Schakel
Merkwaardige
wedstrijd
voetballen. We zouden haast zeggen „tot
onze laatste snik". Hiermede moeten jul
lie het dan maar doen, de J. C. wenst
jullie in de komende wedstrijden veel
plezier en vele triomfen.
11 februari '74
J.C. A-Pupillen
DE B-PUPILLEN
Op 19 januari was het dan weer zo
ver, de jongste A.F.C.'ers trapten er
weer stevig op los. Na een rustperiode
van enkele weken zijn we weer begon
nen op de zaterdagmorgen.
Het was (en is) werkelijk een lust voor
het oog om, i.p.v. de lege velden, de
jongens, (welke kleedkamer mijnheer?),
bezorgde ouders (Joh dat shirtje moet
andersom) en zorgzame leiders (mannen,
niet met z'n allen achter de bal aan) te
zien en de elftallen uit verscheidene
europese steden weer te zien strijden.
Nou, het begin van de voorjaarskom
petitie mag er best wezen. FC Londen,
dat de najaarskompetitie heeft gewon
nen, is als B3 naar de bondskompetitie
gegaan en weert zich daar uitstekend.
Resultaten tot nu? De BI speelde twee
maal en hield de schaal in evenwicht, zij
wonnen en verloren een wedstrijd. Onze
B2 won de gespeelde wedstrijd met 3-0
en de B3 (wat een begin!) won hun
eerste wedstrijd met 12-0!
Onze 6 stedenteams zijn al volop ge
wikkeld in de spannende strijd om de
stedencup en op het moment dat wij dit
schrijven staat Kopenhagen aan kop met
een zeer kleine voorsprong.
Al met al is er weer volop te genieten
op de zaterdagmorgen en u weet toch
nog wat wij de vorige keer hadden af
gesproken. Juist gewoon eens wat vroe
ger (liefst met het goede been) uit het
bed en als u dat éénmaal gedaan heeft
wilt u niet meer anders. (Een waarschu
wing is echter wel op zijn plaats want
men zegt dat het kijken naar pupillen-
wedstrijden verslavend werkt, sommige
mensen zijn niet van de velden weg te
slaan.) Durft u dat risico te nemen?
Tot zaterdag!
J.C.
Onmogelijk kan je aktueel zijn in een
maandblad en daarom mag ik u iets
vertellen over een toch wel merkwaar
dige wedstrijd in de laatste maand van
het oude jaar.
Het begon al vroeg. De fietsers had
den afgesproken om kwart voor 9 bij de
muurexploitatie van ene meneer FEBO
op het Stadionplein. Bijna de helft van
de kerngroep had gehoor gegeven aan de
oproep van onze aanvoerder, die, offi
cieel gekleed in kapiteinsjas, juist het
kommando „rechts richten en aftellen"
had gegeven, toen een slenterend figuur
over het verlaten plein onze richting uit
kwam. De man droeg een koffertje en
meldde zich zowaar even later bij onze
eerste officier. Deze bekeek de man
streng en drukte de hem toegestoken
hand met enige reserve. De nieuwaange-
komene was niet alleen voor de kapitein
een vreemdeling, ook wij keken niet be
grijpend naar de jonge kwant. Wat
kwam hij doen? Deze plek was gereser
veerd voor FIETSERS, niet voor wande
laars! Anders hadden we om kwart voor
5 moeten afspreken; de Eendracht ligt
onder de rook van Haarlem. De jongen
stelde zich voor, ingehouden luisterden
we naar de woorden van onze aanvoer
der. „Mijn naam is Van Dijk", sprak hij.
..Ik heb u gisteravond aan de lijn ge
had", zei de jongen bedeesd. „Ik mocht
bij u kiepen". Eén hand aan het stuur
van d'oude legerfiets, enig gefrons van
de wenkbrauwen: „Pardon?". „Ja, u zei,
dat uw echte keeper met vakantie is,
en dat ik maar hier moest komen, zo
doende. Stilte. „Zonder fiets?"
waagde een onzer. De jongen knikte. De
ogen werden vochtig en gingen van de
grond naar onze alternatieve vervoer
middelen. „Heeft meneer Van Dijk niets
gezegd over fietsen?" durfde opnieuw
iemand. „Nee, meneer stotterde de
boy. Onze blikken zochten de komman-
dant, die op dat moment erg veel be-
langsteling toonde voor iets dat zich in
het luchtruim afspeelde.
