vader en als klap op de vuurpijl geiten wollen sokken, vorm
den zijn standaard trainingstenue.
Meewarige blikken, hilariteit en op den duur berusting van
zijn medespelers werden zijn deel in de afgelopen seizoenen.
Hij wist blijkbaar niet beter. Het zal wel te maken hebben
met de stad, waar hij oorspronkelijk vandaan komt.
Ook een andere Leidenaar, Theo van Seggelen, pleegde er in
het verleden vreemde gewoontes op na te houden. Theo ver
voerde zijn sportspullen bij voorkeur in plastic vuilniszak
ken. Mijn neus trok bij het openen van zo'n zak vaak de
conclusie, dat hij die ochtend de verkeerde op het stoep-
randje had gezet. Maar nu terug naar Dik. Wie schetste
enkele weken geleden onze verbazing toen Dik gehuld in
een creatie van het sportiefste haantje van Frankrijk het
trainingsveld betrad. Een hemelsblauw tricot gecombineerd
met een donkerblauwe broek maakte Dik tot een karika
tuur van zichzelf. Er was voor ons echter één lichtpuntje
te ontdekken, de naar zijn eigen zeggen bijbehorende voet
balkousen kleurden absoluut niet en deden nostaligische
herinneringen oproepen aan Dik's geiten wollen verleden.
Voor Dik zelf bleek het ook even wennen; hij heeft die
training geen bal geraakt, het zij hem vergeven!
WILLEM LENGLET
Eén over vijf
DWG stond vorig seizoen nog bekend als een geduchte te
genstander. De taaiheid en hardheid van deze ploeg leidde
in het verleden voor de AFC 5 tot felle duels, waarbij de
punten met veel moeite werden binnengehaald. Dit voetbal
jaar geeft echter een geheel ander DWG te zien. Met nog
maar een paar spelers van voorgaande jaren is dit vernieuw
de team niet meer wat het is geweest. AFC had in de begin
fase van de strijd, zo'n twee weken geleden, reeds een veld-
overwicht. Paul Witzand kwam al na een minuut tot scoren,
zodat de geschiedenis zich herhaalde (in een vorige wed
strijd was het ook al zo vroeg raak). En DWG speelde veelal
door onkunde gemeen, waarbij de diverse enkels en achilles
pezen van AFC-ers het moesten ontgelden. In geen geval
kwamen onze opponenten aan aanvallen toe. De achterhoe
de van de roodzwarten stak degelijk in elkaar en naar ver
luidt verkeerde de voorstopper van AFC, mijn naam is me
ontschoten, in glansende vorm. Het accent kwam daardoor
op de aanval van AFC te liggen en het duurde niet lang of
Raoul Leering liet 2-0 aantekenen. Tijdens de rust hamerde
coach Rodenburg erop vooral 'de nul te houden'. Wij wa
ren dan ook niet voornemens hem ooit weg te geven. Voor
keeper Klaas Verbruggen kwam dat goed uit. Zijn doel bleef
schoon en hem restte slechts de taak de ploeg aan te moedi
gen en de wedstrijd van enig commentaar te voorzien. Zo
spraken wij allen met hem ons ongenoegen uit toen de
DWG-keeper ver buiten het strafschopgebied, bij wijze van
kamikaze-aanval, de net ingevallen Stef Pasman onderuit
maaide. Deze zware overtreding werd door de zwak leiden
de scheidsrechter echter niet met rood gehonoreerd. De
wedstrijd verkeerde toen al in een stadium dat DWG zich,
bij uitblijven van resultaat, aan AFC ging irriteren. Zo'n
tien minuten na de pauze had Witzand alweer kans gezien
het doel te treffen, zodat DWG in een kansarme positie ge-
manoevreerd werd. Tenslotte diende Leering DWG de nek
slag toe met een handig kopballetje. Zo werd op eenvoudige
wijze DWG met 4-0 teruggewezen. Afgelopen zondag dien
den wij tegenstand te bieden aan een nieuwkomer in deze
competitie, te weten Blauw-Wit. Op deze prachtige en tege
lijk warme najaarsdag vonden wij in de Zebra's de tot nog
toe beste tegenstanders. Blauw Wit 3 baseert de prestaties
vooral op de jonge, zeer werklustige, spelers met daar tus
sendoor wat routiniers. Maar zoals zo vaak in de voetbal
lerij het geval is, werklust gaat in de regel niet gepaard met
voetbalintelligentie. Derhalve moesten wij ons tegen dom
me kracht verzetten en dat ging ons in het begin nogal
slecht af. Binnen de kortste keren keken wij tegen een 2-0
achterstand aan dankzij enige triviale verdedigingsfouten.
