Steteima Setaice
Afscheid van een
arbiter
v/h
JAN SUURBEEK
Het is alweer een jaar of tien geleden
ook toen intrigeerde mij deze toestand
reeds dat mij de eer te beurt viel te
mogen optreden als (club)grensrechter
bij een wedstrijd van ons zesde (of daar
omtrent). Toen ik mij, na het kennis
maken, vóór de aftrap, ter hoogte van
mijn „eigen" voorhoede opstelde, volgde
een klein incident. Alvorens de scheids
rechter beginnen blies, keek hij het strijd
toneel rond als een juist inkomend bats
man, die van plan is een century te
scoren. Kennelijk rook hij iets verdachts.
Na slechts een korte spanne tijds te heb
ben nagedacht, stoof hij als een komeet
op mij af, mij sommerend, mij ter hoog
te van de andere helft van het terrein
op te stellen. Op mijn onnozele vraag:
„Waarom?", kreeg ik tot antwoord: „Dat
moet". Op mijn nog onnozeler vraag:
„Waarom dan?" zag ik slechts een van
verbazing openvallende mond. Op dat
moment besloot ik zélf een laatste initia
tief te nemen, door na de korte open-
mond-pauze op te merken: „Als de
grensrechters nu eens bij hun eigen voor
hoedes gaan staan, worden mogelijk min
der aanvallen voor offside onderbroken,
komen er misschien meer goals, en wordt
de zondagmorgen een stuk aantrekke
lijker".
Het antwoord van deze na achteraf
bleek goede scheidsrechter was: „U
gaat op de andere helft staan". Daar dit
noch de juiste plaats, noch het juiste
moment was om een discussie aan te
gaan, schikte ik mij naar des arbiters
wens, en het enige wat ik mij nog van
die ochtend herinner (het was fraai na
jaarsweer) was, dat we met z'n vijfen
twintigen een prettige zondagochtend
hadden.
Toch liet me deze materie niet los. In
de praktijk komt het vaak erop neer dat
de scheidsrechters deze „principiële vlag-
gers" of geheel au serieux nemen, öf
niet. Daarom een tip aan onze K.N.V.B.:
neem eens een proef met de grensrech
ters ter hoogte van hun eigen vóórhoe-
des. Ideaal zal het er niet van worden.
Zeker zullen we principiële „niet-vlag-
gers" krijgen. Meer goals krijgen we be
slist ook. En dat is véél gewonnen."
Tot zover onze Deventer vriend.
Zou het misschien nog beter zijn, de
hele buitenspelregel maar af te schaffen?
P. Nauta
Het is zeer wel mogelijk, dat in na
volging van andere grote scheidsrechters
zoals Leo Horn en Frans Derks
ook Cor van Peperzeel binnenkort een
eigen rubriek of zogenaamde column in
een dagblad, weekblad of sporttijdschrift
krijgt. De aanbiedingen kunnen gewoon
niet uitblijven nu deze eminente arbiter
zijn fluit om het maar eens origineel
te zeggen aan de wilgen heeft ge
hangen. Om welke fluit het in dit bij
zondere geval ging, werd op de 24ste
maart van het jaar onzes heren 1973
in het clubhuis van „Goed Genoeg" meer
dan duidelijk. Cor van Peperzeel nam in
de kracht van zijn arbitrale leven op
wel zeer jeugdige leeftijd fluisterden som
migen namelijk afscheid als fluitist.
Een betreurenswaardige beslissing, die
niettemin moet worden gerespecteerd.
Cor van Peperzeel is nu dus een vrij
man en hij zou zijn memoires kunnen
gaan schrijven als scheidsrechter van het
veteranenvoetbal of zijn (heldere) licht
kunnen laten schijnen op allerlei arbi
trale zaken en toestanden in ons als voet
balnatie zo befaamde vaderland. En wie
zou de herinneringen van deze gezagheb
bende referee of zijn puntige commen
taren niet willen lezen? Er wordt ook
gedacht aan een teleac-cursus en aan een
reeks lezingen voor het Nut van het
Algemeen. Wij wachten met spanning af
welke instantie CRM misschien? -
er het eerst in zal slagen Cor na zijn
schitterende loopbaan te contracteren.
