Canada, een ander emigratieland, bereikte deze keer de
eindstrijd in Mexico.
Ook de toekomst ziet er veelbelovend uit. De organisatie is
een tijdrovende maar dankbare bezigheid. Wat men in Euro
pa leerde wordt in Australië overgebracht. Ik heb voetbal
enthousiasten vaak verteld over de gebeurtenissen in die
club in het verre Amsterdam, AFC.
Moge het AFC goed blijven gaan. Een vereniging met zo
een sterke vriendenschaar en zo sterk van karakter moet
wel in de hogere regionen blijven.
Helaas bleek tijdens mijn bezoek dat een aantal leden niet
meer in leven is. Ik denk aan spelers als Ger Stallmann en
Dick Disselkoen. De laatste was een talentvolle speler die
de fijne kneepjes van het spel kende. Ik vroeg me wel eens
af waarom hij het Nederlands elftal niet bereikte.
Diverse leden noemden hun leeftijd, er werd over hartkwa
len gesproken. Het was een naïeve veronderstelling dat ge
durende die dertig jaar niemand ouder zou zijn geworden.
Maar AFC is in die tijd verder vooruit gegaan. Zo zal het ook
wel blijven, tot het 100-jarig bestaan, en daarna. What a
club!
BER STORK
JAARDINER 1986
Als Jan Steensma mij iets vraagt te doen voor AFC dan is
'nee' zeggen niet moeilijk, het is onmogelijk.
Filosoferen over jaardiners in het algemeen is geen enkel
probleem, vertellen over één jaardiner in het bijzonder is
geen sinecure: 'Hoe kwam ik ook alweer thuis?'.
Onwillekeurig begin je jaardiners te vergelijken met andere
happenings, met een Elfstedentocht, met de Vierdaagse of
met het North Sea Jazz Festival. Kan ik over beide eerstge
noemde inspanningen helaas niet meepraten, over het
laatste kan ik u zeggen: daar lijkt het absoluut niet op. Maar
wat is een jaardiner bij de AFC dan wel? Als trouwe deelne
mer (reeds 25 keer) moet ik vaststellen: het lijkt nergens op.
Het is als een mooie vrouw. Zij heeft je in haar macht of je
ziet haar niet staan. Het is daarom, dat het eerste uurtje van
het diner (ik vergeet de borrel vooraf) uitsluitend gesproken
wordt over diegenen die er niet zijn en wordt er zeer myste
rieus gespeculeerd over de redenen, dan wel oorzaken, van
het niet verschijnen van AFC-er X of Y: "Hij is niet uitgeno
digd, hij houdt niet van massale diners, hij vindt het eigenlijk
te duur, hij heeft geen smoking, hij zit in Oostenrijk...". Wij
komen er niet uit. Jammer dat hij er niet is. Hij is zo'n toffe
goser, hij doet veel voor de club. Volgend jaar moet hij er ab
soluut bij zijn. "Vind ik ook", vindt iedereen.
Zeg, wat doet 'hij' eigenlijk hier? Wat maakt dat nu uit. Hij is
de vriend vanOh, gaat dat zo!? Ach man, zo gaat toch
alles in het leven. Ja,.... maar ik dacht dat het jaardiner iets
anders was. Je bent niet goed bij je hoofd. Dat weten wij al
zo lang roept een ander. Nog één verkeerde opmerking en
je strikje hangt in de soep. Wie breng je daarvoor mee?
Geef hem wat te drinken, dan is hij even rustig.
Langzaam gaat iedereen van elkaar houden. Langzaam ge
raakt een ieder in de totale roes.
De sprekers, allemaal licht gespannen, voorzichtig met de
drank en nauwelijks deelnemend aan het totale gebeuren
zijn op hun hoede. Zij houden de enige professional, de
Cruyff onder de tafelredenaars, tafel-praeses Henne Bos
kamp nauwlettend in de gaten en smeken hem stuk voor
stuk: geef mij het woord, straks is het te laat.
Henne wikt en beschikt. Laat dat aan mij over kerel. Dat
komt piekfijn voor elkaar. College geven aan 400 man is
mijn dagelijks werk. Een diner leiden van 140 man.... no pro
blem, die microfoon heb ik niet nodig, politesse, Cor het
hoofdgerecht kan door.
