Terugkeer van verloren zoon
Merkelbach
(Een modern Kerstverhaal, gebaseerd op een klassiek gegeven)
CHEMISCH
VERYEN
Van toverlantaarn
tot televisie
lil
Het was de avond voor Kerstmis
Kerstavond zo gezegd en bitter koud.
Een gure noordooster joeg onafgebroken
wolken sneeuwvlokken langs de ramen
van het kleine huisje van Gert en Her-
mien Goedgenoeg. Ofschoon de oude
potkachel binnen heerlijk snorde, hui
verde Gert onwillekeurig, ondanks zijn
warme vilten pantoffels en de lekkere
van Sint afkomstige borstrok onder zijn
door Hermien zelf gebreide vest. Gert
staarde somber door het glanzende mi
caruitje in het vuur. Hermien (vroeger
een vrolijke frisse meid uit een keurig
gezin van zestien, maar nu al lang geen
lachebekje meer) kwam de huiskamer
binnen met een kop dampende Blooker
sjokola, lekkere verpleegsters cacao. Zij
zette het kopje behoedzaam bij Gert
neer, legde zorgzaam een kerstkransje op
een schoteltje en zei zacht: „Gert, zullen
wij straks de kaarsjes in de boom aan
steken?"
Gert haalde wat bokkig zijn schouders
op, wierp eerst nog een turf (de ver
zamelde werken van Henri Knap) in het
inmiddels wat weggezonken vuur en
antwoordde toen met een stem, waarin
veel van het leed op deze aardkloot
doorklonk: „Goed Hermien, als je dat
graag wilt."
Vroeger
Hij staarde vervolgens weer somber
in het vuur, dat zich gretig op Henri
Knap had gestort, en dacht aan vroeger,
toen hun enige zoon Arie de boom op
tuigde en de kaarsjes een voor een ont
stak. Vroeger ja. Het leek zo lang
geleden en toch was er slechts een jaar
voorbij gegaan, sinds Arie professional
was geworden. Hij had het huis verlaten
om zijn geluk te beproeven bij een grote
club in de Rijnmond. Het was een slag
voor Gert geweest. Ook voor Hermien
trouwens, die, als Arie dan zo nodig
moest, hem liever naar De Meer had
zien gaan.
Vroegerja. Gert nam met een
gekwelde uitdrukking op zijn eens zo
zorgeloze gezicht een slok sjokola van
de Blooker verpleegster. Zij hadden Arie
de best mogelijke opvoeding gegeven en
hem dus al vroeg bij AFC gebracht.
Daar leerde Arie als het ware spelen
derwijs het AFC van het voetbal (zo
gezegd) klaverjassen, biljarten en bier
drinken. Hij had talent voor alles en
leek een mooie toekomst tegemoet te
gaan, ook als spitsspeler in het eerste
elftal.
Geprezen
Het was een fijne tijd. Hermien her
innerde zich nog precies de maandag,
dat Arie voor het eerst werd geprezen
in zo'n uitgebreid (tien regels) verslag
van Het Parool. Wij zullen nog wel
meer van Arie horen, had de verslag
gever geschreven. Het was de mening
van een deskundige en Hermien had het
stukje uitgeknipt. Nou ja, spoedig kwa
men toen de aanbiedingen. Dat kon
niet uitblijven na zo'n gunstige kritiek.
Een stereo apparatuur, platenbonnen,
een cassette recorder en later zelfs ook
nog een kleuren televisie met een klein
brandblussertje van een bekend merk
waren het lokaas van de scouts uit De
Meer. Die van de Rijnmond bleven niet
achter. Een abonnement op de metro,
een bundel gedichten (Arie was een ge
voelige natuur) van Phida Wolff (acht
ste en verbeterde druk), kosteloos drink
water zoveel hij maar wilde hebben (met
zout, chloor, fluor en nog een paar che
micaliën) en wat de deur dicht deed
een bungalowtent voor de Maasvlak
te.
Arie was door de knieën gegaan. Gert
kon zich nog precies herinneren, wat zijn
zoon had gezegd: „Vader, de smog gaat
voor de baat uit."
Hermien pinkte een traan weg, keek
met ogen vol droefenis naar de oude
koekoeksklok en zei tenslotte: „Toe nou
Gert, het is al vijf voor twaalf. Steek
jij nou het eerste kaarsje aan."
Turf
Gert wierp eerst nog een turf in het
vuur (de verzamelde werken van ir. Ad
van Emmenes), kwam moeizaam uit zijn
leunstoel en streek met bevende hand
een lucifer aan. Er hing een sfeer van
oneindige triestheid in de huiskamer.
Maar nog voordat het eerste kaarsje aar
zelend vlam vatte, werd er hevig gebeld.
Hermien schrok er zo van, dat zij bijna
de tweede kop dampende sjokola liet
vallen. Gert slofte naar de deur, deed
open en stootte een kreet uit, die het
nog maar net brandende kaarsje weer
deed doven. Het kan ook de tocht zijn
geweest, want de deur stond nog open.
Hermien snelde naar de gang en toen
klonk het, vrijwel tegelijkertijd uit twee
monden Arie moeder
Gert voegde daar met een door ont
roering gesmoorde stem een sonor
Maar jongen toch aan toe.
Arie schudde de sneeuw van zich af,
trok zijn ouders met beide armen aan de
borst en riep: „Ik heb genoeg van de
Rijnmond. Mijn contract heb ik ver
scheurd. Volgend jaar speel ik weer bij
A.F.C. Arie liep de kamer binnen, zag
de boom staan en ontstak snel, een voor
een de kaarsjes. Het was zoals vroeger.
De verloren zoon was weergekeerd. Bui
ten sloeg het carillon van A.F.C. twaalf
uur. Het was Kerstmis.
v°'8'n<le
de betoverende ontwikkeling van
een drukke nering, nu al 125 jaar
in speelgoed, foto, radio, T.V. en
electr. huishoudelijke apparaten.
HOFLEVERANCIER
KALVERSTRAAT 30, tel. 24 95 72
BEETHOVENSTR. 178, tel. 72 84 86
reeds 125 jaar 'n begrip