Hoogtepunt
Het afscheid op die zonovergoten za
terdag de 24ste maart was een hoogte
punt. Voor de scheidende rechtspreker,
maar ook voor de figuranten, die hij met
een snerpend fluitsignaal (zijn speciali
teit) had opgeroepen voor het spelen van
een benefietwedstrijd. Het betrof een duel
tussen de veteranen en het met vergane
roem overladen Elfde. De fijnproevers
hebben er van genoten. De kereltjes wa
ren weer als was in de handen van Cor.
Bij zo'n arbiter verbleken reputaties als
Karei van der Meer, lob Mutters en dr.
Van Moorsel. De mannen van het Elfde
wonnen met 5-3, een uitslag die natuur
lijk niet belangrijk is, maar niettemi
toch wel aan de vergetelheid mag wor
den ontrukt. Tenslotte was het een his
torische wedstrijd, die als het over arbi
treren en arbitraal gezag gaat later me
nigmaal in de herinnering zal worder
teruggeroepen.
Na afloop van dit verrukkelijke voet
balfestijn verzamelden jongelui, aanko
mende en reeds gevorderde grijsaarde
zich met de letterlijk en figuurlijk grot
man in de achterzaal, die fraai met pal
men en bloemen was versierd. Een voor
treffelijk orkest speelde zachte achter
grondmuziek en gevoelige oren herken
den melodieën, die de referee in een
achteloos maar zeer begenadigd ogen
blik had gecomponeerd. Cor maakte de
indruk niet nerveus te zijn, maar een
enkele trilling van een ooglid verried
scherpe waarnemers toch een zekere be
wogenheid.
Terwijl zeer charmante, goed gebouw
de en speciaal voor deze gelegenheid ge-
engageerde jonge vrouwen op rekening:
van Cor spijs en drank rond brachten,
werd de steeds toenemende spanning
door de eerste spreker eindelijk gebroken.
Geest
De kwaliteiten van Cor zie boven
werden in eenvoudige maar warme
bewoordingen geschetst. Vooral de geest,
waarin hij pleegde te fluiten of niet te
fluiten werd met goed gekozen typeringen
belicht. Een rij van sprekers volgde. We
gens gebrek aan plaatsruimte noemen wij
slechts de voorzitter van AFC, de heer
Dio Hermens. Zijn gloedvolle speech
bracht de aanwezigen pas in een waar
achtige feeststemming en toen werd ook
het aloude „for he is a jolly good fel
low" aangeheven. De ontroering begon
zich toen op het gelaat van de scheiden
de functionaris af te tekenen. Begrijpe
lijk overigens.
Er werden geschenken aangedragen.
Enkele boekwerken voor een erudiet.
Het mooiste cadeau helaas al te snel
beduimeld door begerige en met saté-saus
besmeurde mannenvingers was een
fotoalbum. Het waren in hoofdzaak met
de candid camera gemaakte shots als
de referee zich na de wedstrijden even
in de kleedkamer ontspande. Het door
een afgunstige meteen al „Cor van Pe
perzeel fruit" gedoopte document onder
streepte het ludieke element in zijn ar
bitrale carrière.
Het middelpunt zelf nam nu zeer
bewogen ook het woord en natuurlijk
gaf hij zijn discipelen (de veteranen) een
boodschap mee. Toen hij tenslotte uit
riep „Wees lief voor elkaar" vielen velen
elkaar snikkend en berouwvol in de ar
men. Het was een geslaagde bijeenkomst.
Een afscheid een groot referee waardig.
Voor het voetbal en het veteranenvoetbal
in het bijzonder is een uniek hoofdstuk
op die 24ste maart afgesloten. Maar ge
lukkig is er het album om er van tijd tot
tijd nog eens in te bladeren en even stil
te staan of desnoods te liggen bij een
mooie tijd en een zeer bijzondere figuur.
Het was een voorrecht om dit afscheid
van zo dicht bij te mogen meemaken.
R. B.
PRINSENSTRAAT 25 - AMSTERDAM-C.
TELEFOON 6 54 04-24 72 72
SCHRIJFMACHINES
ADLER - OLYMPIA - HERMES
TELMACHINES
ADDO-X - WALTHER - FACIT
