VAN DE REDAKTIE
ONS EERSTE
ZO ZIE IK DAT (2)
Talrijke AFC-ers waren aanwezig bij de begrafenis van Wil
ly Brusse op dinsdag 6 maart.
Eén van onze 'grand old men' is heengegaan, even staat de
wereld stil.
Ere-voorzitter Henk Kappelhoff herdenkt hem, zij waren
vrienden vanaf hun toetreden in 1920.
De woorden die hem meegegeven zijn: "De vrolijkheid is
als een zonneglans in 't leven" kunnen hem niet beter type
ren: Willy Brusse was een zonneglans voor AFC.
Het leven gaat verder, het roodzwart dwarrelde weer uit
over de velden. Er werd gestreden, gelachen en gehuild. Dat
laatste geldt vooral voor ONS EERSTE, dat twee ongelukki
ge zondagen kende. Liep men in Aalsmeer tegen een (takti-
sche) muur, afgelopen zondag verloor men beide punten
door een dubieuze beslissing. Door deze laatste nederlaag
werd er plaats gemaakt voor een nieuwe leider in onze afde
ling: Elinkwijk. Je staat op één punt, opnieuw vervalt de
druk om de 'gele trui' te verdedigen.
De eerstkomende weken zal men trachten wat orde te
scheppen in onze afdeling, een aantal inhaalwedstrijden
staat op het programma. ONS EERSTE gebruikt deze tijd
om de wapens bij te punten, a.s. zondag wordt vriendschap
pelijk gespeeld tegen 2e klasser Fortitudo in Culemborg.
Het tweede verloor twee keer achter elkaar, het werd 1-0 en
3-0 resp. voor Hilversum en Ajax. Aan deze laatste uitslag
kleeft een luchtje, dat nog weggespoten dient te worden.
Al onze KNVB-elftallen draaien overigens in de midden
moot. De redaktie ziet reikhalzend uit naar het maandover
zicht, zodat u zelf kunt zien hoe de (voetbal) zaken erbij
liggen.
Aalsmeer - AFC: 2-0
Onder de aanwezigen bij de thuiswedstrijd tegen Blauw Wit
(3-0) was ook Bobby Haarms, trainer van Aalsmeer. Hij
wenste zich op de hoogte te stellen, zoals dat heet. Voor
een trainer, die zoveel gelouterde leermeesters heeft gehad,
was het niet moeilijk vast te stellen welke taktiek toegepast
diende te worden in het bekerduel tegen AFC: mandekking.
Straffe mandekking, geef ze geen meter ruimte en tracht
met uitvallen de beslissing af te dwingen. Deze taktiek werd
stipt opgevolgd met het gevolg dat ONS EERSTE negentig
minuten in een doodlopende straat liep te voetballen.
Natuurlijk, je kan terugvallen op legio voorbeelden wanneer
het gaat om uitgeschakeld te worden door een lager geklas
seerde tegenstander. DS 79 wipte destijds Ajax, Den Bosch
werd gevloerd door DWV en recentelijk bleef Bayern Mün-
chen nog net aan de goede kant van de score tegen de ama
teurs van FC Bocholt. De vele verrassingen in het Engelse
bekervoetbal maken van oudsher cupwedstrijden even, zo
niet belangrijker dan de normale kompetitie.
Je treedt aan met een nagenoeg kompleet team, alleen in
het centrum staat een nieuwe man: Dimitri Kick. In het
begin wordt er gewerkt aan een veldoverwicht, het is toege
staan. Aalsmeer trekt een muur op, waarbij het opvalt dat
de laatste verdedigers letterlijk met kop en schouders boven
onze aanvallers uitkomen. Er is geen doorkomen aan! Wij
laten ons terugvallen, de bal gaat rond op het middenveld,
steeds opnieuw wanneer men tot de aanval besluit vindt
men een tegenstander in de buurt. In het Haarms-konsept
past de counter, na een half uur heeft men succes. Een per-
fekt genomen corner wordt bij de eerste paal keihard inge
kopt door Ferry v.d. Wilt: Aalsmeer leidt met 1-0!
