de boer bv
ajax brandblusapparaten
Vat
Sex in Oranje
Willem is geen
cruquiusweg 118 amsterdam tel.020-354001 postbus 4105
cruquiuswegiiö amsieraam lei.u^u-ooruui ^u&iuua tiuo
QIWi/% vestigingen te eindhoven, enschéde, groningen, loosduinen, rotterdam en sneek.
Op een nogal verlate feestganger na,
die Bacchus te langdurig omhelsd had en
wankelend z'n weg naar huis zocht, was
de brede autobaan uitgestorven. De
maan hing als een geweldige geeloranje
schijf aan de lucht en als er space-
jongens aan het skippiën geweest waren,
had je ze gedag kunnen wuiven.
Een vroege zondagochtend in de
maand december. Tijd: 7.18 uur, tem
peratuur: —7°. Elke moeizame pedaal
slag, de warme mand lag nog maar zo
kort achter je, bezorgde je toch weer
beelden van het verleden. Als je ouder
wordt, schijn je steeds vaker te moeten
zeuren over vroeger. Zeggen de jonge
ren. Kan best waar zijn, maar het is zo
verrekte moeilijk om iets over de toe
komst te zeggen.
Zorgde de vrolijke happer voor de as
sociatie? Op de Wandelweg waren we
met de Zatten kampioen geworden. Dat
kwam in die tijd nog voor. Op de hoek
van het tweede veld, in de schaduw van
het clubhuis, was door Jan Pijl een
thee(!)tuin geschapen, die door iedereen
bezocht mocht worden, mits men enige
verwantschap kon aantonen met de
kampioenen. Die middag hadden we erg
veel verwanten. Al gauw schalden de
vrolijke liederen over de grazige weiden
en spoedig kon men tafereeltjes aantref
fen, waar Breughel de hik van zou krij
gen. Het was feest en we wisten niet
van ophouden.
De volgende ochtend, na tal van om
zwervingen, ongeveer dezelfde tijd, 7.15
uur, had Jacques Kohier, op het oude
Schiphol, net een DC8 gekaapt. Uitbun
dig stond hij ons toe te zwaaien vanaf
de entree van het vliegtuig en op het
oude terras, vanwaar je de mensen nog
echt kon zien aankomen en vertrekken,
zagen we gemakkelijk de glinsterende
pretoogjes in het vertrouwde Popey-
gezicht. Pas om een uur of vier, 24 uur
later, begon de pret enigszins te luwen.
Brrniet alleen een verschil van 35
graadjes, maar wijs me nu nog eens een
feestje aan in die orde. Ergens achter je,
langszij de 10 km lange vierbaner, moest
je tegenstander zitten voor dat ene
uurtje tennis.
Afzien, mode-koning, gewoon afzien.
Over twintig jaar praat je weer net zo
vertederd over deze vroege ochtend als
nu over het boompie-voetbal in de Wat-
teaustraat. En je weet ook, het is men
sen eigen, dat we alles dan een tikkeltje
mooier en een tikkeltje erger vinden.
Weet je nog?
Toen die pokken Arabieren de kraan
dichtdraaiden, ons landje zonder olie en
dan die ochtend, bij 27° vorst? Op het
fietsje, staande tegen de noordooster
sneeuwstorm? Toen ik met 6-0 van de
baan werd geveegd? Weet je nog, Char
lie?
Ach ja, een mens is uiteindelijk een
vat vol herinneringen. Elke seconde, die
wegtikt. is verleden tijd. Komt niet meer
terug, wordt afgeschreven van je tegoed.
Het A.F.C.-vaatje is een bodemloze
grabbelton, de jongeren moeten het me
maar niet kwalijk nemen. Als ze zelf een
flinke slok hebben genomen, gaan ze
wel anders denken.
Charlie
Nederland had zich nauwelijk gekwa
lificeerd voor het wereldkampioenschap
voetbal of alles, maar dan ook alles dat
enigszins verband hield met het Neder
lands elftal kwam ter discussie te staan.
Iedereen, die een functie bekleedde,
werd „tegen het licht" gehouden. Alles
en iedereen onder de loupe: de coaches,
de chef d'équipe, de sponsoring, de al-
gehele- en medische begeleiding, de ver
diensten van de spelers èn de sexuele
problemen van de vedetten tijdens het
toernooi in West-Duitsland.
„Want" aldus Oranje's project
manager mr. Jacques Hogewoning over
deze sexuele problematiek „wij ge
loven, dat de mogelijkheden moeten
worden geschapen om te voorkomen dat
de spelers in dit opzicht geïsoleerd ko
men te zitten."
De projectmanager bedoelde natuur
lijk „geïsoleerd komen te liggen". Arme
jongens. Wat je al niet voor het vader
land over moet hebben als voetballer.
Een Oranje sex-centrum dus straks
voor nooddruftigen in het trainings
kamp?
Nee, gewoon de eigen vrouwtjes mee
als dat niet te duur wordt, is de (voor
lopige) gedachte van Oranje's hoogste
leiding.
Geen woord over de officials, wat de
sexuele problemen betreft. Maar mis
schien gaat de braintrust van Oranje er
wel van uit, dat officials zich zelfs onder
de moeilijkste omstandigheden altijd
hebben weten te behelpen.
R. B.
Het is helaas een gewoonte geworden,
dat behalve journalisten, wier vak het is,
ook nog arbiters, coaches en actieve
sportbeoefenaren over sport in de kran
ten schrijven. De jongens, die vanwege
hun naam worden uitgenodigd een zo
genaamde „column" te produceren, zet
ten meestal zelf geen letter op papier.
Want schrijven is tenslotte een vak, al
zou je dat niet altijd zeggen. De jongens,
die zelf niet schrijven, laten het doen.
Zij zeggen soms tegen hun „ghost
writer", wat ze bedoelen.
Tot welke verrijking van onze sport-
lectuur de bijdragen van de dure gasten
kan leiden, blijkt uit een stukje van
Willem van Hanegem in Het Parool
van 24 november. Onder de kop „Ik ben
echt geen zeikerd", presenteert Willem
een proza, dat als een man op je af
komt. Hij vindt iets lullig, heeft pijn in
zijn bek, had een keer de ziekte in en
zegt nogmaals dat hij geen zeikerd is.
Een geweldige column, die voor een
onderscheiding in aanmerking komt. De
vooruitgang is gelukkig niet te stuiten.
R. B.
7
