15 oktober 2008 87e jaargang nr. 3
Aangekomen bij VVSB begon de zon te schijnen. De spelers waren
op het veld aan het warm lopen en toen realiseerde ik mij opeens dat
ik vorig seizoen het einde van de wedstrijd niet heb gezien. Sjoerd
Jens moest destijds naar het ziekenhuis en na een 3 uur durend ver
blijf bij de eerste hulp viel het gelukkig mee.
Maandag zien we Sjoerd overigens bij de uitreiking van de Metropool
topscorers trofee in Amsterdam.
Zaterdag kwam ik zelf in aktie met "Zami Cinque" (AFC 5) en speel
de slechts één helft. Ondanks dat mijn coach Lou Hekster mij in
vertrouwen had toevertrouwd dat ik in de basis zou starten, kon ik
niet vanaf het begin spelen. Ik had 's ochtends mijn voetbaltas gepakt
en niet zoals gebruikelijk direct in de auto gezet. Bij het sportpark
Ookmeer aangekomen kwam ik erachter dat mijn tas nog gewoon in
de gang stond. Ik kon wel door de grond zakken.
Terug naar de wedstrijd van vandaag, waarin Said Moumane zijn
150e wedstrijd speelde voor AFC. Hulde!
Zoals meestal begonnen we niet fel genoeg en een terechte 1-0 voor
VVSB na een mooie uitgespeelde aanval. Hoe dat nu komt weet ik
niet maar het lijkt wel of wij eerst een tegengoal moeten incasseren,
alvorens we wakker worden.
Vandaag lukte dat ongelooflijk goed. Vanaf de 1-0 waren de boys
wakker en begon het "te lopen".
Leandro Kappel brak door en gaf een strakke voorzet voorlangs die
Tristan Buchinhoren goed afmaakte. Gelukkig dus snel 1-1 en dat gaf
de burger weer moed.
Na rust goed uit de startblokken en snel op een 1-2 voorsprong.
Mooie aanval over rechts met Malcolm Esajas, ook dit keer niet als
afmaker, maar uit zijn geweldige voorzet kon wederom Tristan zijn 2e
goal maken.
Na het veel te slappe begin ontstond er na een half uur spelen een
soort "klik" waar je als coach vanaf de start van het seizoen op wacht.
In de voorbereiding sleutel je aan een vaste basis maar het is afwach
ten of het dubbeltje valt. Vergelijk het met het begin van een relatie.
Na een paar weken wordt het al weer een beetje gewoon en is het
afwachten of de verliefdheid omslaat in houden van.
Toen ik de spelers van ons huidige eerste elftal leerde kennen sprak
de groep mij erg aan. Achterin een paar echte kerels erbij en voorin
gewoon veel meer mogelijkheden.
Je voelt dan als niet helemaal objectieve fan een soort van kriebels.
Wanneer een ploeg goed gaat voetballen en er automatismen gaan
ontstaan zoals het Ajax met Jari Litmanen, dan lijkt het alsof er een
soort van chemie ontstaat.
Waarom denk je dat er over de gehele wereld mensen zijn die de hele
week al hun centjes opzij zetten om op zondag bij hun club op de
tribune te kunnen zitten. Bij ons is dat iets minder fanatiek maar het
geeft wel aan wat voetbal met een mens kan doen.
Na de 1-2 waren we echt in "charge" en had ik dit seizoen voor het
eerst dat gevoel. Natuurlijk zijn wij geen Ajax en speelt er ook geen
Jari Litmanen bij ons, maar op Hoofdklasse niveau staat er een mooie
ploeg en ik begin erin te geloven.
Laurens Samson stond op de goede plek om de keepers fout af te
straffen en het kwam verre van uit de lucht vallen dat we 1-3 maakten.
Na rust heer en meester en dat gebeurt niet vaak bij VVSB. Immers
wonnen wij er nog nooit. De 2-3 vlak voor tijd was een formaliteit
want er bleek geen tijd meer voor VVSB om nog gelijk te maken.
Vandaag zat dat er gewoon niet in.
Terug in de bestuurskamer werden wij gefeliciteerd door de voorzitter
van VVSB. 1600 Mensen langs de kant en een puike voetbalclub met
een goede organisatie en dito sponsors en vrijwilligers. Een voorbeeld
voor vele clubs en ik vermoed dat dit team gewoon weer meedoet
bovenin.
