missen. Inzet had-ie en koppen kan-ie en bij een 'penalty con
test' kon je gewoon hoog op hem inzetten, want die miste hij
zelden.
Goed, Gillebaard erbij en nog een paar newcomers, Remak
en een aantal junioren. Dol dus weg. Een optelsom stemt je
optimistisch; 't zal een leuk goed seizoen worden. Ik ben er zo
zeker van, dat ik bij één van de eerste uitwedstrijden ergens in
Den Haag tegen Karei zeg: "Zullen wij wedden om 25 piek dat
AFC dit seizoen kampioen wordt?". Karei, gepokt en gema
zeld, ik jaren competitievoetbal en nooit te beroerd om een
gok te wagen, kijkt me met die trouwe blauwe ogen aan en
zegt: "Aangenomen!". Vorig seizoen hadden we ook al om
hetzelfde onderwerp.gewed, toen om tien gulden en u begrijpt
dat Karei kon incasseren.
In september heb ik echter al het vertrouwen in 'Ons Eerste'.
Mijn financiële positie mag je niet slecht noemen, vandaar die
verhoging van tien naar vijfentwintig gulden. En tenslotte, in
het slechtste geval, win ik dat geeltje met een paar marsen in
de schoppen tegen ons huidige tarief fluitend terug.
Inmiddels is het herfst; de bladeren vallen nog niet echt van de
bomen, het hoofdveld ligt er nog steeds prachtig bij, maar met
'Ons Eerste' loopt het niet zo lekker. Ik kan ze wel niet elke
week zien, maar mijn drie vriendjes Karei, Rob en Nico hou
den me exact op de hoogte van de duels die ik mis. De beker
wedstrijd AFC - Cambuur zie ik echter wel (ik vind dat mijn Stu
dio Sport-redactie deze wedstrijd had moeten uitzenden ge
zien het duel van vorig seizoen tegen Vitesse; tenslotte haal
den de Arnhemmers de finale, vandaar) enln tegenstelling tot
een aantal andere AFC-ers op de tribune vind ik het lang niet
zo'n aantrekkelijk duel als vorig jaar en spelen 'de onzen' ze
ker niet zo sprankelend als tegen Vitesse.
Vervolgens zie ik 'onze hope' spelen tegen DCV en dan word
ik somber; een zwakke tegenstander, technisch zijn we beslist
beter, maar we spelen halfslachtig voetbal zonder echt duide
lijk het initiatief te nemen. Inzet is er wel, dat zeker, maar er zit
geen lijn in het spel. Eindeloos 'gedreutel' achterin, eikaar
breedte-passjes toeschuiven. Maar 'diep' gaat er niets en als
het dan eindelijk gebeurt is het vaak niet zo zuiver, zodat je
moet oppassen niet snel uitgecounterd te worden, vooral om
dat er dan praktisch geen rugdekking is. Vóórin kunnen we
praktisch geen seconde de bal vasthouden en de kansjes die
we krijgen benutten we niet gewoon niet scherp genoeg
en het middenveld loopt zich suf, vaak ook nog met de bal aan
de voet, maar ik vraag me af of dat alles wel zo zinvol is. En in
eens denk ik: die Dol, zit die nog steeds in Amerika? Goed:
Rob, Karei, Nico en ik vonden natuurlijk wel dat ie veel kansen
miste en dat ie geen overzicht hadmaar koppen kon ie wel en
penalties benuttennou schrijf hem maar in voor een 'contest'
op dat gebied, hij wint het slapend. Verdraaid, kunnen we die
Dol eigenlijk niet gaan ophalen in Amerika!
Ineens is het november. Ik geef commentaar bij Ajax - RKC en
hoor daar in De Meer dat AFC heeft verloren van RCH en ik
krijg ineens een 'raar gevoel' in m'n maag. De volgende
maandagmorgen rijd ik op de De Boelelaan en besluit ineens
heel gek eigenlijkom 'Goed Genoeg' op te rijden. Er is
niemand te bekennen; 't is er stil, het is rustig. Ik kijk naar het
bord 'Be Friends', ooit nog eens opgehangen door Arnold Bos
en leun op de afrastering en kijk naar het verkeer verderop op
de randweg.
Het veld voor me ligt er nog goed bij, de bladeren vallen inmid
dels in groten getale van de bomen en ik mijmer....
