SCHAKEL 75 JAAR
ONS EERSTE
Onze tenue
JUBILEUM-NUMMER MARKEERT 75
JAAR SCHAKEL
Afgelopen zaterdagavond was het zo ver. Net
voor het begin van de verjaardag van onze
club had ik de eer op namens de commissie
Pers, Publiciteit (dus niet Propaganda, zoals
wel eens verondersteld wordt) en Evenemen
ten de eerste (nog wel sobere versie van de)
Jubileumschakel te overhandigen aan ons
aller voorzitter Dick van der Klaauw. De
Jubileumschakel die, als het goed is alle
leden samen met de 'gewone' Schakel hebben
ontvangen. Waarom deze jubileumschakel?
Niet omdat de AFC zondag j.l de leeftijd van
103 bereikte. Wel vanwege het feit dat de
Schakel al weer 75 jaar de schriftelijke
intermediair is tussen al die AFC'ers die op
enigerlei wijze op de hoogte willen zijn hoe
(een bepaald onderdeel van) de AFC reilt en
zeilt. Een moment om even stil te staan bij
ons huisblad zelf, bij de vele honderden
scribenten die met elkaar duizenden blad
zijden van ca. 900 nummers vulden. Niet op
een vooral beschouwende wijze, want in die
opzet voorzag al de bijdrage van Pint
Adriaansz aan het Honderdjarenboek. Maar
wel, om deze stijlbloem ten tweede male te
gebruiken, op een manier waarbij een
selectie van bijdragen 'door de jaren heen'
inhoud zou geven aan de betekenis van 75
jaar Schakel. Maar hoe een selectie te maken
uit zo'n overvloedig aanbod? Wanneer de
Jubileum-schakel wordt opengeslagen zal het
de lezer al snel duidelijk worden dat de
keuze met name bepaald is door de 5
redacteuren, die ieder Schakel-15 jaren voor
hun rekening hebben genomen. Pim
Adriaansz, die ook tekende voor de algemene
inleiding, Jan Steensma, Hans de Bie, Gerard
Trebert en Rik de Boer blijven ook op deze
manier nauw verbonden met de Schakel.
Maar nadat deze bijdragen het levenslicht
hadden gezien begon het (op)zoekwerk, een
hels karwei, mogelijk omdat er iets op te
zoeken valt - waarmee de grote waarde van
een solide clubarchief weer werd aangetoond
- én omdat er mensen bereid waren deze
arbeidsintensieve klus te klaren - waarmee
het eminente belang van een archiefcom
missie voor de AFC (in deze met Rik de
Boer en Hans de Wijs in de frontlinie) weer
werd bewezen. Na het zoeken kwam een
voudig gezegd het schuif- en plakwerk, een
(ontwerp-)taak die met veel inzet en vakman
schap door Lex Rimini werd uitgevoerd. En
vervolgens was er onze huisdrukker
Printteam waarmee met veel plezier (en aan
hun kant met veel geduld) samengewerkt
werd aan de finale versie van het Jubileum
nummer. De geweldige drive en profes
sionaliteit van de heer Valentijn Jorritsma
mag hierbij niet onvermeld blijven. Het
eindresultaat is per definitie arbitrair en dat
levert al genoeg gesprekstof op. Hopelijk
gaat men niet allereerst op zoek naar zijn of
haar stukje of, zoals iemand zei naar de
onvermijdelijke fouten, maar beziet men ook
dit feestelijk nummer zoals altijd als een
Schakel die komt binden, de oude club aan
d'oude vrinden.
Zo gezegd, veel, heel veel interessant
materiaal is niet gebruikt, maar de kennis
making met veel boeiende Schakel-
bijdragen heeft via dit 'project' plaatsgehad of
is hernieuwd. Dat maakt het mogelijk resp.
welhaast verplicht om ook na het verschijnen
van dit jubileum-nummer met enige
regelmaat stukjes uit het Schakel-archief te
publiceren, te beginnen met een oude (juli
1927) bijdrage van de toenmalige Commissie
van Materiaal over het (in principe mooie)
tenue van AFC, waaruit ik op afgelopen
jaardiner uit citeerde. Veel leesplezier!
Machiel van der Woude
Het is het Bestuur opgevallen, dat veie
spelers onzer verschillende elftallen, het
eerste elftal maakt hierop zelfs geene uit-
zqndering, dich niet houden aan de voor
geschreven tenue, n.l. rood jersey met
zwarten band, zwarte broek, zwarte kousen
met rood zwarten band.
De Heeren verschijnen in de meest uit-
^enloopende plunje, shirts, blouses zonder
band, pantalons die eens zwart waren en
kousen bij het fantastische af (Oh, Schar
rel Longen).
Naar wij van verschillende spelers ver
nomen hebben, bestond bij velen eene nei
ging om de roode flanellen bLouse de voor
keur te geven, aangezien de kwaliteit hier
van zooveel beter is dan de door de firma
G. J. Eilers «Cd. verkochte jerseys. Echter,
'deze blouses zijn in strijd met her voor
schrift
Wij hebben ons daarom eens tot de
Heeren G. J. Eilers Co., Kalverstraat 43,
gewend en liet resultaat der besprekingen
is geweest, dat deze thans; een jersey van
prima kwaliteit, met zwarten band, geheel
volgens voorschrift aanbieden tot den ci-
vielen prijs van f 4.— minus de 22 pCt.
korting (de Heer Eilers Sr. heeft mij per
soonlijk verzekerd, dat die 22 pCt. er niet
■eerst opgelegd zijn, om zje later met nobel
gebaar weder van den prijs af te halen).
