ONS EERSTE
De 'dubbel' tegen WFC leverde ons drie punten op. Gast
schrijvers voor de rubriek waren deze keer achtereenvolgens
Lex Rimini en Cas Tromp. Voor beide heren was er volop stof
om aan het papier toe te vertrouwen. Hier volgen hun gewaar
deerde bijdragen.
AFC-WFC, 11 februari: 2-2
"Voor mij hoeft die muziek nou niet", verzuchtte een wat te
leurgestelde Otto van Rijn, toen ik hem sprak tijdens de rust.
Door de gevoelige 0-2 achterstand klonk de overigens goed
klinkende muziek ons bepaald niet plezierig in de orden.
Door de strakke wind, die diagonaal over het veld waaide,
werd het alras duidelijk, dat deze weersomstandigheden van
invloed zouden zijn op de wedstrijd.
Want wat zou u zeggen, van de openingstreffer van WFC. Na
5 minuten een hoge lob, richting AFC-doel. De wind drukt de
bal naar beneden. Vriend en vijand (nou ja, vijand) totaal ver
rast, maar wel 0-1
Het duurde ruim twintig minuten voordat AFC een voorzichtig
antwoord had op het directe spel van onze gasten. Iedere
aanval strandde steeds weer op de boomlange verdedigers
uit Wormerveer. Het leek wel op Windmill AFC.
En dan ook nog, vlak voor de thee, een uitval door een snell
rakker van WFC. Een beauty van een goal, 0-2.
De hele AFC-familie was duidelijk onder de indruk van de si
tuatie.
Na de hervatting hadden wij het voordeel van de strakke
wind, beter gezegd, lichte storm. Binnen 5 minuten een schit
terende hoekschop van René Plantinga. Ineens d'r in, 1-2!
Hoop voor AFC?
WFC bleef meer direct spelen, waardoor de anders zo fraaie
combinaties van AFC al vroeg in de kiem werden gesmoord.
Na ruim een half uur kwam dan toch de (mijns inziens verdien
de) gelijkmaker.
De gasten peurden uit deze onverwachte ontwikkeling de
kracht om met tomeloze energie het doel van Peter onder
druk te zetten. Van Essen hield bewonderenswaardig zijn
hoofd koel en z'n doel schoon.
Zo'n vijf minuten voor het verstrijken van de speeltijd een
klein drama... een strafschop tegen!
Peter van Essen controleerde met fikse stappen of de
penalty-stip wel op de juiste plaats gekalkt was. Zo te zien een
onnozel gedoe, maar achteraf.... speler neemt aanloop,
knalver hoog en naast! Rechtvaardigheid?
Was volgens de jeugd van Dike Side Patrick Steenkist de
beste speler van deze middag. Met alle waardering voor Pa
trick, voor mij was Peter dè man, de Menzo van Buitenveldert.
LEX RIMINI
N.B.:
Het initiatief van de Dike Side met het muziekkorps ATM was
uniek. Ze hadden met deze aktie alleen wat meer publiek ver
diend, ATM trouwens ook. Een bijkomstigheid was boven
dien, dat WFC denkt dat alle thuiswedstrijden van AFC door
fanfare-klanken worden opgeluisterd. Mooi meegenomen, ja
toch?
WFC - AFC, 18 februari: 2-4
Wie de thuiswedstrijd gezien heeft, weet dat AFC met deze
opponent toch de grootste moeite had en uiteindelijk nog blij
mocht zijn met het gelijke spel van 2-2 na een 0-2 achterstand
bij rust.
Ik was benieuwd of AFC had geleerd van het feit, dat alle bal
len hoog in de 'fuik' gooien, zoals in de thuiswedstrijd regel
matig gebeurde, weinig of geen effect sorteerde. In de uit
wedstrijd leek het wel daarop, alhoewel het score-verloop
daartoe ook aanleiding bood. Reeds na drie minuten werd Jo-
han Dol bij het aannemen van een hoge bal fiks onder de zo
den geschoffeld en de scheidsrechter aarzelde geen secon-
de met zijn beslissing. Ik hoorde een AFC-er naast mij zeg
gen, dat als men altijd voor deze overtredingen zou fluiten
men per wedstrijd misschien wel 30 penalties zou zien, maar
ik zou dat een goede zaak vindenHoe vaak zie je niet bij voor
zetten dat verdedigers in de melée van spelers (en niet te zien
door de scheidsrechter) alleen maar de man het spelen belet
ten zonder ook maar oog voor de bal te hebben? Enfin, de pe
nalty werd benut en nu kon AFC vanuit de verdediging spelen
met een aandringend WFC. Nu moet ik ook stellen, dat we
niet ongelukkig uit een aantal benarde situaties kwamen; zo
miste WFC's beste man Edwin Vork tot twee keer toe en zijn
maatje Paul Reuzenaar ook al twee keer, waarvan de laatste
voor een lege goal door hem de bal zo zacht werd geraakt, dat
Peter van Essen deze alsnog voor de doellijn te pakken kon
krijgen. Nee, we waren bepaald niet ongelukkig en zoals al
tijd, een goede uitval van AFC leverde een voorzet op maat
van René Plantinga op en Patrick Steenkist had hem voor het
inknikken. (Kan die René bij Zaterdag 6 als gast ook niet eens
zo'n paar voorzetten komen geven, want bij ons sta ik ook al
tijd bij de tweede paal, maar die bal, die komt daar nooit
Een omgekeerde ruststand t.o.v. de thuiswedstrijd dus; de
tweede helft gaf een zelfde beeld te zien: een hardwerkenden
ook goed voetballend WFC in de aanval en een toch ietwat
chaotisch verdedigend AFC loerend op de counter. In feite
kreeg AFC eigenlijk meer scoringskansen dan WFC, maar
ook nu bleek het geluk aan onze kant. (Maar hoe vaak is dat
niet andersom geweest? Laten wij het nu ook eens hebben!)
Al met al werd het een enerverende tweede helft, met een
spannend scoreverloop, zodat de toeschouwer (neutraal of
niet) volledig aan zijn trekken kwamen. Nadat WFC via Edwin
Derksen de stand via een onhoudbaar schot op 1-2 had ge
bracht was de daarop volgende uitval weer raak. Prima mee
genomen door Patrick Steenkist op links kwam deze met een
vrij veld voor zich, Johan Dol bleef het goed breed houden,
waardoor WFC-laatste man Martin de Groot voor de keus
werd gesteld: öf Steenkist öf Dol. Toen hij bij de laatste bleef,
maakte Patrick Steenkist het zelf goed af. Zo werd het dus 1 -3
(en AFC's zeshonderdste goal in de hoofdklasse) en konden
we weer ademhalen. Patrick Steenkist werd gewisseld voor
Pol Houtkamp, maar met nog een kwartier te spelen kwam
WFC via een penalty opnieuw terug. (Overigens werd even.
daarvoor nog kiezelhard de lat boven Peter van Essen
geraakt.)
in eerste instantie werd de penalty gestopt, doch in de re
bound ging hij er alsnog in. Met nog tien minuten te spelen zat
er nog van alles in, doch gelukkig voor ons werd Johan Dol bij
een kop-trek- en duwduel opnieuw onderuit gehaald, weer in
het strafschopgebied en opnieuw legde de scheidsrechter
zonder problemen de bal op de stip. En ook nu weer benutte
Johan Dol deze bal feilloos (nu in de andere hoek dan voor de
rust). Daarmee was de race gelopen en hadden de toeschou
wers een leuke wedstrijd gezien met (eerlijk is eerlijk) een ver
diende winnaar.
CAS TROMP
