INGEZONDEN
WAS ER NOG WAT
AfC-VETÊRANEN
Beste AFC-ers,
Ook dit jaar viel er, op de verjaardag van
onze zoon, een felicitatiekaart van AFC in de
bus. Keurig geschreven en precies op tijd
gepost.
Wie deze geste verzorgt is ons onbekend
maar dat het zeer op prijs gesteld wordt mag
wel eens gezegd/geschreven worden.
Ook dit is weer één van die vrijwilligersklus-
sen die veel tijd en inzet vragen en daarom
wil ik bij deze zeggen: "onze hartelijke
dank".
Bea v.d. Meer (moeder van Bart E3)
P.S. Wellicht is het een idee als wij als AFC-
ers deze meneer eens verrassen met een
verjaardagskaart van onze kant.
Opvallende "quotes": Hiddink: "wij hebben
de 0-1 voorkomen" (tegen Turkije). "Wij
hebben geen kansen weggegeven". Tja.
Captain Frank de Boer voelde direct na
afloop de venijnige vragen over het vertoon
de spel aankomen en reageerde geïrriteerd.
Niet goed van een aanvoerder van het Ne
derlands Elftal. Geef mij Danny maar. Trou
wens Frank komt voetbaltechnisch nogal
eens arrogant over, wat zich soms uit in
achteloos passen naar de tegenstander (zie
ook Ajax-Udinese). Arie Haan in Het Parool
van 21/10: Manchester United uit,
"Uitgangspunt is niet verliezen". Zo, zo.
"Maar als we kunnen winnen, moeten we
natuurlijk winnen". Niet te geloven.
Menigeen zag natuurlijk de TV beelden van
MVV-Sparta en Roda-PSV. Respectievelijk
een door een "schwalbe" (laten we dat toch
vervangen door het Hollandse "zwaluw"!)
verkregen penalty en een uitgedeelde elle
boogstoot. Waar mogelijk zou ik willen
pleiten voor TV beelden als bewijsmateriaal,
meer in het bijzonder voor onbestrafte ge
mene overtredingen. Overigens wordt de hier
gehanteerde strafmaat door menig amateur
niet begrepen. De oplossing is simpel. Het
betaalde voetbal heeft een ander tuchtregle-
ment dan het amateurvoetbal. Overigens
wordt bij de amateurs strenger gestraft.
Bijvoorbeeld: een kopstoot is 5 wedstrijden;
slaan of trappen tussen de 4 en 8 wedstrij
den. Bij de profs is dit in beide gevallen vaak
maximaal 3 wedstrijden (zie de straf van
Henk Vos n.a.v. zijn doodschop tegen FC
Jazz).
Als je veel voetbal ziet, zie je natuurlijk ook
veel "gebaren", die als het ware standaard
zijn. De keeper, die zijn verdediging naar
voren dirigeert. Meestal overbodig, kan
voortkomen uit tijd winnen of niet weten
naar wie hij moet uitschieten. Het bijna altijd
kwaad uitvallen naar zijn verdedigers na een
doelpunt. Het getergde gezicht ten hemel
geheven na een gemiste kans van de spits. Zo
van: ik vind het zelf ook erg!
De aai over de bol van de speler, die net een
flinke schop ontving. Ter voorkoming van
een kaart en dan boos worden, als hij die
kaart toch krijgt. En het wachten is natuurlijk
op de speler, die na een doelpunt zijn shirt
over zijn hoofd trekt en dan struikelt.
Nostalgie. Laatst reed ik langs het station
van Zaandam. Dat deed mij denken aan de
tijd, dat wij met adspiranten 1 (nu BI of Cl)
ook tegen ZFC moesten spelen. Verzamelen
onder de klok van het CS. Met je koffertje in
de hand de trein in richting Zaandam. Dan
voelde je een echte voetballer. Je was prac-
tisch wel een dag kwijt!
Onlangs bij DHC thuis sprak ik respectieve
lijk de voorzitter, de heer Schreuder en de
secretaris de heer Schreuder. Inderdaad
tweelingen. Bij deze gelegenheid werd het
bekende voorval bij een wedstrijd DHC-AFC
opgehaald. DHC scoorde een duidelijke
goal. Echter, de bal ging door een gat in het
net, sprong via een reclamebord terug in het
veld, waar de bal bliksemsnel door keeper
André Wijnand weer in het spel gebracht
werd. Scheids liet gewoon doorspelen. Op de
tribune achter ons doel stond Rob Duis met
iemand uit Delft. De laatste zei tegen Rob:
"daar ben ik dubbel niet blij mee". Vanwege
het niet toegekende doelpunt en omdat hij de
leverancier van de netten was!
Overigens zie je met genoegen Heini Otto op
de bank naast Olsen zitten. Heini, een zeer
aimabel mens, die zijn langdurige, fraaie
carrière bij ons afsloot en voordat hij naar
Ajax ging ook nog op bijzonder plezierige
wijze onze pupillen trainde.
