13 oktober 2004 83e jaargang nr. 4
debuut kon maken, ik zeg het maar meteen, hij heeft het goed gedaan,
dit geeft alleen maar vertrouwen voor de toekomst.
Verder zag ik weer Robert Gehring die na een lange schouder
blessure speelklaar werd bevonden, hij deed het bijzonder goed,
helaas moest hij in het begin van de tweede helft uitvallen,
weer vanwege die nare schouder, gelukkig kwam ik hem na de wed
strijd tegen en ga ervan uit dat alles hopelijk meevalt. Robert werd
vervangen door Tahir Akhamrane en zoals altijd snel en onbereken
baar. Al vroeg in de wedstrijd werd het mij duidelijk dat er maar een
ploeg echt voetbalde en dat was AFC, kansen voor Rody Turpijn,
Robert Gehring, Dennis Purperhart en Enrique Zschuschen, een goal
kon niet uitblijven. En ja hoor in de 41ste minuut, een goede voorzet
van Joeye Esionye, komt bij Rody die vanaf buiten het strafschopge
bied verwoestend met zijn rechteruithaalt, een wonderschoon doel
punt (0-1). De tweede helft manifesteerde zich als een degelijk en
goed voetballend AFC met een op kansjes loerende tegenstander,
echter het tweede doelpunt bleef vooralsnog uit doordat de keeper van
SVV enkele fraaie acties verrichtte op inzetten van Enrique Zschu
schen en Dennis Purperhart (wat een koppel). In de 75ste minuut
werd de goedspelende Ken Watanabe vervangen door Laurens Bian-
chi, die de nodige onrust bij de tegenstander teweegbracht. Wat is het
toch fijn om zulke goede "pinchhitters" in de selectie te hebben.
De wedstrijd kabbelde voort en het wachten was op de genadeklap, in
de 85ste minuut een goede voorzet van Said Moumane (volgens alle
Reds-aanhangers "Man of the Match"), een schitterende kopbal van
Enrique Zschuschen, ook zeer fraai gestopt door de keeper. Had beter
lot verdiend.
In blessuretijd werd aan alle onzekerheid een einde gemaakt, een
goede dieptepass op Dennis die op zijn bekende manier iedereen op
het verkeerde been zette en verwoestend hard uithaalde voor de 2-0.
De wedstrijd was gelopen, iedereen was tevreden en door alle com
moties kwam ik via Pemis, een beetje omgereden, weer op ons Goed
Genoeg terug.
Ron Susan (het programma verkoopteam)
AFC: van Zeijst, Esionye, Moumane, Stam, Geerlings, Watanabe (76.
Bianchi), Blakborn, Robert Gehring (47. Akhamrane), Purperhart,
(90. de Groot), Zschuschen, Turpijn.
10 oktober 2004: AFC - FC Kranenburg 5-1
AFC zet zegereeks moeiteloos voort
Op een zonovergoten sportpark "Goed Genoeg" maakte ons eerste
deze zondag werkelijk korte metten met het Haagse Kranenburg.
Voor het eerst in jaren tekent zich in de Hoofdklasse A een groot
verschil af tussen zo'n 3 ploegen en de rest van de afdeling. Het
klasseverschil, en zeker in voetballend vermogen, tussen in dit ver
band AFC en zijn tegenstanders tot op dit moment, is wonderbaar-
lijk.Trainer Stanley Menzo heeft een heel hecht geheel gesmeed van
zijn selectie en het is dan ook wekelijks een genot om Ons Eerste te
zien spelen, hetgeen aan het iedere thuiswedstrijd groeiend aantal
toeschouwers duidelijk te zien is.
Het kan vreemd lopen in onze edele voetbalsport. Jaren hebben wij
"meegehobbeld" in de Hoofdklasse en soms wat aardige resultaten
behaald, maar dit seizoen spat de spelvreugde er van af, is het positie
spel een lust voor het (voetbal)oog, zie je de vriendschap tussen de
jongens op het veld er heel duidelijk aan af, maar.. en dat is mijns
inziens het meest typerend aan deze hechte ploeg: er straalt ZO VEEL
zelfvertrouwen van af, dat de winst altijd voor het grijpen ligt op de
momenten ,dat AFC dat wil. Kortom, het is een TEAM
Niemand is meer in de war van een tegendoelpunt, dat helaas de
afgelopen weken slechts op knullige manieren voor komtwant
"we" scoren straks wel weer, dat zie je, dat proefje, als je alle wed
strijden, zoals ondergetekende, ziet en ook best kritisch volgt.
Het is in mijn ogen dan ook een bijzonder verschijnsel in de sport, dat
als je goed speelt, je "toevallig ineens" bijna geen blessures hebt.
Iedere wedstrijd is er misschien 1 persoon geblesseerd (ik spreek niet
van gele kaarten etc...) en die wordt dan ook moeiteloos vervangen
door een ander selectielid, zonder dat dat iets verandert aan speelstijl
of systeem, terwijl in de afgelopen jaren bijna wekelijks 3 of 4 spelers
door blessures geveld waren (in onze veel mindere periode) Dat zijn
waarschijnlijk de wetmatigheden van de sport
Op deze prachtige zondag trad AFC het Haagse Kranenburg, dat
vorige week ADO'20 van Rob Witschge met 4-1 naar huis gestuurd
had, met een lekker gevoel tegemoet. Dat resulteerde dan ook na een
kwartier in de 1-0 voorsprong, toen Hans Geerlings een prachtige
steekpass door het hart van de verdediging gaf, waar Bobby Gehring
in een vrij niemandsland op zijn gemak op de keeper af kon gaan, die
hij heel beheerst passeerde.
Net bekomen van deze schrik, stond het tegen de Haagse gasten vijf
minuten later al 2-0, toen Rody Turpijn een (leek het althans) inge
studeerde vrije trap keurig voor de voeten van de ingekomen Enrique
Zschuschen afleverde, en onze nieuwe goaltjesdief had daar geen
enkele moeite mee.
Twee minuten later werd Said Moumane als AFC-verdediger meteen
Kranenburg's gevaarlijkste aanvaller, want zijn pass door het midden,
leverde oud prof Renfurm een cadeautje op, waar hij gretig gebruik
van maakte 2-1. In andere tijden veranderde dan de wedstrijd, nu ech
ter niet. AFC overklaste aan de ene kant de tegenstander, aan de an
dere kant heb ik zelden een ploeg zo gelaten over het hoofdveld zien
lopen als dit Kranenburg. Kortom, het was NOOIT een wedstrijd, het
klasseverschil was zo immens groot. Dennis Purperhart wilde zich
