17januari 1987
vinotms jr j
14? afc-
iaarcfiner
Hants mi
leaeBoeieiaan.
ranaf 17.30 uur bent u
m
wprns vmmwier
is omewuzm, aus
750p.p
>enUj
Henny Somas - Blekemokn
janny Kimini Rolle
ke
020 654370.
OjO
<?20 ^433326.
DE KERN
Je ziet ze staan op veraf gelegen velden, samengeklonterd
achter het doel. Kragen op, handen in de zak. Af en toe be
weegt een hoofd, er wordt iets gezegd. Bij irritatie trapt men
tegen de afrastering of men draait het hoofd weg. Dat
laatste drukt meestal afschuw uit: men wil het niet meer
zien.
Op een houten tribune'tje zitten nog enkele gedrevenen, ze
zijn wat ouder. Daar wordt het hoofd niet zo gauw meer af
gewend, men heeft veel gezien. De ogen volgen synchroon
de bal, een doodenkele keer komt een lichaamsdeel tevoor
schijn. Een hand grijpt in een binnenzak, er wordt een si
gaar gepresenteerd. Blauwe rookwolken stijgen op, men
knort genoegelijk.
Er is nog een ambulante groep, de heen en weer lopers. Ze
voelen zich op één plek niet op hun gemak, het gebodene
dient aan alle kanten onderzocht te worden. Soms ligt er
een bepaalde mate van nervositeit ten grondslag aan dat
gedribbel; de kern tolereert dat, men kent z'n pappenhei
mers.
Ze zijn er altijd, het zijn steeds dezelfden. Een stuk of veer
tig, hooguit. De gezichten zijn inmiddels verweerd door weer
en wind, de ogen kijken in de verte. Een soort zeemansblik:
ze zien iets dat een sterveling niet ziet. Jaar in jaar uit hopen
ze het Grote Moment mee te mogen maken; een rotsvast
geloof. Een enkele keer, wanneer de vaandeldragers zich
angstig dicht bij de top wagen, gaan hun ogen lichten, er
komt een bepaalde gloed in.
Je ziet ze denken, staat het dit jaar te gebeuren? Hun ge
drag verandert! Op het tribune'tje neemt men meer plaats
in, men maakt zich breder. De klont achter het doel begint te
deinen, schouders moeten het ontgelden, soms vliegen
hoofddeksels in het rond. En bij de dribbelaars is het hek
van de dam, ze zijn niet meer te volgen.
De rust zorgt ervoor dat ze tezamen worden gedreven in de
aanpalende kantine; een direkte confrontatie!
Over de soep bekijkt men elkaar; berustend, bij een achter
stand. Bij een gelijke stand wordt een hand peinzend heen
en weer bewogen: het kan vriezen en het kan dooien. Wan
neer de ploeg voorligt is het geroezemoes niet van de lucht,
duimen worden omhoog gestoken, rondjes aangeboden;
kortom, men is één!
Met de armen over eikaars schouders wordt het warme lo
kaal verwisseld voor de grauwe buitenwereld. Ferme jon
gens, stoere knapen. Een buitje meer of minder; een storm
vlaag hier, een hagelsteen daar; het deert ze niet. Men gaat
voor de tweede helft, een ieder zoekt zijn stek.
De klont verwisselt van doel, men wenst uitsluitend doelpun
ten van eigen fabrikaat (van dichtbij) te aanschouwen. Wat
de ander doet, interesseert hen niet.
De twee andere groepen vallen terug op eerder ingenomen
stellingen. Het is aan te bevelen althans voor wat de tri
bune-klanten betreft dat er geen wijziging komt in de
volgorde. Te vaak is het voorgekomen dat een wedstrijd ver
loren ging alleen omdat twee personen van plaats waren
verwisseld.
Wanneer de overwinning in de knip zit is het leuk om te zien
hoe de kern het veld verlaat. Er is een groep die nogal wat ri
sico's neemt. Ze hebben het lef om tien minuten voor tijd
weg te gaan (voor een bezigheid die in geen enkele verhou
ding staat tot hetgeen die middag is gepresteerd) als de club
(let wel!) twee (2) doelpunten meer heeft dan de ander. De
harde realiteit van negentig minuten voetbal wordt hen door
'Langs de Lijn' ingepeperd: het kan een schokkende erva
ring zijn.
De anderen, de superfans, die het duel tot de laatste minuut
hebben gesavoureerd, begeven zich breedlachend naar
hun automobielen. "Wat een club hebben we toch.
Tjonge.... zag je die pegel van Willem, dat breekwerk van
Cartertje.... Dit jaar moet het lukken, man", en de ogen dro
men weg over het eindeloze polderlandschap. Ze zien iets,
dat een gewone sterveling niet ziet.
Dat zijn de échte kernleden!
CHARLIE
WILLEM
Zoals de trouwe bezoekers van onze thuiswedstrijden we
ten, is aanvoerder Willem Lenglet niet alleen een begaafde
speler met een strak schot in zijn rechtervoet en een veelzij
dige kop, hij beschikt daarnaast over een fantastische pen.
Door omstandigheden is zijn laatste bijdrage aan het blad
'Welkom Thuis bij AFC' ongelukkigerwijs niet gepubliceerd.
De redactie van de Schakel wil haar lezers dit stuk evenwel
niet onthouden. Daarom hierbij alsnog zijn laatste penne-
vrucht van dit jaar onder de titel 'De Balans', gevolgd door
het wel reeds gepubliceerde artikel 'De Dijk'.
DE BALANS
Er is een tijd geweest dat ik verlangend uitkeek naar iedere
komende thuiswedstrijd, maar sinds het spelen op eigen bo
dem gekoppeld is aan het vullen van de rubriek 'Goed Ge
schoten' moet ik eerlijk toegeven dat mijn houding ten op
zichte van uitwedstrijden ietwat veranderd is, zeker wan
neer bij twee achtereenvolgende thuiswedstrijden een aan
slag op mijn toch al beperkte creativiteit wordt gedaan. Daar
5
