Een zonnige zaterdag
op "Goed Genoeg"
r
Vraag: Je hebt tijden geleden een boekje geschreven over het Neder
lands elftal. Nooit de behoefte gehad om daarmee door te gaan?
Antwoord: Dat eerste boekje vergeet ik nooit. Tijdens het EK van
1992 in Zweden hield ik een soort dagboek bij. Stuurde ik op naar
Nederland en het zou later in boekvorm verschijnen. Volgens de
uitgever liep het geweldig, er waren al 15.000 boeken op voorhand
besteld ...totdat van Basten die penalty miste. Ik lifte mee op het
succes van het Nederlands elftal. Al het materiaal voor niets. Maar het
werd wel de basis voor het latere boekje Oranje goes America'.
Gewoon geen tijd voor vrij gemaakt. Misschien dat ik later mijn
memoires schrijf. Een boekje met eventueel een cd erbij, waarop ik
bepaalde herinneringen inspreek. Ik heb niets op papier staan, alles
staat in mijn geheugen gegrift. Soms hoor ik bepaalde zaken, die ik
niet naar buiten kan brengen, maar ik onthoud ze wel. Voor een jour
nalist is dat best wel belastend. Als dat nieuws dan langs een ander
kanaal naar buiten komt, jammer dan. Ik heb mijn erecode en daar
wijk ik voor het korte termijn succes niet van af. Ik ga voor de lange
termijn, ik ben een stayer, geen sprinter.
Vraag: Hoe trots ben je als je kleinzoon Mick straks in het Eerste
speelt?
Antwoord: (met een grote glimlach) Sorry ik krijg net een mail door
welke Champions League wedstrijd ik heb, even kijken, Liverpool-
Chelsea. Dat is op woensdag, want dinsdag kan ik niet, heb ik Mick.
Je vraag, ach dat is helemaal niet zo belangrijk, als hij maar gezond
opgroeit. Misschien gaat hij wel hockeyen, als hij straks de hockey-
vriendinnetjes van zijn zusje ziet. Hij heeft wel al een goede traptech-
niek haha, trapt de bal hard weg. Heeft hij niet van zijn vader. Als
Marja en ik naar Brian gingen kijken, begonnen we soms al te roe
pen:' Niet doen' Je zag het al ver van te voren aankomen. Wat was
die jongen hard. Speelt nu met een stel vrienden in Zondag 9. Zijn
weer kampioen geworden.
Laatste vraag: We zijn begonnen met je vader en we eindigen met je
vader. Wat zou je nog willen toevoegen?
Antwoord: Na zijn dood werd de vraag gesteld hoe zijn naam in
herinnering gehouden kon worden. Bijvoorbeeld door een jeugdtoer-
nooi of iets anders naar hem te vernoemen. Helaas is daar niets mee
gedaan. In het begin had ik het daar vreselijk moeilijk mee, ik had
toen echt een haat-liefde verhouding met AFC. Nu toch echt alleen
liefde. En verder? Laat mij maar lekker de voorzitter van de vijfde
colonne blijven!
Laatste woord is nu niet aan Jack maar aan zijn moeder, met wie ik
samen naar de parkeerplaats liep.
'Jack is een heel lieve jongen, belt me elke dag op, maar zonder
Marja had hij nooit zoveel kunnen bereiken. Brian is net zijn vader.'
Samensteller: André Wijnand
Een zonnige zaterdag op "Goed Genoeg". Waar jeugd, senioren en
veteranen van AFC hun geliefde sport beoefenen. Vraagt flink wat
organisatorisch werk om alles goed te laten verlopen. Om pakweg
zeven uur zijn Frans Ris en Joop Kenter al druk in de weer om de bar
en de keuken goed te laten functioneren op het moment dat de eerste
voetballers en hun fans het clubgebouw binnenkomen.
13 mei 2009 87e jaargang nr. 10
Niet alleen boven, maar bij mooi weer ook beneden, waar buiten een
welkome toonbank aangebracht is voor de koffie, thee, frisdrankjes en
allerlei soorten versnaperingen. Joop's vriendelijke en behulpzame
asistenten volgen niet veel later. Om met hun snelle handen de dorsti
ge kelen en de trekhebbende magen te bevredigen.
