Zaterdag 6
Staand van links naar rechts: B. Rachman, E. Geluk, E. HuismanK. van Osch, P. Koster,
E. Seunke, J.H. Lans. K. Gehring, H. Bijlsma, W. Amesz, H. Loonstijn.
Zittend van links naar rechts: F. Laarhoven, T. Husers, A. Wijnand, R. Ruis, J. Pluim.
met 2-0 achter. Alle zeilen moesten worden
bijgezet om een smadelijke nederlaag te voor
komen. Niettemin kwamen we beetje bij beet
je meer in de wedstrijd, het meeste lood was
blijkbaar uit onze benen weggevloeid. Onze
combinaties penetreerden steeds dieper op de
vijandelijke helft, Theo Husers raakte met een
ziedend schot de lat, zouden we er dan toch
nog een wedstrijd van kunnen maken? Even
later: een prachtige combinatie tussen Kees
Gehring en Theo bracht Henk Bijlsma in
kansrijke positie: 2-1! Rust, geen thee en
gewoon op het veld blijven, maakt ons niets
uit. De tweede helft begon weer met een
onstuimig offensief van de tegenstander, maar
we vingen ze op, we knokten terug.
Youngsters als Karei van Osch en Paul Koster
lieten zich niet intimideren; Ernst Huisman en
Jan Hein Lans speelden alsof ze nooit gestopt
waren; Theo Husers de grote motor, overal
was hij om te assisteren; Edwin Geluk als
laatste man: rots in de branding als in zijn
beste dagen; Henk Bijlsma en Kees Gehring
bleven loeren op kansen; Jaap Pluim scherp
vlaggend; Fred Laarhoven en Rob Ruis bes
treken als onafscheidelijk koppel de hele lin
kerkant.
Een geweldige pass van Theo zet Henk hele
maal vrij voor de keeper: 2-2? Nee, gemist!
De Engelsen gooien er nog een schep boven
op, wisselen continu door, wij niet, want meer
dan elf spelers hebben we niet. En dan een
prachtige uitval via Kees, zou het dan toch?
Ja! 2-2. Het vijandelijke offensief weet ech
ter van geen ophouden. Dan weer een uitval
nu op Henk, jeetje wat neemt hij er de tijd
voor...yes 3-2 voor ons!!!! Nog tien minuten,
kunnen er ook wat meer zijn, het wordt pom
pen of verzuipen, de dood of de gladiolen en
vraag niet hoe, maar we houden het dicht ach
ter. Wat een ontlading na het laatste fluitsig
naal. Een wedstrijd die de boeken ingaat.
Gezegd moet worden dat de Engelsen hun
nederlaag bijzonder sportief accepteerden.
Coach Hans Loonstijn glom van trots; voor
zitter Ernst Seunke glunderde; verzorger Bas
Rachman eveneens en Wouter Amesz deed
zijn professie eer aan door de kleedkamer in
te komen met een blad vol met bloemenvazen
gevuld met 'lager', wat smaakte Engels bier
ineens lekker. Captain Karei van Osch liet
zich de kans niet ontnemen om in zijn speech
de tegenstanders even haarfijn uit te leggen
dat hun opzet om onze voorbereiding te ver
storen, gezien "the night before", absoluut
niet gelukt was en dat hun pogingen ons
alleen maar hebben gesterkt in de wil om hier
te winnen. Waarvan acte. Zij lieten zich niet
kennen en wij waren de hele middag hun gast.
Je denkt dan al gauw dit weekend kan niet
nog mooier worden. Fout! Jawel dat kon wel,
Bas had in een werkelijk prachtig restaurant,
Criterion Brasserie geheten, tafels gereser
veerd, Wederom prima eten en dito sfeer.Het
was weer top!
Ooit met een stel in de ondergrondse "in een
rijtuigje helemaal naar Vinkeveen gezon
gen? Londenaren zullen best wel wat gewend
zijn, maar nu keken ze toch echt van: "rare
jongens die Hollanders". Het laatste stuk
terug naar het hotel moesten we vanwege
werkzaamheden aan het spoor, met de bus,
deze rit zullen we niet gauw vergeten,de
chauffeur had blijkbaar haast. Komt er tijdens
de rit een maffe gozer naar het bovendek,
Ha you must be the driver?" wordt er direct
geroepen, en de man begint "We all live in a
yellow submarine" te zingen, dan zingen wij
mee, want zo hoort het. De man had nog nooit
zoveel succes gehad en kwam drie keer terug.
