IN MEMORIAM
ring er op zitten. Natuurlijk maakte Lex weer een toelichtend
programmaboekje. Zij kunnen allen met tevredenheid terug
blikken op deze uitstalling van zondagse tijdbesteding in AFC
en door vrienden en vriendinnen, die daar omheen hangen.
HANS DE BIE
"om de wandelaars op de Zuidelijke Wandelweg te bescher
men tegen de doorvliegende ballen". Openbare veiligheid
dus, zoals ze dat nu zouden noemen. Een slimme vondst.
Meer hierover in de volgende Schakel.
HANS DE BIE
AFC DAGBOEK:
SLIMME VONDST VAN THOMAS TACKE
Op de tweede septemberzondag in het bevrijdingsjaar '45
constateert AFC's dagboekschrijver van een halve eeuw gele
den, Nico Scheepens, dat op de eerste AROL-dag een week
tevoren vele voetballiefhebbers aan de Zuidelijke Wandelweg
moesten worden teleurgesteld. "Alle rangen waren uitver
kocht", schrijft hij. "Daarom werden de wedstrijden op de
tweede AROL-zondag in het Olympisch Stadion gespeeld.
Circa 25.000 toeschouwers zijn aanwezig als om 11.00 uur
Ajaxen Blauw Wit in het strijdperk treden. Veel mensen, opdat
we dan ook bedragen voor liefdadigheid kunnen afstaan", ver
trouwt hij aan het dagboekpapier toe. Scheepens noemt de
jeugdige AFC-ers, die als ballenjongens fungeren "infrissche
roode en oranje truitjes".
Scheepens beschrijft de krachtmeting tussen Ajax en Blauw
Wit als "een vinnige plaatselijke ontmoeting met Ajax tech
nisch iets beter. Rust 1-0 voor Ajax. Vijftien minuten na de rust
maakt Blauw Wit gelijk en zoo komt het einde. Strafschoppen
moeten de beslissing brengen. Ajax neemt er slechts één
goed door doelman Keijzer, waarop Bergman ("ja, Cootje zelf!
[HdB]) er twee achter elkaar voor Blauw Wit benut. Daarna
verschijnen Volewijckers en AFC in het veld en dit werd de
mooiste wedstrijd van het toernooi. Eén minuut voor de rust
stond AFC nog met 2-1 voor, maar de pauze kwam toch met 2-
2. Daarna 2-3, einde 3-3. Voor AFC een prachtig resultaat te
gen de landskampioenen. De strafschoppen konden ons niet
in de finale brengen", meldt Nico Scheepens verder. "De Vole
wijckers benutte er drie en Karei ter Horst voor AFC ook drie.
Daarna Volewijckers weer drie en Karei slechts twee".
Over de finale tussen de Volewijckers en Blauw Wit was vol
gens Scheepens spectaculair. Hij zegt er over in zijn 'Dag
boek van een AFC-er': "Met de rust stond de Volewijckers met
4-2 voor, maar het einde kwam met 4-4. Wederom strafschop
pen, welke in het voordeel van Blauw Wit beslist werden." De
AROL-beker werd zonder voetstuk, want die werd in Den
Haag bij HBS, als winnaar van 1944, weggebombardeerd,
aan de Volewijckers uitgereikt. De beker zelf stond tijdens dat
bombardement gelukkig in de safe en werd hierdoor dus ge
red. Nico Scheepens geeft in zijn dagboeknotities aan dat er
in het seizoen 1945 vermoedelijk nog geen officiële competi
tie zal worden gespeeld. Maar een noodcompetitie zonder
promotie en degradatie. Hij schrijft: "Jammer, want we had
den een goed elftal, hoewel we Ko van Eijk, die door het groe
ne gespuis eenige maanden voor de bevrijding gefusilleerd
werd, erg missen. Ko was een behoorlijke verbindingsspeler
(rechtsbinnen) met een groot repertoir van schijnbewegin
gen".
Half september '45 werden er voor het eerst in de geschiede
nis van AFC op haar veld windhondrennen gehouden. Schee
pens schrijft: "Er was veel publiek, wat hoewel de totalisator
verboden is, werd er toch gegokt. Wij hadden het veld ver
huurd en ontvingen daarvoor zeshonderd gulden. Dat was
niet zoo gek".
In de volgende aflevering het verhaal hoe Thomas Tacke het
regelde dat AFC hout kreeg van de overheid. Hout om balie-
vangers te maken. Het argument dat Thomas bedacht was
Het Bestuur geeft met leedwezen kennis van het overlij
den van
MARTIN C.M. DUINKER
in leven lid van de vereniging alsmede lid van de Zilve
ren Ploeg.
Namens de AFC betuigen wij onze oprechte deelne
ming aan de naaste familie.
JAN VAN DIJK - VOORZITTER
JOHAN DE BIE - SECRETARIS
IN MEMORIAM MARTIN DUINKER
Na enige maanden ziekbed
is Martin in de vroege och
tend van 22 maart overle
den.
Martin keek altijd opgewekt
tegen het leven aan, ook tij
dens zijn ziekbed was hij al
tijd in een zo goed mogelijk
humeur.
Tijdens mijn bezoek aan hem in januari was er "niets
aan de hand, Bobo". Maar er was wel wat aan de hand.
Martin was een speciaal en innemend mens met zijn
hart op de goede plaats. Ook al was hij er niet op een
verjaardag, in het clubhuis of op een feest, door zijn
vrienden werd er altijd over hem gesproken.
AFC was zijn leven, hij spaarde al de Schakels, ik geloof
vanaf 1950; was aktief voetballer, (jeugd)leider, organi
sator, elftalcommissielid en overal inzetbaar van club
huisschilder tot kienmaster.
Eén van zijn gevleugelde zinnen bij een jeugd
wedstrijd, waar hij als leider optrad, was: "Jongens, ik
heb net de KNVB gebeld, maar we mogen maar met elf
man de wei in", waarna de opstelling volgde.
Martin woonde de laatste jaren in Zweden bij zijn gezin.
Hij werkte daar professioneel bij de voetbalclub A.I.K.
Stockholm. Toch bleef AFC nr. 1 voor hem.
Martin is 58 jaar geworden en wordt in Stockholm be
graven.
Rust zacht, Duin.
BOB VAN DEN BERGH
6
