ONS EERSTE
Deze week werd Edwin Geluk 32 jaar. Bij
de opening van GOED GENOEG 6 okto
ber 1962 (zie foto) vertegenwoordigde hij
als 10-jarige onze afdeling voetbal.
Edwin kreeg het spel met de paplepel in
gegoten, hij was van jongsaf aan te vinden
op de velden, eerst de Wandelweg, daarna
de De Boelelaan. Vader Chris, een van de
beste rechtsbuitens die AFC ooit heeft ge
had, had een gemakkelijke leerling aan
zijn zoon. Het was simpel een kwestie van overerven: het
gevoel voor de bal. Edwin speelde 10 jaar voor ONS EER
STE, een steunpilaar in de ware zin des woords. ZAT I ge
niet de laatste twee jaar van zijn overzicht en traptechniek.
In de ATC laat hij zien hoe je met dat bewuste gevoel ook
de tennissport kunt beheersen; daarnaast is hij ook op be
stuurlijk vlak werkzaam. De penningen van de club worden
door hem op bekwame wijze beheerd.
Een ras-GOED GENOEGER, Edwin Geluk!
Hij wordt alsnog van harte gefeliciteerd met deze verjaardag!
Elinkwijk - AFC: 2-1
Er wordt gezegd, of het waar is of niet, de statistieken die
nen dat te bewijzen, dat het optreden van ons eerste elftal
direkt na de winterstop meestal weinig succesvol is. Onwil
lekeurig gaan je gedachten uit naar een selektiegroep, zit
tend aan lange tafels, zich uitbundig tegoed doende aan
wildbraad en roemers wijn, genietend van alles wat de jaar
wisseling te bieden heeft.
Niets is echter minder waar; hooguit een enkele oliebol, een
appelflap, meer niet. Men traint met dezelfde frekwentie,
men doet alles om de konditie op peil te houden.
Op 8 januari doorliep men dan ook gretig de handenschud
dende haag van AFC-officials, die ter verwelkoming gereed
stond langs het veld van Elinkwijk. Dit Elinkwijk, vier plaat
sen lager, mocht kennismaken met het nieuwe AFC, koplo
per in de afdeling. Het voorzichtige konsept waarmee de
roodzwarten desondanks begonnen, moet afgeschreven wor
den op het gelijke spel 2-2, dat vorig jaar werd bevochten
(zonder doelpunten van eigen voet!). Elinkwijk greep de
geboden mogelijkheid en kreeg een licht veldoverwicht.
Vanaf links draaide de bal een aantal keren gevaarlijk langs
ons doel, het legioen begon zich onbehaaglijk te voelen.
Ere-voor'zitter Henk Kappelhoff begreep het gevaar en moe
digde zijn club voortdurend aan; het volume is nog immer
toereikend tot de verste cornervlag. Het kon niet uitblijven,
na tien minuten sloeg de bal genadeloos hard in onze rech
terbovenhoek. Een vrije trap vanaf zeker dertig meter werd
subtiel enkele decimeters verlegd, waarna Godee het doel
punt van de maand scoorde: 1-0. Er ontstonden enkele kan
sen voor Lloyd Headly, te gehaast schieten bracht geen ver
andering op het scoringsbord.
Het zou voor het publiek best aardig zijn om de konversatie
aan te horen die tijdens de pauze in beide kleedkamers op
gang komt tussen trainer en spelers. De gang naar de
kantine wordt je dan bespaard, meestal is er toch geen bij
komen aan. De druk op de respektieve bars, meestal drie,
vier rijen dik, zou tot aanvaardbare proporties terugge
bracht kunnen worden. Om en om, eerst een paar minuten
de thuisclub, een reklamespotje mag er best tussenlopen,
dan de gasten. Dit keer zal de tekst uit de AFC-kleedkamer
velen van onze supporters deugd hebben gedaan; na de her
vatting bleek dat het echt anders kon.
Eerst werd het nog 2-0 door een eigen inzet. Philip uit den
Bogaard staarde stomverbaasd naar de bal die vanaf zijn
scheenbeen het net inrolde maar nog in diezelfde minuut
trok hij aan de andere kant van het veld, zichzelf hierdoor
schadeloos stellend, het leer subliem op het hoofd van Hen-
nie Kottmann, die bereidwillig knikte: 2-1.
Daarna kreeg Elinkwijk te maken met dat andere AFC dat
met een ononderbroken offensief de (verdiende) gelijkma
ker wenste. Met het verstrijken van de tijd bleef men hopen
op de laatste minuut maar het wonder voltrok zich dit keer
niet.
Het bleef 2-1, een traditie werd in stand gehouden.
Wilhelmus - AFC: 2-1
Toen het in plaats van 2-0 in diezelfde minuut 1-1 werd,
leek alles nog mogelijk. Dat tweede doelpunt van Wilhelmus
(in de eerste helft) werd ten onrechte geannuleerd, de grens
rechter vlagde voor hinderlijk buitenspel. Daar was geen
sprake van, het geluk lachtte ons andermaal toe. De veine,
die we het vorig jaar zo node mistte, haalt dit seizoen haar
schade in.
Een ieder in de pauze, vriend en vijand, was kontent met de
1-1 stand. Er werd onder moeilijke omstandigheden, veel
wind en een van hemelwater verzadigd veld, redelijk gevoet
bald. Nog was er geen sprake van enig krachtsverschil of het
moest de linkervleugel van Wilhelmus zijn, die keer op keer
gevaar betekende voor onze verdediging, waar de zekerheid
(Eddy Meyer) wel terdege werd gemist.
Ook in de tweede helft bleven de partijen aan elkaar ge
waagd, het windvoordeel begon niettemin gewicht in de
schaal te leggen. Steeds opnieuw kwam de club uit Voor
burg, dit jaar voor de eerste keer in de hoofdklasse, over
links op doelman v.d. Schaar af. Hij bleef heerser over zijn
gebied, sterk en bekwaam in allerlei situaties tot zes
minuten voor tijd. Het schot van Wilhelmusaanvaller De
Maat doorboorde zelfs ons net.
Twee keer achter elkaar een 2-1 nederlaag, hetgeen ons de
toppositie kostte. Na 11 weken, ook dat is uniek! Beide te
genstanders in de afgelopen verslagperiode speelden net iets
beter dan wij, waardoor dit verlies gemakkelijk te dragen is.
Er is niets verloren, integendeel. Van nu af aan fungeren wij
niet meer als haas, de gejaagde. De rollen zijn nu omgekeerd,
wij zelf zijn de jagers!
C
2
