had mijn bed al
opgemaakt. Overigens we sliepen met vier man op een kamer ter
verhoging van de feestvreugde.
De rest van de mannen, verspreid over drie groepen, waren al de stad
aan het verkennen. Om zeven uur hadden we afgesproken in Carpe
Diem. Na een zeer uitgebreide borrel volgde een diner in Aqua, ook
al zo'n goede strandtent. Ik raakte in gesprek met diverse oudgedien
den, waaronder Ernst Huisman, die in Spanje woont en ons de lokale
gewoontes fijntjes bijbracht. Nog meer leerde hij ons hoe een AFC'er
op grote afstand contact houdt met zijn eeuwige clubvrienden.
Heerlijk was het om de echte AFC verhalen uit de mond van Ad
Westerhof, Kees Gehring, Henk Bijlsma en Ernst te horen. Mooie
onderwerpen kwamen ter sprake. De vraag van de avond luidde: 'Wie
was de beste zondag 1 speler aller tijden of de beste speler met wie je
ooit gespeeld hebt binnen AFC zondag 1?' Iedereen had natuurlijk
zijn eigen top drie. Ik ook, maar moest 'm uiteindelijk toch aanpas
sen, anders zou Guido Smits tegen me stemmen, als er over mijn
toetreding tot de Klassieke Veteranen gestemd wordt. Daarom zeg ik
nu: 'Guido Smits is de aller allerbeste speler die ooit in zondag 1
heeft gespeeld.' Sorry Nils (Adriaans, voor wie niet weet wie ik be
doel, al kan ik me dat niet voorstellen.)
Na het diner zijn de meesten terug naar het hotel gegaan. Enige
nachtrust was wel wenselijk na het midden in de nacht te hebben
moeten opstaan, behalve Smitje natuurlijk, voor de vroegste vlucht
van die dag. Anderen, waaronder ik, belandden op een straatfeest om
de hoek van het hotel, waar het gezellig was tot in de kleine uurtjes,
totdat mijn stand-in vriendin vond dat ook ik naar bed moest. Zo
geschiedde uiteraard. Met enige tegenzin van het barpersoneel, dat
wel, ben ik er toch tussenuit geknepen.
Bij het ontbijt zagen we voor het eerst de Engelsen. Zij zaten in het
zelfde hotel. De koude oorlog was begonnen. Wij waren allemaal een
half uur eerder beneden, verzorgd, strak in een rode polo; de eerste
dreun was uitgedeeld. De Engelsen zijn die mentale tik de hele dag
niet meer te boven gekomen. Daarom des te meer dank voor de zeer
mooie polo, gesponsord door Troostwijk en Bonnit (lees: Ad en
Kees).
Om een uurtje of elf gingen we, gezamenlijk, met de Engelsen rich
ting een wijngaard bij Sitges. Daar begon de 'Daniël van Meer-show'.
Iedereen heeft genoten van de gastvrijheid op het gehele terrein. Met
oude jeeps reden we over de wijngaard. Chauffeurs waren de wijnma
ker zelf, Ad (Daktari was er vroeger niets bij) en Rob Ruis (reed
betere bochten dan de buschauffeur, in ieder geval snellere). We
kregen een goede uitleg over de geschiedenis van het landgoed en
over de diverse wijnen die er gemaakt worden. Uiteindelijk werden
vele wijntjes geproefd en veel dozen afgenomen, waarna we richting
Daniel zijn huis liepen, waar we, inclusief ontmoeting met de gehele
familie, een heerlijke BBQ voorgeschoteld kregen.
Het prachtige terrein bracht rust in de koppies - althans; in dat van mij
- en ook hier kwamen weer de mooie AFC verhalen uit verleden en
het heden samen met natuurlijk de nodige hilarische anekdotes. Na
iedereen te hebben bedankt gingen we op weg naar het kustgedeelte
van Sitges waar het Stadion van de plaatselijke FC was gehuurd.
Voor het eerst in tweeënhalf jaar weer mijn AFC shirt aan, maar dat
deden nog twintig man. Even afwachten dus of ik mocht starten.
Heerlijke kick blijft dat toch als je in de basis mag beginnen en wat
leef ik dan boven mijn stand als ik opeens op het middenveld sta met
twee ex-zondag 1 spelers, Daniel en Frank Keijzer. Waren er dan toch
zenuwen van mijn kant? Geen flauw idee. Wat ik wel weet, is dat via
mijn been een Engelsman opeens vrij kon uithalen: 1-0 achter. Shit.
We herstelden ons snel. De 1-1 volgde niet veel later.
We gingen de rust zelfs in met een 2-1 voorsprong.
De tweede helft walsten we over de tegenstander heen. Het werd
uiteindelijk 8-3. Tijdens de gemeenschappelijke 'afdronk' op de bou
levard van Sitges werd door de Engelse aanvoerder de Challenge
Shield, waar nu al weer 12 jaar tussen beide ploegen om wordt ge
streden, aan onze aanvoerder Daniel overhandigd. In zijn dankwoord
sprak Daniel zijn dank uit naar de organisatoren van deze trip en kon
niet nalaten op te merken dat er door André Wijnand wel heel veel e-
mails waren verzonden. Vervolgens bood André aan twee oudgedien
den van The Theydon Boys: Derrick en Billy, als waardering voor het
mede in stand houden van de jarenlange band tussen beide teams
allebei een polo aan.
Nadat bekend was geworden dat Barcelona kampioen was geworden,
wilden velen terug naar Barcelona om daar samen met de Catalanen
feest te vieren. Tijdens de busreis terug begon de chauffeur ineens
veel harder te rijden. Wou hij zo snel naar huis, omdat wij, onder
aanvoering van Kees, die de microfoon te pakken had gekregen, ook
de Engelsen op het gebied van community singing de baas bleven met
