DRIE A.F.C.-ers NAAR AMERIKA
Medio februari vertrokken het Nederlands Amateurteam en het Nederlands Jong-Amateurteam voor een
tiendaagse promotietrip naar het land van Carter, basketbal, cola, baseball, wolkenkrabbers en Ameri
can Football.
Onder dit, door begeleiders veeltallig gemaakte, groepje bevonden zich maar liefst 3 A.F.C.-ers,
namelijk Richard Schemmekes, Simon Cohen en Thomas Rongen. Dit gesprek vindt plaats op de zondag
middag na Hermes D.V.S.- A.F.C. in onze eigen sociëteit met Thomas en Simon, want Richard is door
een in Amerika opgelopen blessure nog niet van de partij geweest en dus ook niet met de bus terugge
komen. Bij deze beloof ik u en Richard uitgebreid aandacht te besteden aan de bebrilde middenvelder,
wanneer hij het winnende kampioensdoelpunt aan laat tekenen, (of de beslissende pass geeft).
Het begin van het gesprek verloopt niet al te soepel, omdat met name Simon wat vreemd tegen de
mikrofoon aankijkt. Maar als Thomas steeds aan het woord komt, begint Simon los te komen en ontstaat
er een boeiende en kritische beschrijving waarbij de twee elkaar zó aanvullen, dat het voor mij niet
noodzakelijk is te vertellen, wie wat heeft gezegd. Met andere woorden hier volgt het relaas van Simon
en Thomas.
"De wedstrijden vielen erg tegen. De velden waren erg slecht, soms zelfs met putjes erin. Ook waren
het American Football-velden, die smaller zijn dan de normale velden, met daarop de vreemde doelen,
waarin men een lagere lat had bevestigd. Weinig toeschouwers en keihard spel, zodat er van echt
voetbal geen sprake kon zijn. Simon heeft dat in de eerste wedstrijd duidelijk kunnen ervaren, toen hij
met het A-team mee mocht doen en eigenlijk alleen maar lijfelijk aanwezig was, want het spel was kei
hard. Het gevolg was, dat ik Richard in het A-team kon achterlaten en de overige wedstrijden met Tho
mas in het veel gezelliger B-team kon meespelen. Maar de officiële interland kunnen ze mij niet meer
afnemen, zodat binnenkort op het bord van Willem Staats in de bestuurshoek weer 2 namen moeten
worden toegevoegd aan de lijst van internationals: die van Richard en mij.
De ontvangst in Amerika was bedroevend en de organisatie was van beide zijden niet optimaal. De groep
op zich was wel aardig, maar er werd met name in het A-team nooit eens goed gelachen. Een ander
probleem voor sommige jonge jongens was de moeilijkheid om voor personen onder de 21 aan alcohol
te komen. Persoonlijk houden wij niet zo van drank, maar er waren figuren, die veelvuldig gebruik
maakten van de roomservice in het hotel, want in bars en supermarkten moest je je paspoort tonen om
aan sterke drank te komen.
Wat we erg hebben gemist tijdens deze trip was een rustpunt. We zijn geen enkele maal lekker weg
geweest, wat voor de groepsfeer toch uiterst nuttig geweest zou zijn. In Disneyland bleven wij maar een
uur, omdat wij anders te vermoeid voor de wedstrijd zouden zijn, terwijl er allemaal karretjes waren.
Wij moeten wel een pluim geven aan Evert Grifhorst van de K.N. V.B. want die heeft er alles aan
gedaan om van de organisatorische puinhoop, die er was, zoveel mogelijk te herstellen.
Met name onder het alcoholische thema wordt de aandacht van de ook in de bestuurskamer aanwezige
Ernst Seunke zo afgeleid, dat hij nu eindelijk zuchtend de bestuurskamer verlaat om elders het verweer
tegen de officiële waarschuwing, die "blok beton" Eric Visser in wedstrijd tegen Hermes opliep, te
formuleren.
Ongehinderd hervatten de beide youngsters hun story.
"Misschien is het wel aardig de resultaten nog even op een rijtje te zetten. Het A-team speelde gelijk,
won en verloor, terwijl het B-team twee keer won en een keer verloor. De vreemdste goal werd gescoord
in een wedstrijd van het B-team, toen Thomas op de lat van het American Footballdoel, die hoger dan de
normale lat was bevestigd kopte, en de terugspringende bal door een medespeler werd ingekopt. In
plaats van een doeltrap, keurde de scheidsrechter het doelpunt goed.
Het doelpunt haalde zelfs de landelijke dagbladen, waarin ik Dongen werd genoemd, maar het doet mij
altijd goed als ze het over mij hebben, want heel Nederland wist natuurlijk dat het Rongen weer was
geweest. Ik houd erg van publiciteit, dat mag je best weten, maar ik geloof niet, dat ik ooit nog betaald
voetbal wil gaan spelen, omdat de negatieve kanten voor mij steeds zwaarder gaan wegen. In A.F.C.
leer je namelijk kritisch te denken en daarbij komt ook, dat ik, geloof ik, buiten het veld niet de juiste
instelling heb om er te komen. Alleen een zeer goed aanbod zou mij van gedachten kunnen veranderen,
maar ik geloof, dat Simon een andere mening heeft.
Ja, inderdaad, uiteraard moet het voor mij ook financiëel aantrekkelijk zijn, zodat ik, als ik gefaald
heb, altijd nog iets op mijn spaarbankboekje heb staan. Ik zou er ook altijd bij blijven studeren, zodat
ik ook best naar Nijmegen of Enschede zou willen. Als ik hoor wat oud-A. F.C. -er Gerrie Schouwenaar nu
bij Cambuur krijgt (ongeveer 65.000,JVG), dan begin ik toch even met de ogen te knipperen.
Om even terug te komen op de trip is er nog wel iets dat we willen vertellen. De trainers Arie de Vroet
en Ron Groenewoud hadden in het begin van de reis gezegd niet als controleurs te zullen optreden. Om
half elf moesten wij naar bed en wij dachten dus om elf uur na ons aangekleed te hebben een makkie te
hebben om lekker een hapje en een slokje te nemen in de hotelbar. Bij het uitgaan van de lift stormden
echter de beide heren onze richting uit en ineengedoken vluchtten wij de lift weer in.
Wij hebben in totaal toch een geweldige ervaring opgedaan en wij hopen dan ook beiden nog lang In het
amateurteam te mogen uitkomen, tenzij
Jack van Gelder
3