Jerseys in de oude kwaliteit zijn nog
beschikbaar tot den prijs van f3.10 minus
22 pCt
Dus Heeren, kijkt, nu wij welhaast het
nieuwe seizoen weder aanvangen, nog eens
terdege de voetbals pull en na en spoedt U
zoo nocdig naar de firma Eilers Co.,
ter aanvulling van een en ander, opdat
Onze elftallen in het as. seizoen steeds in
het veld .komen, overeenkomstig de voor
schriften niet alleen, doch tevens netjes
en proper.
Vooral het eerste elftal: waarnaar zoo wij.
succe: hebben geregeld publiek 'komt kijken,
wenschen wij toe. dat alle spelers in eene
uitrusting verschijnen als bovenbedoeld en
dat de uiterlijke homogeniteit in de ploegen
alsdan zal worden geëvenaard door de in
nerlijke. Voorwaarts!
De Comm. v. Mat.
Han Peekei en zij, die het gingen doen!
The true story
Als ik eerlijk ben, zie ik -verwend als ik ben
bij de AFC- stiekem altijd een beetje op
tegen dit soort tripjes. Enerzijds is het na
tuurlijk lekker 'er even uit te zijn', zonder te
hoeven nadenken, anderzijds blijft het een
hernieuwde ontgroening, een 'survival of the
fittest' in de vorm van een trainingskamp met
verplichtingen.
Als ik nog een keer eerlijk ben, zou ik ook
nooit op vakantie gaan naar de Canarische
Eilanden. Afgezien van het klimaat heb ik
weinig kunnen ontdekken wat mijn interesse
daadwerkelijk zou kunnen prikkelen. Ten
minste, daar waar wij zaten. Playa des Ingles,
op het eiland Gran Canaria, is een toeristen
centrum met weinig authenticiteit en ons
pastelgekleurde hotel Buena Ventura liet
zich kennen als een voornamelijk Duits
georiënteerde entertainmentfabriek (what's
new?). Waar gedurende de hele dag en dan
bedoel ik ook echt de gehele dag, kreten als
'Jetzt geht's los' uit de boxen schalden. En
toch, toch was het (weer), om Ursul de Geer
aan te halen, FANTASTIES.
Hoe is dat mogelijk? Eigenlijk begint dat al
bij aankomst. Ik kan moeilijk zeggen dat het
vroege verzamelen op Schiphol (05.45 uur)
verhelderend werkt, maar wanneer de zon en
de warmte zich op de vliegtuigtrap aandie
nen, zijn de zorgen en de gemengde gevoe
lens direct vergeten. De zonnebril kan op.
Wanneer we ons wat later geïnstalleerd
hebben in het hotel en we topless rond het
zwembad zitten, is het leven nog zorgelozer.
Ik steek een sigaret op. En wanneer de tradi
tionele strandloop met de letterlijk nekkende
(Frank Keijzer en Erwin Smit) trappen aan
het eind er op zit, de jetlag verwerkt is en we
weer fris in het hoofd zijn, als je begrijpt wat
ik bedoel, kan de werkelijke teambuilding
beginnen. Op weg naar de tapas, op weg naar
de sangria, op weg naar het befaamde res
taurant "La Casa Vieja'.
Hiermee ben ik gelijk beland bij de meest
memorabele avond. Ik weet nog steeds niet
precies wat er allemaal gebeurde, maar ik zal
een korte impressie proberen te geven. Naast
de gebruikelijke emotionele, maar nogal rare
speech van Ome Henk, het heen en weer
geschreeuw en het meezingen met de lokale
Los Lobos van 'Guantanamera', geeft Uli een
werkelijk ophitsende danssolo weg en blijkt
Joey 'The Eagle' niet alleen de eerste zwarte
voorzitter van de AFC te zullen worden,
maar ook de eerste zwarte schansspringer te
zijn.
Vervolgens wordt er spontaan een nieuwe
traditie geboren: alle nieuwkomers moeten
iets zeggen met als inzet een prachtig be
werkte, verzilverde sangria roerlepel, oftewel
de Han Peekei (lees: Amel Vroege) Wordt
Vervolgd-Trofee. Zo is onder andere Robin
humoristisch, Ralph poëtisch en Martin S.
kritisch, maar wint Laurens, alias Lampie,
glansrijk door geniepig in te spelen op de
AFC-gevoelens. Volgens mij heeft ie er zelf
nog steeds tranen van in zijn ogen. Daarna
krijgt Amel het nog voor elkaar de plank mis
te slaan door te denken dat er iets (wat?) uit
de hand loopt en wijst ons streng op onze
verantwoordelijkheden en ons falen de eerste
competitiehelft. Goed, er ontstaat een discus
sie, maar wel een lallende. Uli geeft aan voor
de vierde van de drie periodes te willen gaan.
Gelukkig, de kilte is weer doorbroken. Op
naar de Pacha en de Chic.