Het zou mij echter niet verbazen als wij daar in dat linkerrijtje ook
wat te vertellen gaan krijgen. De manier waarop AFC vandaag de
punten mee naar huis kon nemen geeft mij een gevoel dat er dit sei
zoen nog vele leuke momenten kunnen gaan volgen.
De gezonde kriebels die ik al voelde aan het begin van het seizoen
beginnen langzaam aan om te slaan in geloof in meer. Alsof je een
nieuwe vriendin hebt waar je van begint te houden. De tijd zal het
leren!
Bob Duis
Opstelling: Raymon van Emmerik, Joey Esionye, Said Moumane,
Willem Scheerens, Laurens Samsom, Gijs Roodbeen, Malcom Easa-
jas, Kevin Vermey, Peter Post, Leandro Kappel, Tristan Buchinhoren
Invallers: Steve Promes, Wout Meulenmans, Benjamin Pinto
5 oktober: AFC - DWV 4 - 0
Het hoofdveld
Zo'n 30 jaar geleden was AFC-DWV al een "hot issue" in mijn fami
lie. Mijn vader was elftalleider en ik stond als klein jongetje op de
dijk.
Heel vaak verloren wij deze derby's van onze stadsgenoot uit noord
en dit tot grote frustratie van mijn vader.
Voorafgaand aan de wedstrijd wist hij me te vertellen dat hij in 1961
zelf speelde en scoorde tegen DWV. In dat jaar werd AFC kampioen
en promoveerde naar de hoogste divisie.
Vandaag stonden beide teams weer tegenover elkaar. Het regende de
gehele dag en het is echt een wonder dat deze wedstrijd doorging.
Ik kom zondagavond thuis van een kort samenzijn met ons eerste
team en we hebben "en group" een hapje gegeten in het clubhuis en
van daaruit was goed te zien dat het speelveld er nog prachtig bij ligt,
zelfs na 2 x 3 kwartier spelen in de stromende regen. Onze sport
parkmanager Pim van de Meent verdient een enorm compliment want
het is een prestatie om dit hoofdveld zo op te leveren.
Vanaf de eerste minuut was wel duidelijk dat het vandaag niet moge
lijk was om lekker te "tikken". Er staat gewoon heel veel op het spel
en de omstandigheden waren niet zodanig dat je "relaxed" kan voet
ballen.
We stonden op de dijk te vechten met de paraplu's en de jongens op
het veld hadden constant regen en wind in hun gezicht. De gehele
eerste helft was dit voelbaar en leed de wedstrijd onder de weersom
standigheden.
Meest noemenswaardige gebeurtenis in de eerste helft was de blessure
van de keeper van DWV. Met een schouderblessure moest deze prima
doelman het veld verlaten.
De 0-0 ruststand gaf de trouwe AFC supporter moed. Immers begint
ons eerste team vaak veel beter te voetballen na de thee. Vandaag niet
anders.
Vlak nadat onze trainer Cor ten Bosch zijn eerste wissel inbracht, viel
de 1-0. Willem Scheerens kwam goed door en hield de bal in bezit
richting de goal.
Vooral het doorzetten van Willem was bepalend voor dit doelpunt en
het "afvallende' schot op doel kon Gijs Roodbeen beheerst binnen
schuiven.
Tristan Buchinhorn was overigens de man die inviel en dat bracht
direct meer stootkracht voorin.
DWV kwam deze wedstrijd op alle fronten te kort. Het blijft een mooi
affiche om deze twee Amsterdamse teams tegen elkaar te zien spelen
maar vandaag was AFC een maatje te groot.
De 2-0 kwam enkele minuten later en zal de geschiedenis boeken
ingaan als een van de mooiste individuele acties van een AFC speler.
Leandro Kappel ontving de bal op eigen helft aan de zijkant en zocht
zijn tegenstander op. Vaak gaat Leandro recht op het doel af maar hij
stond nog zo ver van de goal dat ik ervan uitging dat hij buitenom zou
gaan. Waarschijnlijk dacht de rechtsback van DWV dat ook want met
een slepende beweging kapte hij de bal voor zijn been en kwam hij a
la van Persie naar binnen en kon met zijn "goede" been de bal op goal
schieten. Vanuit een onmogelijke positie schoot hij de bal over de
keeper en onder de lat in het mandje en leek het alsof hij de bal
schoot en lobde tegelijk.
7