In de bestuurshoek is 't om zo acht uur al volop activiteit. Waar op de
zaterdag Marjan Janssen al 'n fors aantal jaren de organiserende
scepter zwaait. Klaar om iedere teamleider, scheidsrechter en official
van een bezoekende club de weg naar kleedkamer en veld te wijzen,
om tientallen KNVB-formulieren over de geleverde veldprestaties in
te vullen en om verder alle mogelijke vragen vakbekwaam te beant
woorden.
Marjan, echtgenote van Theo Janssen, die dezelfde leuke klus op de
zondag verricht, is dan het toonbeeld van gastvrijheid en informatie
bereidheid. En daarbij ook nog eens de gezellige praatpaal voor de
functionarissen van de eigen AFC-club, die even langs komen voor
een lekker kop koffie. In het kielzog van m'n tweelingbroer Johan heb
ik daar menig half uurtje prettig doorgebracht voorafgaande aan en na
afloop van de wedstrijd, die mijn kleinzoon Jasper op een van de
velden speelde.
Ik ervaar het als een feestelijk geheel als ik rond acht uur AFC's
voetbalpark binnenkom. Groepen gezellig met elkaar pratende jon
gens in voetbalkleding met hun vaders, moeders, zusjes, broertjes,
opa's en oma's. Daarbij de teamleiders met naamlijsten en opschrijf
boekjes in hun hand. Attent op de komst van voldoende spelers voor
hun verantwoordelijk team. Iedereen op weg naar de kleedkamer, het
speelveld of nog met 'n kop koffie of 'n frisdrankje in afwachting van
welke kant zij op moeten.
Mijn aanblik geeft ook een kleurrijk geheel de vroege bezoekers. Het
doet mij goed dat de wachtenden duidelijk een kleurrijk geheel geven
vanuit diverse culturen. Niet alleen door de welkome gasten van
andere clubs, maar zeker ook door de leden van AFC zelf. Een groot
verschil met een fors aantal decennia geleden toen AFC-ers nog trots
over Otto Sterman aan anderen lieten weten, dat "wij ook een zwarte
voetballer" op de ledenlijst hadden staan. De blijdschap hierover was
terecht.
Jonge meisjes te over op "Goed Genoeg" op deze vroege zaterdagoch
tend. Zusjes, die naar hun broertjes komen kijken. Maar bij AFC niet
aan de bal kunnen komen. Begrijpelijk speelt bij de beleidsbeslissing
meisjes wel of niet voetballen het standpunt een belangrijke rol, dat er
niet voldoende velden en kleedruimte voor beschikbaar is. Maar of dit
bij een aantal wat fors patriarchaal ingestelde AFC-ers de enige afwij
zing van meisjesvoetbal is, waag ik te betwijfelen.
Sportpark "Goed Genoeg" lijkt op een ware oase in de rijkelijk met
kantoorgebouwen gevulde Zuidas. Een plek waar het temidden van de
vele kapitalistische bouwkundige hoogstandjes heel goed te vertoe
ven is. Een plaats voor sportieve ontspanning in een omgeving van
alleen maar zakengedoe. Een plaats waar ook 's avonds echt in vol
licht geleefd wordt, nadat de zakelijke vlam van overdag is laagge-
draaid.
Verhalen over de mogelijkheid dat AFC ooit opnieuw zal moeten
verhuizen, hoor ik met enige afschuw aan. Ik kan mij dan ook nauwe
lijks voorstellen, dat onze Amsterdamse politici, of ze nu centraal
regeren of in deelraadverband, met zo'n verhuizing zullen instemmen.
Een beslissing dat pas aan de orde komt in de nieuwe politieke perio
de van 2010-2014.
Het gezegde "Wie dan leeft, wie dan zorgt" lijkt mij niet in het brein
van de hoofdstedelijke autoriteiten te passen. Ik heb er daarom 't
volste vertrouwen in dat zo'n fijne AFC-voetbalzaterdag ook over
enkele jaren nog aan de De Boelelaan zal kunnen plaatsvinden.
Hans de Bie