Wat is die spelerstafel rustig stelt Henk Kappelhoff vast. Dat
is wel eens anders geweest. Die gasten gedragen zich keu
rig stelt de Bestuurstafel vast. Ik vind het maar een stel
dooie dienders. Wil je dan dat zij weer met aardappels gaan
gooien? Waarom niet? Omdat ik dat AFC onwaardig vind.
De meningen zijn verdeeld.
Het jaardiner heeft ons in haar macht. Wij zijn onszelf niet
meer. Flarden van speeches bereiken ons. Mooi gesproken,
applaus, dat hebben wij al 100 keer gehoord, niet ouwe-hoe
ren, kampioen worden en snel. Een stelletje klzijn het.
Alsof jij er wat van kunt, kent, verdomme hoe zeg je dat ook
al weer?
Je bent dronken man! Je grootmoeder op een hobbelpaard,
bedoel je. Zeg moet jij nog de stad in? Dat mag hij niet, zijn
vrouw zit in het Novo te jaardineren. Te wat? Ach, laat maar.
De ober maakt hem wakker: dat is dan f 87,50 totaal. Zal ik
een taxi voor u bellen? Waarom, ik heb mijn wagen bij me.
Ja, daarom juist.
ROB DUIS
P.S. Het was een fijne avond. De debutanten Henne, Rein
en Eddy speelden een uitstekende wedstrijd. Onze gastspe-
lers waren eveneens in vorm. Hoe het allemaal is afgelopen
weet ik niet, ik werd voortijdig gewisseld, werd wakker in Ju
liana's op de Apollolaan. Ik was dus wel warm.
HET WAS EEN BIJZONDER JAARDINER
AFC blijkt een sportclub te zijn, waarin de mensen zich aan
de wisselende situaties aanpassen. Maatschappelijk dus
een bewegelijke gemeenschap. Zo krijgt elke periode in het
bestaan van de club zijn eigen mensen die deze periode
markeren en gestalte geven. Ik moest daaraan denken tij
dens het laatst gehouden jaardiner, ter gelegenheid van het
91-jarig bestaan van onze geliefde voetbalclub. Het debute
rende optreden van Henne Boskamp als tafelpraeses
hoorde helemaal bij de tijd-van-nu.
Zoals zijn voorganger Ton Glas in de afgelopen jaren AFC s
belangrijkste feestmaaltijd als voortreffelijke voorzitter leid
de, zo deed op vrijdagavond 17 januari Henne Boskamp wat
er in feite van hem verwacht werd. Vlot pratend met subtiele
woordspelingen, niet officieel, maar toch stijlvol, quasi-ver-
manend soms, aan de andere kant royaal complimente
rend, zich niet aan zijn plaats achter de microfoon houdend,
af en toe lijkend op de dirigent van het jaarlijkse Britse zang
festival van de last night of the proms, wist Henne zijn toe
hoorders (zo'n anderhalve honderd) enige uren op een vak
bekwame wijze in zijn ban te houden. Mede hierdoor werd
het AFC jaardiner een onvergetelijk gebeuren.
Tot de feestvreugde werd bijgedragen door de benoeming
van twee Nobelprijswinnaars en een Ridder. De Nobelprijs
werd door AFC-voorzitter Rein Akkerman uitgereikt aan
Hans de Bie en Karei Prior. Twee publicisten/journalisten
die AFC, elk op zijn eigen manier, positief in de openbare
aandacht hebben gebracht. Hans de Bie door de samenstel
ling van het vooruitkijkende jubileumgeschrift 'Over tien jaar
zijn we honderd...', dat vorig jaar bij het 90-jarig bestaan het
licht zag en van de jubileumwegwijzer bij de jubileumviering
vorig jaar. Klussen waarbij De Bie een volstrekt samenspel
had met Lex Rimini, Nobelprijswinnaar uit het nog niet zo
verre verleden. Zoals voorzitter Akkerman opmerkte, droeg
tot De Bie's verkiezing ook een aantal verdiensten uit het
verleden bij: secretaris jubileumcommissie AFC bij het 75-
jarig bestaan, secretaris van de commissie die destijds in
1962 de overgang van de Wandelweg naar de De Boelelaan
begeleidde, en nog meer functies, zoals het redacteurschap
van de AFC Schakel. Karei Prior verzorgde vorig jaar een
6
