SCHIJNBEWEGINGEN
Onze arme Con hoorde een gebruik van de Nederlandse
taal, waaraan zij niet gewoon was en dacht na afloop even,
dat zij in de jungle verzeild was geraakt. Gode zij dank, telde
AFC toen 1400 leden en bleven er nog 1393 over om haar
van gedachten te veranderen. En dat is gelukt!!
Met volle instemming van Puck, Mieke en Truus mag wor
den vastgesteld, dat Conny de meest actieve voorzitters
vrouw was, die AFC tot nu toe gekend heeft.
Tot slot komt waarschijnlijk de vrolijkste voorzittersvrouw
van onze club. In een bomvol clubhuis is Truus Akkerman
snel te lokaliseren qloor haar lach.
Als voorzittersvrouw is zij de jongste in jaren. Twee jaar ge
leden gingen Rein en Truus in conclaaf. De grijze rooksigna
len dwarrelden van de Van Nijenrodeweg naar de Boelelaan
en iedereen wist: "Rein is bereid en Truus steunt hem."
Het begeleiden van Rein naar officiële receptie's is nog niet
haar grootste hobby geworden, maar Truus vindt zich best
in alle AFC-activiteiten van Rein. Ze levert wel een stukje
huiselijke gezelligheid in, maar in de 29 jaren, dat zij mee
loopt, weet zij heel goed, dat het besturen van AFC tijd kost.
Eerlijk gezegd, denk ik persoonlijk, dat het steeds meer tijd
kost, want de kinderschare van de voorzitters vermindert
gestadig. Begonnen wij met Puck en Mieke, goed voor ieder
3 kindertjes; we vervolgen met Con (slechts 2) en eindigen
met Truus (waarschijnlijk maar 1).
Truus heeft haar eigen inbreng in de club; backed Rein op
haar eigen manier en hopelijk houdt ze dat nog lekker lang
vol.
Wim Staats citeerde een druk AFC-bezette man: "Zeg, voor
die enkele zondagmorgen, dat we thuis komen, wonen we
toch eigenlijk véél te duur!"
Zó erg is het met onze voorzitters niet gesteld, maar een
pluim voor hun achterban is beslist op zijn plaats.
HENNV SOMERS-BLEKEMOLEN
VANDALEN WACHTEN OP ANTWOORD
Uit mijn jeugdjaren herinner ik mij nog goed hoe het er bij
Europacupwedstrijden van Ajax aan toe ging. De thuis
wedstrijden werden steevast verspeeld in het toen nog als
thuishaven van DWS dienstdoende Olympisch Stadion.
Daar had ik met mijn Ajax-diploma automatisch recht op vak
PQ. Daar werden in gemoedelijke sfeer de diverse Zilvervlo
ten binnengehaald. De F-side was nog niet geboren. Als
Ajax gewonnen had, en dat gebeurde maar al te vaak, gin
gen de mensen de volgende dag naar de ABN om vast wat
geld te sparen voor de uitwedstrijd in de volgende ronde of
voor een volgend Europacupavontuur
Laatst heb ik het er maar weer eens op gewaagd. Zaragoza
was de tegenstander van de hoofdstedelijke eredivisionist
en gezien de ervaringen met Malmö leek het me de moeite
waard om de somma van veertig gulden tegenover een
plaats in vak UU te stellen. Over de wedstrijd natuurlijk niets
dan lof. Daar zal voetbalminnend Nederland het met mij
over eens zijn. Wat mij frappeerde ik was al sinds tijden
niet meer naar een cupwedstrijd geweest Waren echter
de randverschijnselen. De destructieve agressie rond de
velden, de uitzinnigë oncontroleerbare massahysterie, waar
iedereen over schrijft, inclusief ondergetekende.
