DCV, beide met 23 punten, en UVS met 22 punten. DCV speelt
in Krimpen aan den IJssel tegen de al veilige bijna-buurman
Papendrecht en heeft aan één punt voldoende om op zondag
8 september aan zijn derde hoofdklasseseizoen te mogen be
ginnen. AFC en UVS spelen, zoals ik al schreef, in Amsterdam
tegen elkaar. Bijwinst of een gelijkspel blijft AFC hoofdklasser,
bij winst van UVS is het voor AFC 'over en sluiten maar'. Ein
digt AFC - UVS onbeslist en verliest DCV van Papendrecht,
dan is AFC dus veilig en moeten DCV en UVS een beslissings
duel spelen.
Knap terug
Op 7 mei 1989 won AFC in de laatste ronde van de competitie
1988/89 met 1-0 bij UVS, dankzij een fraaie goal van Michael
van Eijk, vier minuten voor tijd. Tussen twee haakjes: diezelf
de, nu 25-jarige spits, maakte een paar weken geleden voor
zijn huidige club NFC het doel punt waarmee degradatie uit de
eerste klasse A (West I) werd voorkomen. Maar goed, op die
zevende mei redde AFC zich op het nippertje en degradeerde
UVS voor de tweede keer uit de hoofdklasse A. UVS-voorzitter
Bart van Leeuwen en zijn spelers herinneren zich dat natuur
lijk als de dag van gisteren. De Leidse club kwam overigens
knap terug. In het seizoen 1989/1990 werd men meteen weer
kampioen van de eerste klasse B (West II) en op 2 september
1990 speelde UVS zijn eerste wedstrijd van zijn elfde hoofd
klasseseizoen.
UVS promoveerde in 1974 samen met AFC en twaalf andere
clubs uit de eerste klassen A en B (West I en West II) naar het
nieuwe fenomeen, de hoofdklasse A. De Leidenaren degra
deerden in 1981, waren daarna vijf seizoenen eersteklasser
en promoveerden in 1986 weer naar de hoofdklasse A. Het
vervolg kent u al: op 7 mei 1989 degradeerde men opnieuw en
een jaar later was UVS alweer terug.
AFC en UVS hebben elkaar dus van 1974 tot 1981, van 1986 tot
1989 en in het seizoen 1990/1991 in de hoofdklasse A ont
moet. Anders gezegd: ze vochten tot nu toe onderling 21 com
petitiewedstrijden uit. Van die 21 wedstrijden won AFC er 11 (4
thuis en 7 uit) en UVS twee (beide keren in Amsterdam; laat
dat een waarschuwing zijn). Acht keer werd het een gelijkspel
(vier keer in Amsterdam en vier keer in Leiden). AFC maakte in
totaal 35 goals, UVS 17. De laatste thuisnederlaag van AFC te
gen UVS dateert van 26 november 1978 (0-1) en de laatste
thuisoverwinning van 13 september 1987 (2-1).
'Andere naam'
Statistisch gezien zit het dus wel snor, maar mensen wat ko
pen we daarvoor.Op 20 mei moet er van 14.00 uu r af gewoon
keihard worden gewerkt, zoals bijvoorbeeld op zondag 14
april bij (nu) kampioen Elinkwijk, waarvan dit seizoen twee
keer werd gewonnen.
Laat AFC nu eens voor één keer zijn naam veranderen van
'AmsterdamscheFooftoaf/Club' in 'Amsterdamsche Fighting
Club' in de goede zin van het woord, uiteraard. En komt u
maandag allemaal kijken. Van pupil tot veteraan en nóg ouder.
Dat helpt beslist. Het was me afgelopen zondag veel te stil
rondom het veld. Toeters en bellen passen misschien niet zo
bij een inmiddels 96-jarige, maar vertrouwen vooral zelfver
trouwen— en de wil er het beste van te maken wél. Rokus
Hoogendoorn en teamgenoten, ik wens jullie heel veel suc
ces!
PEEKJELLEMA
BIJGELOOF
Nu AFC moeilijke tijden beleeft en er bij iedere wedstrijd van
het eerste grote spanning is, viert het bijgeloof hoogtij.
Zelf zal ik nooit een paraplu in huis opsteken en nooit onder
een ladder doorlopen en vooral wat zout over mijn linker
schouder gooien als ik ermee mors. Immers; armoede, onge
luk en ruzie moet je mijden als het even kan, nietwaar? Maar
bij vele AFC-ers ben ik een kind in het geloven van bijgeloof.