Daarna begon AFC pas te voetballen en dicteerde door soe
pele combinaties op het middenveld het spel. Vooral de
middenvelder Ariel Kozijn speelde, ondanks enkele zware
aanslagen op zijn benen, die nu eenmaal inherent zijn aan
zijn spelstijl, een belangrijke rol in de opbouw van de aan
val. Witzand werd deze zondag nauwelijks gesignaleerd (en
later in de tweede helft gewisseld), maar René Wiersma
deed des te meer van zich spreken. Nadat onze tegengoal
al eigenlijk ingeluid was door een schot van Fred Berrier
op de bal, wist Wiersma kort daarna het doel te treffen. Met
deze belangrijke aansluitingstreffer werd de rust ingegaan.
Na enkele tactische wissels en een peptalk werd met her
nieuwde moed de tweede driekwartier begonnen. Conditio
neel won AFC het van de Zebra's en er was in die tweede
helft slecht een moment sprake van een door de Blauw-Wit-
Keep smiling
Voetbal moet wel een leuk spelletje zijn. Vooral voor
scheidsrechters. Hoe is het anders te verklaren dat fluitis
ten zo dwaas zijn om zich elke zondag weer in hun zwart
witte kostuumpje te hijsen en zich vervolgens anderhalf uur
bloot te laten stellen aan alle denkbare vormen van geeste
lijke en lichamelijke intimidatie.
Henk van Ettekoven is zo'n dwaas. Nationaal en internatio
naal erkend als een goede scheidsrechter. Toch kan ook hij
niet meer af met alleen maar een vriendelijk of vermanend
woord. De rode kaarten vliegen de spelers dit seizoen om
de oren. In 4 wedstrijden gaf hij er al 3. En dat voor iemand
die de naam heeft dat hij niet zo snel met een kaart zwaait.
Volgens deze arbiter is de huidige spelersgeneratie veel min
der bereid 'leiding' te accepteren. Dit in tegenstelling tot
jongens als Cruijff, Van Hanegem, Israël, die hij ook nog ge
floten heeft. Die knapen van tegenwoordig worden volgens
hem te veel in de watten gelegd. Met voetballers die in 'no
time' van niets tot veel geld zijn gekomen, kan je volgens
hem ook niet,veel anders verwachten. 'Alleen met kaarten
bereik je soms nog wat', aldus Van Ettekoven. 'Ik vind dat
een trieste ontwikkeling, maar als het niet anders kan dan
moet het maar'.
'Ik zie', aldus Van Ettekoven, 'wel eens spelers met van die
vertrokken bekkies uit de kleedkamer komen dat ik denk:
wat zijn jullie weer volgepropt met opdrachten. Dat ik bo
vendien denk: waar is het plezier in jullie beroep gebleven'.
Niettemin, onze Henk heeft zijn plezier in het scheidsrech
teren nooit verloren. Overigens heeft hij van collegialiteit
onder scheidsrechters tijdens zijn carrière maar bar weinig
gemerkt. De enige die wat Van Ettekoven betreft met kop
en schouders boven de rest van het scheidsrechterscorps
heeft uitgestoken is Bep Thomas, wat ons als AFC-ers na
tuurlijk goed doet.
Van Ettekoven is een man die voor zijn mening uitkwam,
ook al is hem dat niet steeds in dank afgenomen. Zijn inter
nationale carrière is wellicht daarom ook niet helemaal ge
worden wat hij er zelf van verwacht had. Toch zegt hij in
het intervieuw, dat hij 'ondanks alles' plezier in zijn sport
is blijven houden. En ik denk dat die uitspraak in zijn sim
pelheid waarschijnlijk de enige remedie is tegen de vele kwa
lijke zaken die zich tegenwoordig op en om de sportvelden
voordoen. Plezier, gewoon plezier beleven aan jouw sport.
Wat zou je nog meer moeten wensen als spelers of toeschou
wers. Henk van Ettekoven en Bep Thomas staan voor mij
model voor de vele honderden scheidsrechters die, elk
6