"Lieve heer, zouden er veel AFC-ers zijn die dat 'rare gevoel'
in hun maag hebben. En als ze dat hebben, zullen ze dan
massaal komen uit zowel als thuis om ons eerste aan te moe
digen, want nu hebben die jongens dat beslist nodig. En Lieve
Heer, mogen we op dit mooie 'Goed Genoeg', dit geweldige
complex tot in lengte van jaren blijven spelen, ondanks de
RAI, Deelraden, de Gemeenteraad en weet ik veel wie nog
meer. En Lieve Heer, wat denkt u, zal ik Karei die vijfentwintig
piek nu al geven, of zit er volgens u nog wel een kansje voor
me in
HUGO WALKER
EEN OVER ZES
Terwijl de voetbalwereld zich druk maakt over de Lee Towers-
bewegingen van Van Basten, de wedstrijd Nederland - Grie
kenland, het geval Wim Kieft en het voortijdige afscheid van
Ignace van Swieten, speelde het zesde van AFC twee onop
gemerkte, maar belangrijke wedstrijden. Maakte uw scribent
twee weken geleden nog uitgebreid melding van het feit dat
het hoogste zondag AVB team ongeslagen door het leven
ging, nu, gelijke tred houdend met het team van Cruyff, zijner
in een en dezelfde wedstrijd twee punten tegelijk prijsgege
ven. Het team van Pancratius mocht met de eer strijken.
In de uitwedstrijd waren de rood-zwarten wel met een ge
lijkspel thuisgekomen, mede dankzij een bevooroordeelde
scheidsrechter, tevens lid van Pancratius, die zo vriendelijk
was om een winnend doelpunt van AFC 6 af te keuren. Natuur
lijk speelde ook nu de wind ons weer danig parten en hoewel
het elftal van Pancratius uit spelers bestaat met een gemiddel
de leeftijd van naar schatting vijfendertig jaar wist AFC niet
echt een vuist te maken tegen de routineus opererende
gasten. Onze linksback (ook bekend als ondergetekende) bij
voorbeeld had veel moeite met de rechtsbuiten van Pancrati
us. Niet dat deze man —we schatten 'm op een jaar of
veertig— nog in staat was briljante staaltjes voetbal op de
grasmat te toveren, nee, het was zijn actieradius gelijk een
bierviltje en conditie gellijkeen oud postpaard dat de moeilijk
heden gaf. Alsof hij zijn schoenen onder de krijtlijn had vastge
plakt zo dicht bleef de speler in kwestie langs de zijlijn staan.
Eigenlijk waren de tegenstanders deze zondag te oud: de jon
ge honden van het zesde, met hun geweldige conditie en inzet
waren niet opgewassen tegen het lethargische voetbal van de
opponent. AFC 6 keek tegen de verhouding in, dat wel, al na
een minuut of tien tegen een 0-1 achterstand aan en deze
stand zou ook nog lang na rust zo blijven. Met het op papier
sterke middenveld bestaande uit Bart, Egon en Ariël (terug
van Indonesië), zou er toch meer uit deze partij te slepen zijn.
Aanvoerder Van de Bold besloot dan ook tot een wissel: Wil
lem Drenkelford werd nu ingezet op de linksbackplaatsen wist
even later nog te scoren ook. Daarna deed AFC een verwoede
poging de wedstrijd in haar voordeel te beslissen, maar niets
hielp. Tot overmaat van ramp, keeper Niels van Mourik en een
deel van de achterhoede gingen niet vrij uit, werd het ge
lijkspel toch omgebogen in een 1-2 verlies. De details kan ik u
helaas niet vertellen, want op dat moment stond uw journalist
te douchen. Trouwens, een hele verbetering die douchekop
pen dit jaar!
Welnu, de eerste verloren wedstrijd geïncasseerd hebbende,
begon het zesde met hernieuwd elan aan de wedstrijd tegen
hekkensluiter Sloterdijk. Van deze ploeg is bekend dat de spe
lers nooit trainen. Wel, daar kregen ze dan nu mooi de gele
genheid toe, want voor AFC werd het een trainingspartijtje op
het vierde veld, inderdaad het trainingsveld van het eerste.
Ondanks de abominabele conditie van dat veld Fred ten Nij-
enhuis had duidelijke sporen achtergelaten— wist AFC 6, een
technische ploeg bij uitstek, toch een aardig potje voetbal ten
toon te spreiden. Bij aanvang telde het team van Sloterdijk
slechts acht man en na ongeveer een twintig minuten was het
elftal compleet. De stand was inmiddels 3-1 voor AFC. Het
scoreverloop vond geheel in Sloterdijkse traditie plaats: naar
het schijnt komt Sloterdijk in elke wedstrijd met 1-0 voor, waar
na de ploeg minstens een stuk of vijf tegendoelpunten dient te
incasseren. De voorsprong liep uit tot 4-1: Ezra Bos pegelde
eindelijk raak nadat hij in diverse scrimmages vlak voor de vij-
5