Ons spel wordt slordiger, er valt geen patroon te ontdek
ken. Ook in de tweede helft niet, alhoewel de aanvalsdrift
toeneemt. Er doen zich zowaar twee kansen voor, de inzet
ten die hieruit voortvloeien worden meesterlijk gepareerd
door doelman Tap. Het is duidelijk, hier valt geen eer te
behalen. Een tweede doelpunt, nog fraaier dan het eerste,
bevestigt dit tien minuten voor het einde.
De leider van de hoofdklasse wordt kansloos geklopt door
de nummer zes van de eerste klas, uitsluitend en alleen om
dat de heer Haarms een kijkje kwam nemen bij de wedstrijd
tegen Blauw Wit.
Ook de bekerwedstrijd tegen Emmen ging verloren, onbe
kende tegenstanders liggen ons niet.
Eén ding is zeker, in dit soort gevallen weet men meer van
ons, dan wij van hen.
AFC - Unitas: 1-2
Stel voor je bent scheidsrechter en je hebt een paar leuke
mensen op visite op de zaterdagavond. Je babbelt wat, je
speelt een spelletje kaart en voordat je het weet is het na
middernacht. Het is twee uur, ach je neemt een laatste
hapje, een laatste slok. Je besluit morgen scherp te fluiten,
de wedstrijd begint pas om half drie.
Je voegt de daad bij het woord en je krijgt een goede kri
tiek tijdens de rust, alhoewel je meer dan 60 keer hebt ge
floten in die eerste helft. Je bent steeds op tijd ter plekke
en de manier waarop je het spel leidt dwingt respekt af.
Het is 0-1 en dat had 1-0 kunnen zijn, de partijen houden
elkaar volledig in evenwicht. Daarom ben je blij dat het na
twee minuten 1-1 wordt, het volgen van de temporijke wed
strijd gaat je steeds moeilijker af. Hoofdklasse amateur heb
je bereikt door je konditie, je gedachten dwalen af naar de
vier harten gedubbeld, die je net kon maken. Op dat mo
ment komt de bal voor het AFC-doel, een wirwar van spe
lers springt omhoog, de AFC-goalie plukt de bal uit de lucht
maar je ziet een medespeler een duwende beweging maken.
Je bent tot nu toe konsekwent geweest en je besluit, het ge
beurt immers in het strafschopgebied, tot een strafschop.
Er zijn protesten van AFC-zijde. Unitas trekt zich beschei
den terug, men weet er geen raad mee. Je laat het vonnis
voltrekken en je beseft pas achteraf wat je gedaan hebt. De
wedstrijd loopt dan volledig uit de hand, je fluit drie keer
per minuut, waarvan twee keer ten onrechte. Je laat een
aantal minuten doorspelen om de benadeelde ploeg enig
soelaas te bieden, het mag niet helpen.
Je fluit af en je bent ontevreden met jezelf.
Je herinnert je de allereerste regel die men je destijds op de
scheidsrechterscursus voorhield: een goede spelleider moet
'onzichtbaar' zijn.
Wij werden de dupe van dit geheugenverliest.
De VUT is bij AFC geen ontwikkeling die een wet van Me
den en Perzen lijkt te worden. Met andere woorden: het
vervroegd uittreden van harde werkers uit AFC's aktieve
clubleven neemt niet die omvang, die de maatschappelijke
VUT elders in ons leven dreigt te krijgen. Gelukkig, zeg ik,
omdat ik het niet juist vind, dat mensen van wiens ervaring
en vaak daaruit voortgekomen wijsheid, door jongeren kan
worden geprofiteerd, op een té vroeg tijdstip aan de kant
worden gezet. Of daar uit eigen beweging gaan zitten, om
dat men vindt dat zij niet meer dienstbaar en zinvol be
zig zouden kunnen zijn. Het is, denk ik, een foute zaak, en
3