Vier AFC-ers ken ik die tweemaal niet konden komen bij de
wedstrijd. Die 2 keer won AFC, dus lopen ze zich nu op zon
dagmiddag buiten de hekken te verbijten en komen pas om
half vijf op het clubhuis. En ja, het lukt, want AFC heeft sinds
dien niet meer verloren. Zeker zes mensen in mijn omgeving
kwamen toevallig een keer kijken en met hun komst kwam ook
de eerste winst. Dus blijven ze trouw komen en ook deze for
mule beïnvloedt het eerste op een gunstige manier.
Op de tribune zat iemand, die al jaren niet meer rookte, maar
in de spanning van de strijd tegen Blauw Wit zijn buurman om
een sigaret vroeg. Een paar halen en het eerste doelpunt van
AFC was een feit. Deze man zoekt iedere wedstrijd dezelfde
buurman op en vraagt steevast om een sigaret. De truc lukt tot
nu toe iedere keer.
Ook heb ik een vriendelijk, maar dringend verzoek gehoord
van een AFC-er die een clubgenoot vroeg: "Wil je a.u.b. niet
meer komen? Toen je kwam, verloren we en de paar keer dat
je niet kon, wonnen we. Dus je begrijpt het wel, hè?" Ik denk,
dat de persoon in kwestie wel schuldgevoelens zal krijgen als
hij, eigenwijs, toch komt en het verkeerd afloopt met de club!
Als je op de tribune zit en er komt een bekende voorbij, is
iedereen bereid om wat in te schuiven voor de nieuwkomer,
maar tegenwoordig moet je daar voorzichtig mee zijn. Er zijn
diverse mensen die expres rondjes lopen om het veld. Zodra
ze gaan zitten, krijgt het eerste moeilijkheden op de mat. Hoe
wel er rustig gelopen wordt in deze gelukbrengende rondjes,
is het toch vrij vermoeiend om je club op deze wijze bij te staan.
Zo'n speciaal wandelingetje is al jarenlang een bekend ver
schijnsel op ACC, zij het in ietwat gewijzigde vorm.
Tot slot zijn er velen, die iedere wedstrijd dezelfde kleren aan
doen, omdat het dragen van die ene trui, broek of jas hielp om
AFC punten te laten krijgen. Het gezegde: nood leert bidden,
zal niet in groten getale beoefend worden in de club. De va
riant: nood geeft kracht, is beslist van toepassing op het eer
ste elftal. Maar: nood zoekt list, is de onbetwiste topper in de
gelederen van AFC. Hoe je er ook tegenover staat, één ding is
zeker: tot nu toe heeft het geen kwaad gedaan en laten we het
massaal aanstaande tweede Pinksterdag beoefenen. Met
een beetje bijgeloof en veel geloof in het eerste moet het luk
ken.
HENNY SOMERS-BLEKEMOLEN
AFC 13 VERLIEST TOERNOOI
Wat is de overeenkomst tussen Jim Morrison en AFC 13?
Drank en vrouwen? Dat ook, maar hier gaat het om rise en fall.
Anders dan de zanger van The Doors is AFC 13 nog niet dood,
maar na 21/2 seizoen vol bescheiden successen is rond de
laatste winterstop een duidelijke kentering opgetreden. We
verloren drie goede spelers aan de Verenigde Staten, Japan
en Frankrijk, we moesten de aanvoerder afstaan aan de
Jeugdcommissie, de Interim-aanvoerder werd vooreen paar
weken uitgeschakeld door een knieblessure. Wat een narig
heid! Hetenige lichtpuntje-spel-technisch—was het vertrek
van de keeper naar een zaterdag-elftal; het nadeel hiervan
was dat er in de kleedkamer opeens acht keer zo weinig kon
worden gelachen. Tot overmaat van ramp werd aan het elftal
tenminste één speler toegevoegd die het predicaat Natte
Krant reeds na de eerste balbehandeling verwierf.
Vele malen moest de interim-aanvoerder, die ondanks zijn
blessure op bewonderenswaardige wijze de wedstrijden bleef
bezoeken, spelers van andere elftallen optrommelen. We
speelden met jongens van nog geen 20 en met mannen van
4