Ik dacht er verstandig aan te doen om vanaf het Weesper-
plein tram 6 naar het stadion te nemen. Gezien mijn werk
plek en de plaats waar ilfjnet iemand had afgesproken was
dit op zich geen kwade gedachte. Totdat de tram op het
Leidseplein stopte. Daar stapte een gigantische supporters-
schare in die gelijk de gehele tram vulde. Onmiddellijk sta
ken een aantal rood-witte vlaggen uit de tram, meegevoerde
claxons gingen in de tram af en een aanhanger wist het
zelfs zover te krijgen dat hij door de microfoon van de
bestuurder een aantal liederen aanhief, waarop hij de hele
bende in de tram met zich mee kreeg. Het gevolg was een
rijdende reclame voor de nieuwe lp van Manke Nelis, inclu
sief de wat minder literaire teksten. Nou ja, rijdend. Meerde
re malen werd door de menigte in de tram simultaan op en
neer gesprongen, voor zover dat natuurlijk mogelijk is in een
meer dan het maximum volgepakt vervoersmiddel. Lijn 6
vervolgde daarop zijn route niet op de gebruikelijke wijze,
rustig voortglijdend over de rails, nee, ditmaal ging de tram
met een golvende beweging, meer boven dan op de rails,
zodat men zich in een cake-walk waande. Door ingrijpen
van de GVB-politie bereikten wij uiteindelijk toch de plaats
van bestemming. De hele wereld leek voor de ingang van
New San Kong, een voor AFC-ers voor de hand liggend her
kenningspunt, te hebben afgesproken. Na verloop van tijd
doemde mijn lotgenoot uit de mensenmenigte op en het was
zaak zo snel mogelijk het stadion binnen te komen. Dat was
een verre van triviale kwestie. Eerst diende men zich netjes
in een dikke rij mensen op te stellen zodat althans de eerste
poort binnen kon worden gegaan. Daarna was de rij even
dik, zo niet dikker, en convergeerde honderden mensen tot
een rij van één dik, immers meer passen er niet door poort
jes van het stadion. De kluit van wachtende mensen wekte
echter de agressie van een aantal personen. Kennelijk gaf
de claustrofobie aanleiding tot heel wat adrenaline, want
links en rechts van mij ontstonden ineens vechtpartijen. De
politie kwam tussen beiden met een soort traangas. Ikzelf
en heel wat omstanders met mij kregen dit gas in hun lucht
wegen en ondergingen nu hoestend en proestend met dikke
ogen en keel hetzelfde lot als de vechtersbazen. Na dit inci
dent verliep het binnenkomen iets vlotter en met veel geduw
en getrek wist ik binnen de hekken te komen. Men contro
leerde wel op het meevoeren van blikjes bier en er stonden
bij de ingang dan ook grote containers opgesteld waar ge
confisqueerde blikjes in verdwenen. Een van de supporters
was echter niet te beroerd om boven op de containerdeksel
te gaan staan, onderschepte blikjes aan te nemen en in een
teua leeg te drinken.
Gratis dronkenschap met goedkeuring van suppoosten.
Het vuurwerk van het vak naast ons was de volgende ver
rassing. Een vijf meter lang lint van grote rode bommen
werd bij het betreden van de grasmat afgestoken. Minuten
lang klonk een oorverdovend lawaai. Maar eerlijk gezegd,
het was hard maar mooi. Voor veel mensen, zeker voor mij,
was het verschijnsel en de uitvoering van The Wave. Over
gewaaid uit Amerika, alwaar men deze massale exercitie tij
dens honkbalwedstrijden uitvoert, is dit een zeer spectacu
lair fenomeen. Loge en eretribune deden nauwelijks mee,
immers dit soort vertier behoort tot het gepeupel, maar dat
mocht de pret niet drukken. Ik telde rondjes van 45 secon
den, soms tientallen achtereen. Opstaan en snel gaan zitten
leidde tot een geweldige deining in het stadion. Interessant
is natuurlijk of twee golven in tegengestelde richting gestart
het met elkaar volhouden. Sommigen beweren dat het
slecht is voor het stadion, zeker voor het Olympisch dat in
aftandse staat verkeert, maar dat valt nog te bezien. Een
grote vraag in dezen:*hoe start men in hemelsnaam een wa
ve?
Bij de hoekschoppen konden de mensen van de open hou
ten tribunes het ook niet nalaten om keihard op de plankiers
te stampen met hun voeten. Een hels kabaal had dit tot ge
volg en wellicht een ongeconcentreerde nemer van de cor
ner.
U zult zich misschien afvragen of ik ook op de wedstrijd heb
12