Het Parool opende op 26 september een
nieuwe rubriek "de foto van Een eer en
genoegen was het dat onze Edwin Geluk de
serie mocht openen. Hij nam een foto uit de
wedstrijd AFC-VUC op 3 oktober 1976.
Uitslag 6-4. VUC werd dat jaar kampioen.
Een elftal met boomlange spelers o.a. ene de
Bok, die niet snel de fairplay prijs zou krij
gen.
AFC heeft natuurlijk veel beroemde wed
strijden gespeeld. Allen die tegen Zeeburgia
in het seizoen 1930-1931 heb ik, uiteraard,
niet gezien. Het jubileumboek t.g.v. het 75
jarig bestaan verhaalt aan de hand van Willy
Brusse het volgende. AFC moest aan de
Kruislaan winnen om minimaal beslissings
wedstrijden te spelen. Willy Brusse: misera
bel weer, slecht veld, veel publiek. Dé wed
strijd van Charles Lungen, misschien wel de
beroemdste AFC-er ooit. AFC komt met 3-1
voor. Met nog acht minuten: Zeeburgia
maakt gelijk. Alles verloren. Ik voelde mij
wegglijden in een diepe afgrond. Dan plot
seling Lungen, alleen keeper nemend. Boog-
balletje. Bom, in het net: 3-4. Een droom-
goal. Ik viel van het tribuneplankje, gilde,
brulde, sloeg, was totaal dwaas. Einde. Dank
je wel jongens, merci Charles. Overigens
AFC bleef tweede klasser.
In het geheugen van oudere AFC-ers staat
ongetwijfeld gegrift: AFC-KFC (26 mei
1946). AFC moest winnen om een beslis
singswedstrijd om het kampioenschap tegen
datzelfde KFC te forceren. Twintig minuten
voor tijd: 0-3! Op slag van het einde scoorde
Henk Sonneveld met een loei van 30 meter
4-3. Ik heb mijn vader nog nooit zó gek zien
doen. Als ballenjongen in het OS (43.000
toeschouwers) zag ik AFC met 4-2, van wat
toen heette "de grote Koogsche", winnen.
Bussen vol met adspiranten togen op 21
maart 1948 naar het terrein van (toen nog)
HFC in Haarlem. Beslissingswedstrijd tegen
ZVV. De verliezer degradeert. AFC won met
9-1. En dan de onvergetelijke wedstrijd, in
het bijzonder voor onze secretaris Kees
Gehring en ondergetekende, op een zeer
warme zomerdag: EDO-AFC. Beslissings
wedstrijd om degradatie. AFC had aan een
gelijk spel voldoende. 1-0 achter. Door een
doelpunt van ex-AFC-er John Burke. De
gelijkmakende kopbal van Henny Kottmann
vlak voor tijd. Gered. Janken. Of wat dacht u
van 1988-1989. UVS uit. Verliezer degra
deert. Vlak voor tijd een schitterende kopbal
van Mike van Eijk (nu Amstel
veen/Heemraad). De uitermatige aardige en
sportieve voorzitter van UVS (nu nog) de
heer Bart van Leeuwen kwam ons meteen in
de kleedkamer feliciteren.
In het seizoen 1992-1993: AFC-Holland. De
eerste wedstrijd met de nieuwe "terugspeel
regel op de keeper". Die van Holland be
greep het niet zo goed. Kostte hen veel doel
punten. AFC won met 8-4. Holland werd wél
kampioen.
En tot slot op 24 april 1993 DWV-AFC. Bij
gelijk spel waren beide "gered". Twaalf
minuten voor tijd 3-0. Eindstand 3-3. Na het
fluitsignaal een rondedans met Ab Springer.
Ongelooflijk. Ja, dat vond de pers ook en
sprak van doorgestoken kaart. Nog nooit ben
ik in mijn leven als voorzitter zo kwaad
geweest over deze infame veronderstelling.
De sportredactie van het Nieuws van de Dag
kan hier over meepraten. Durfde hierna nog
amper een biertje met Roef Bakker, de voor
zitter van DWV, te drinken.
Jan van Dijk
Denk nou niet, dat het zo eenvoudig is om
een Veteranenteam te runnen.
De commissie, mannen met drukke banen
pogen elke week tussen hun aandacht eisen
de werkzaamheden door, via een ingewik
keld systeem de juiste speler op het juiste
moment op zijn juiste plaats te krijgen. Zo
iets is bijna niet meer te doen voor gewone
stervelingen, maar gelukkig brengt de com
puter uitkomst. Dus staat op elke AFC-
positie een speler met meer kwaliteit dan die
van de tegenpartij. Slim hè.
Dus hadden wij tegen Quick den Haag thuis
André Wijnand in de goal, Rob Bianchi was
het slot op de achterhoede. Theo Husers en
Willem de Ridder vulden het middenveld en
in de voorhoede stal Derrick Grot met een
puntgave hattrick de show. Een fraaie 5-2
overwinning was het resultaat.
Rob Bianchi, die ook de tactische kanten van
het spel aardig beheerst, had tegen Paul
Koster gezegd: "Paultje, je liep vorige week
veel te veel, Beperk je actieradius en schakel
