Medische commissie
Natuurlijk: Daniël de Ridder
4 februari 2004 82e jaargang nr. 11
Herkent u ze nog?
Dertig jaar na dato blijkt dit "eenmalige gebeuren" uitgegroeid tot een
evenement, waar vele vrouwen naar uitkijken. Omdat het eerste diner
in de tijd van de "disco" werd gehouden, was het verzoek dan ook in
die stijl gekleed te gaan.
Verrassend zo bleek bij aankomst in het Hilton, veel glitter en glinster
en veel bekijks van andere gasten. Het drankje vooraf, betekent
meestal even alle bekenden gedag zeggen in afwachting van wat
komen gaat. Zodra de deuren van de zaal opengaan snelt iedereen
naar de ook dit jaar schitterend in stijl aangeklede tafels. Zelfs de
"luchtjes"zijn in stijl verpakt.
Stilte als Henny Somers het woord neemt, ons allen welkom heet en
ons hierna begeleidt bij het clublied. Natuurlijk met een tekstuele
aanpassing, maar het moet gezegd, de prijs voor de beste uitvoering
gaat echt naar de dames!!!!
Hierna: disco.
De d.j. weet niet wat hij ziet en hoort. Zo ongeveer iedereen op de
dansvloer en bij ieder bekend refrein wordt er luid meegezongen. De
man geniet zo, dat de schuiven af en toe dicht gaan en dit vrouwen
koor de ruimte krijgt.
Tussendoor wordt er weer voortreffelijk voedsel geserveerd.
Na het hoofgerecht een act: Ronnie en Tonnie. Een geweldige persi
flage op het "levenslied" Met een vibrato, waar Hazes niet tegenop
kan
De grappen tussendoor waren van een minder gehalte, ietwat "ranzig"
naar mijn mening en ook naar de mening van vele anderen. Jammer.
Er stond echter meer op het menu en aan de disco was geen eind te
breien, vooral niet, toen de heren met hun diner klaar waren. Meestal
blijft men keurig bij de deur wachten, maar als een van hen onmiddel
lijk de dansvloer opvliegt, is er geen houden meer aan: er gaan meer
schapen over de dam. Eén van de heren vraagt of het de hele avond al
zo'n feest geweest isHoezo een leuk eenmalig iets?
Behalve kijken naar voetballers luisteren we ook heel vaak naar ze.
De één ligt lekkerder in het gehoor dan de ander. Rafael van der Vaart
kijkt en spreekt altijd een beetje alsof het allemaal heel duidelijk is.
Als de wenkbrauwen al fronsen is het maar voor even. Als je het mij
vraagt eigenlijk een beetje saai. Frank Awick, wie kent hem niet,
vroeg wat het nou precies is dat Sylvie Meys zo speciaal voor hem
maakt. Een rijtje logische redenen werd opgesomd. En "Oh ja, ze ziet
er natuurlijk wel leuk uit". Wesley Sneijder is al wat serieuzer, dat zie
je ook in zijn spel terug. Geen draaikontje zoals zijn aanvoerder, geen
tegenovergestelde omhalen, geen tierelantijn maar strak ingespeelde
pasjes uitgevoerd met computer precisie. Strateeg in hart en nieren, en
zo praat hij ook. Nigel de Jong wist al vroeg dat hij ooit voor de
camera's zou spreken. Waarschijnlijk gebruikte hij zijn kammetje
voor zijn 'afro' als denkbeeldige microfoon. En dus sprak hij op een
koele dinsdagavond over hoe lekker het wel niet was om te scoren op
'Highburry', uitgesproken zodat het rijmt op curry. John O'Brien zijn
intonatie draagt teveel de toon van relativering. "Ach, naast voetbal is
er nog zoveel meer" hoor je hem tussen de regels door stilzwijgend
zeggen. Dat wordt nooit een grote. Een soort Ids Postma, die altijd
nog zijn koeien heeft, maar dan anders. Wel op het hoogste toneel,
maar toch. Altijd maar die toch. Met Thomas Galasek heb ik ooit
persoonlijk een woordje mogen wisselen. Aandoenlijke jongen. Net
als oud-Willem Il'er John Feskens gezegend met een prachtige
centenbak. Het staat niet alleen leiderschap in de weg, maar ook
fatsoenlijk articuleren.Of werkt dat juist andersom? Wegzappen dus.
Maxwell is op aarde gekomen om te zweven als een moderne Japanse
magneettrein. Vloeiend als hij loopt glijdt de samba van zijn lippen.
Meer, ik wil meer Maxwell. Ach, wat doet het dan een pijn om naar
Sikora te moeten luisteren. Zijn zinnen zijn als kibbelende
huisvrouwen, als een kippenhok waar zojuist een vos zijn eerste
slachtoffers heeft gemaakt. Wild en zonder esthetiek. Om maar te
zwijgen van een rode draad. Sikora kan zeggen wat hij wil, we
geloven hem toch niet. En nu is daar Daniël de Ridder, een
godenzoon die zijn klassieke talen spreekt (cogito ergo sum). Hem
geloven we wel als hij zegt dat hij op zijn elfde bewust de beslissing
heeft genomen om het Gymnasium af te maken, ondanks zijn
kietelende voetbaltalent (weet U nog wat U besloot toen U elf was:
"Mam, ik wil geen spruitjes!"). Als de Ridder vertelt dat zijn eerste
schaar in zijn eerste officiële speelminuten voor Ajax een 'bewussie'
was geloven we hem allemaal, ook al weten we dat het per ongeluk
goed ging. Als hij zegt dat Soetaers genoeg prof is om de voorstelling
van Freek de Jonge af te doen als niet meer dan een goedbedoeld
grapje geloven we hem, tegen beter weten in. "Oh ja", spreekt een
stem, "Daniël de Ridder; voormalig AFC'er". Maar da's logisch!
Thomas Rijsman
A.F.C.ers tussen levertraan en voedingssupplement
Sylvia Gehring reikt de poedelprijs uit aan
Henny, Sylvia en Agnes hebben een geweldige reputatie opgebouwd
met hun organisatie van de damesdiners en ook wat dit jaar betreft
vele complimenten en niet alleen van ondergetekende!!
Ik hoop er in ieder geval volgend jaar ook weer bij te zijn.
Thea Verhoeven
Weetje het nog? Dat vreselijke flesje met levertraan verpakt in vetvrij
papier en paplepeltje. In dromen zie ik het kleinood nog steeds op de
keukentafel staan, een nachtmerrie. Gewrichtsklachten zijn vaak van
degeneratieve aard. Want schrik niet, na je 25ste levensjaar is de
celopbouw reeds voor een kwart afgenomen. Dat wil zeggen dat die
aandoening allerlei veranderingen in cellen en weefsels veroorzaakt,
waardoor deze hun specifieke functie verliezen. Meestal ligt er een
structurele oorzaak of erfelijkheid aan ten grondslag. In de ver
schillende stadia van gewrichtsklachten zijn diverse factoren van
