INS OUTS
'::i
al), een uitspanning stoeterij, mochten de E pupillen en da
mes zich verpozen met enige spiellerijen zoals ringsteken
vanuit een Romeinse strijdkar met een vurig ros daarvoor, met
het leutige koemeiken a f 90,— (het beest blijft het hele sei
zoen buiten staan, graast, schijt en pist niet, zeer milieu vrien
delijk en geeft een ongesubsidieerde opbrengst waar een
echte boer jalours op zou worden). De dames gingen tegen
een hek staan om een glimpje van de zon op te vangen en dat
was gratis (kiekje II). Nadat nog een stalen bierpul over een
plank vol splinters was geschoven a raison van f 60,— en na
dat de verbandtrommel leeg was, werd er verder geen gebruik
meer gemaakt van de volgende leutige volksvermaken: hoe
fijzer gooien (alleen al van de roest kreeg je een spontane
hoestbui), boog en kipschieten. Het boogschieten kan ik mij
voorstellen, het andere wat minder, tenzij het om de laatste kip
in Somalië zou gaan. Wel veel gelachen en goed geluimd en
gelaafd werd door het spul geaccompagneerd door een goe
de accordeonist de terugweg aanvaard.
Er is luid gezongen en de grappen en grollen vlogen over en
weer. Op de smalle weggetjes veroorzaakten wij een kilome
ters lange file. In een gehucht waar wij doorheen reden vroeg
een meisje aan de kant aan haar vader "is dit echt de laatste
praalwagen van de karnavalsoptocht?". Deze was namelijk 2
weken eerder uitgebroken. Een link moment was toen de ac
cordeonist naar een complimentje viste. Dat kwam doordat
ondergetekende zei dat hij zochique speelde met z'n pink om
hoog zoals op de thee bij Hare Majesteit. Toen zei de muzikant
met z'n pretoogjes: "Ja, en nog nooit les gehad en geen noot
gelezen". "Dat is ook duidelijk te horen" zei ik gevat en plots
stond de wagen stil en moest ik er uit. Maar dat kwam omdat
wij in de prut waren vastgelopen of zoiets.
De verdere middag en avond rustig verpoost in het hotel, ge
zamenlijk gedineerd, naar de bowling geweest, getennist,
vervolgens naar de inpandige disco en voor het eerst van mijn
leven meegedaan aan Karaoke. Hiervielop en in de smaak de
'performance' van Edward Janus. Soms zuiver, meer vals
maar zeer geestig en bijzonder van timing. Z'n Sammy was
om te gillen en dat deden de bezoekers ook. En Edward? Hij
bleef zoals altijd in gezelschap en uitjes de bescheidenheid
zelve en het hardst lachen om z'n eigen grappen. Oh ja, er is
Hierbij wil ik AFC bedanken voor het mooie bloemstuk dat na
mijn thuiskomst uit het ziekenhuis werd bezorgd.
LEO KOPERDRAAT
DE CLUB 2 VOOR TWAALF EEN WEEKENDJE WEG
Alsof het E pupillen waren zo gingen ze tekeer op 4 maart toen
de pipokar aankwam om ons op te halen bij het hotel te Mierlo.
Het deed mij denken aan een schoolreisje of voetbaltoernooi
heel vroeger. Ik kon het dan ook niet nalaten om aan de leider
te vragen "meester de Wijs mag ik rechtsbinnen vandaag".
Maar er werd niet gevoetbald. Wij gingen heel andere spelle
tjes doen met het selecte clubje van dames en heren waarvan
de meeste tussen de 50 en 60 jaar oud. Op onze manier zou
den wij het 100-jarig bestaan in kleine kring vieren. En Gode-
zijdank behoor ik thans ook tot een club(je) in de club naast de
club van Acht, de Club van Honderd, de Stierenclub, de Vete-
ranenclub en wat al niet. De pipokar (mamalou was er niet)
was versierd met vlaggen van 100 jaar AFC en met stickers
voor de ramen en gevuld met proviand en drank w.o. een
streekslokje genaamd 'pummelke of perliterke' ik weet het
niet meer precies.
Nadat de AFC vlag in de mast voor het hotel gehezen was en
in de stromende regen stram het 1e couplet van het clublied
gezongen was, hesen 1 erelid, 4 leden van verdienste, 1 no-
belprijs winnaar, een ridder en 11 leden van de Zilverenploeg
zich in de kar voor een kiekje (I) en zo waar de zon brak door.
Op en voor de kar ziet u het illustere gezelschap, waaronder
de vrouwen Marie-José en Pilar van Spaanse origine, zijnde
de lieftallige echtgenotes van Wim Ringe en Henk Gamel-
koorn.
Dat was nog eens andere koek dan al die Hollandse dames.
Na gearriveerd te zijn op de Aardborsthoeve (de naam alleen