Een communicatiestoornisje, dit keer
wel aktueel. Nadat we de debutant prins
heerlijk in een komfortabele taxi hadden
laten plaatsnemen en deze genoegelijk
de Amstelveenseweg opgleed, beseften
we plotseling dat er ook voldoende
ruimte voor ons was geweest. Bovendien
subsidieerden we de gehele rit. We
zochten nogmaals de strenge ogen van
onze kommandant, maar die gelastte ons
met een simpel handgebaar de reis naar
het verre oosten te aanvaarden.
Het was nog steeds vroeg en na een
uurtje goed doortrappen stonden we
ruim op tijd op het berijpte veld van de
voetbalvereniging LOC. Een oranje zon
netje worstelde zich een eindje verderop
boven de naakte bomen uit, het was
prakties windstil en al bij het intrappen
zag je het al zitten voor het elfde. In de
ouderwetse kleedkamer, met z'n elven
opgepropt in een ruimte van 3 x 2'h,
drie koudwaterkranen, was ons reeds ter
ore gekomen dat de wedstrijd geleid zou
worden door ene Lo Bello. In ieder geval
iemand van Latijnse oorsprong, Spaans,
Portugees of Italiaans. Al bij z'n ver
schijnen op het veld beseften we dat dit
een opmerkelijk arbiter moest zijn. Niet
veel hoger dan 1.40 meter, niettemin
onberispelijk gekleed, rende hij kontro-
lerend langs de lijnen of die allemaal
wel even recht getrokken waren. Met een
duimstok werden de mazen van het net
nagetrokken en na langdurig op de bal
gedrukt te hebben, riep hij de aanvoer
ders bij zich.
Het duurde een minuut of tien voor
dat het kleine groepje mensen zich op
het middenveld oploste. Meneer van
Dijk, latinist, had het meest profijt ge-
Administrateur:
J. J. Lonnee
Stadionkade 127
Amsterdam
tel. 020-795579
Redacteur:
Rien Bal
Niagara 37
Amstelveen
tel. 020-457355
Kopie inleveren vóór maandag 18
maart a.s. bij Rien Bal, Niagara 37,
Amstelveen.
Door een telefonisch misverstand zijn de
Mixed Pickles ongecorrigeerd.
trokken uit de Babylonische spraakver
warring en de oranje zon in de rug ge
kozen. Ai bij de eerste schermutselingen
bleek dat Lo beter consul had kunnen
worden dan scheidsrechter. Wars van
enige vorm van discriminatie en ge
steund door de wetenschap, dat we nog
steeds ongeslagen waren, werden de ar
bitrale beslissingen glimlachend getou
cheerd. Althans in de eerste vijf minu
ten. Het begon met een in het algemeen
geuitte „Mag dat nou?" en zelfs moest
de man een verwijtende blik van Arthur
incasseren, nadat deze bijna onder de
grond gestopt was. In onze hedendaagse
maatschappij, waarin alles mag, tot zelfs
zigeuners houden in je achtertuintje,
gaat onze tolerantie nog een streepje
verder.
Kleine Lo'tje vroeg echter te veel. In
10 minuten floot hij meer dan 30 keer
en al z'n beslissingen waren fout. Vele
malen zag je hem niet meer, dan werd
hij omringd door bonkige LOC-ers en
het moet gezegd, ook door het roodzwart
van onze geliefde club.
Zo kon het niet verder. Met een aller
laatste krachtsinspanning floot hij nog
één keer snerpend en gebaarde amechtig
dat de aanvoerders moesten komen. Ze
kwamen en van een afstand bekeken we
opnieuw het druk gesticulerende drietal.
Nadien werd er niet meer gefloten,
behoudens voor de bekende begin- en
eindsignalen, en in een allerplezierigste
sfeer behaalden we een nipte 2-1 over
winning.
Toch wel een ervaring, die mogelijk
fnuikend kan zijn voor het gehele
scheidsrechterbestand, waar ook ter we
reld.
Charlie