Een weekend om in te lijsten een weekend
om nooit te vergeten. Geen enkele cursus
teambuilding kan hiertegen op.
Organisatoren: Bas Rachman; Ernst Seunke
en Paul Koster hartelijk dank voor al jullie
inspanningen, het was echt, zoals Kees
Gehring regelmatig, maar altijd op het juiste
moment placht te zeggen:"verdomd goed
georganiseerd!!!!!"
André Wijnand.
God in Barca.
De hand van God op je schouder. En dat in
Barcelona. Het begon allemaal met de brief
van Ferrari waarin ons toch zo vriendelijke
verzoek om uit de lucht te worden bijgetankt
werd afgewezen. Daar ging de droom om met
een gemiddelde kruissnelheid van boven de
200 km/u naar Barca te rijden. Het eerste
slechte voorteken was een feit. Het tweede
slechte voorteken deed zich voor nabij
Perpignan. Tijdens het schoonmaken van
onze enige cd bracht de franse Hazes op de
radio een prachtig nummer ten gehore met de
titel "le soleil est mort". En dat hebben we
geweten ook. Een passend decor voor het
koningsdrama dat zou volgen. Drie dagen
voor de ontknoping van de competitie. Barca
speelt vrijdag tegen Celta. Bij winst van
Barca en verlies van Deportivo kan alles nog
goedkomen. AFC Zat. 6 maakt deel uit van
het decor. Maar die woensdagavond treedt zij
op de voorgrond. Een sportbar in Barca. We
zitten aan de bar. En dan gebeurt het. Zorro
komt binnen. Tegen de verwachting in geen
Z-teken op je voorhoofd maar een mompelen
de vraag hoeveel Arsenal voorstaat tegen
Galatasaray. Aan zijn stem herken je de groot
ste zanger aller tijden: Hazes. Hazes kust de
vrouw van Zenden. Gekker moet het niet wor
den. We bestellen nog een biertje maar Davids
is ons net voor. Litmanen zit wat verdrietig op
een kruk tussen Bogarde en Kluivert.
Gevoelige jongen die Litmanen. Hij weet wat
komen gaat. Die avond compenseert AFC
Zat.6 wat nooit gecompenseerd kan worden;
het besef dat een team dat het meeste talent
verenigt aan het einde van het seizoen niet
altijd de kampioensbokaal leegdrinkt.
Grenzen vervagen, lotsbeschikking boven
geschiedenis. Twee teams worden één. En van
Gaal weet het. De lucht zwanger van sigaren
komt de verlossende boodschap: AFC Zat.6
steunt Barca. Van Gaal krimpt ineen en beseft
dat alle posities nu dubbel bezet zijn. Reiziger
begint onrustig op zijn kruk te draaien en
Zenden verlaat gelijk het pand. (Hazes ont
fermt zich over diens vrouw). Hesp begint te
huilen. Om alle onrust weg te nemen maakt
AFC Zat.6 een groots gebaar; zij zal in haar
geheel op de tribune plaats nemen. Cocu
schreeuwt het uit van blijdschap terwijl Frank
en Ronald elkaar sniffend in de armen vallen.
Van Gaal valt op zijn knieën en heft zijn han
den ten hemel. Van Gaal als keizer, zijn
legioen achter hem, de Rubicon overgestoken,
op weg naar Rome, vrijdag zijn laatste veld
slag. 22 man en van Gaal aan de bar. Uit de
verte komt het zachte gezang van Hazes dat
langzaam wegsterft. Stilte. Van Gaal bestelt
een cocktail. 22 man, een cocktail, een rietje.
Van Gaal geeft door. Hesp begint weer te hui
len. Slokje en hand op schouder. Zo mooi.
Die avond voelen 22 man de hand van God op
hun schouder.
Vrijdagavond, Nou Camp zit vol. Regen. Bij
rust 0-2. Eindstand 2-2. Deportivo wint. De
laatste veldslag gaat verloren. Wat 11.000
man niet zien, zien 11 man op het veld en 11
man op de tribune wel: Van Gaal kijkt na
afloop nog een keer op en laat een traan. Een
traan uit zijn linkeroog die zacht neerdaalt op
het gras. 22 man huilen met hem mee.
Van mevrouw Zenden is niets meer verno
men.
Martijn Arends.
19
