Wens-dia
Wel moge het u bekomen
Aanbevelingen voor het
Jaardiner „nieuwe stijl"
In de vrees dat velen hun eigen ge
dachten zullen hebben over het door Pim
Adraansz aan de orde gestelde onder
werp „jaardiner", doch weinigen hun
mening kenbaar zullen maken, ben ik zo
vrij alhier te verklaren het volmaakt on
eens te zijn met zijn stellingname in deze.
Dat A.F.C. „bij" moet blijven, zal nie
mand betwisten, maar A.F.C. zou A.F.C.
niet zijn, wanneer zij tradities welke haar
o.a. befaamd hebben gemaakt, zou los
laten alleen terwille van dat zgn. bij
blijven.
Of tradities altijd zinvol zijn, mag men
betwijfelen, maar daar zijn het nu juist
tradities oude gebruiken) voor. Wan
neer men een traditie steeds zou aanpas
sen kan het onmogelijk nog als oud ge
bruik gekenschetst worden. Al ras zal
men dan belanden in vervlakking, iets
waar onze maatschappij vandaag de dag
niet aan te kort komt.
Van de 7 door Adriaansz genoemde
bezwaarlijke punten zou wellicht alleen
In bed, tussen gapen en slapen in, en
vooral na de konsumptie van alweer een
europakupspektakel, kronkel ik me (wel
iswaar denkbeeldig) in de meest vreemd
soortige houdingen, waaruit ik altijd op
een werkelijk magistrale wijze doelpunt.
Dit is niet een spelletje dat ik me op
gelegd heb omdat ik het aloude schaap
jes-tellen te min vind; niets van dat. De
beelden komen vanzelf.
De volkomen horizontale houding (hoe
gemakkelijk is de associatie met de op
dat moment geldende stand te maken),
zo'n dikke meter boven de grasmat, waar
bij mijn armen als een vogelman in per
fecte balans gestrekt zijn en de benen
zich gaan opmaken voor de schaarbewe
ging oftewel de dubbelkik, is wel mijn
meest favoriete uitgangspositie.
Vaak ben ik omringd door een aantal
zeer krachtig gebouwde tegenstanders,
die dan het shirt dragen van de bewuste
buitenlandse kupkandidaat en in hun
blikken is een hartgrondige haat inge
bouwd omdat ze al maanden van tevoren
op de hoogte zijn gebracht, ook via uren-
voor het laatste (uitreiking Nobelprijs)
iets te zeggen zijn; de overige punten
maken nu juist onvervreembaar de tra
ditie van het A.F.C.-jaardiner uit.
Wie het gevoel voor deze traditie mist,
of anderszins bezwaren heeft tegen de
wijze waarop 18 januari wordt gevierd,
wordt in geen enkel opzicht belet er een
traditie van te maken om niet op voor
geschreven dag en tijdstip aanwezig te
zijn.
In de loop van het jaar doen zich nog
vele andere mogelijkheden voor om zich
in gemengd- doch niet-geselecteerd gezel
schap gedurende naar eigen wens kort
of lang borrel-uurtje zonder volkslied
op of met A.F.C. op te houden. Ook dat
is een traditie van A.F.C.
Overigens ben ik van mening dat Jan
Steensma dit onderwerp op de maandag
se bitter-tafel aan de orde dient te stel
len.
Max de Bruin
lange vertraagde filmbeelden, hoe levens
gevaarlijk ik kan zijn. Op rechts heeft
meestal Cruyff, soms Keizer, een enkele
keer ook wel Ab de Jong (12) de bal,
na het passeren van minstens drie tegen
standers, vrijgemaakt en voorgetrokken
volgens het door mij uitgestippelde pa
troon.
Het stadion staat inmiddels en skan-
deert oorverdovend en huiveringwekkend
mijn naam. Samenkomst van bal en voet
is elk moment te verwachten. Uit mijn
linkerooghoek heb ik reeds het gapende
gat, pal onder de kruising van lat en
rechterdoelpaal geregistreerd; het is nog
een kwestie van tienden van sekonden
dan volgt de doffe bons van de volge-
raakte bal en in miljoenen huiskamers,
wijd en zijd verspreid over ons wereld
deel veert men op (in het stadion is er
geen sprake van veren, men stond reeds)
om dit staaltje van allerhoogste voetbal-
artisticiteit luidruchtig toe te juichen.
Denk niet, dat ik het hierbij laat. Steeds
weer opnieuw (tot de slaap zich definitief
meester heeft gemaakt van de grasmat)
zal Cruyff, Keizer, De Jong (12) zich
vrijmaken op rechts.
Ik gun ze spitsvondige variaties, maar
altijd komt de bal op dezelfde hoogte
voor, waar ik immer horizontaal lig, de
armen gestrekt, de benen klaar etc. On
vermijdelijk belandt de bal in het gapen
de gat en blijft vastzitten achter de stang.
Je zou het een dia kunnen noemen,
een wens-dia.
Het enerverende gebeuren tijdens de
sluimertoestand leidt jammer genoeg niet
tot een vervolg, tot dromen, waarin je
bijvoorbeeld breedlachend de wereldkup
boven je hoofd houdt.
's Ochtends, boven het eerste kopje
koffie, realiseer je je status. De dubbel
kik in het volgepakte stadion is een
schim, nooit zal het écht gebeuren. De
schrale troost van „eenzaam, maar niet
alleen" is je deel want met jou zijn er
nog miljoenen naamlozen, die wel niet
precies jouw wens-dia sluimeren De
Jong (12) maar toch ook graag op die
manier verafgood willen worden.
Edoch: we zijn liefhebbers. We heb
ben het leer séc lief, niet de hysteriese
massaatjes. Eeuwig zullen we gedoemd
zijn op verre weilanden rond te dolen,
niet begrijpend aangestaard door indo
lente koeieogen.
Slechts de wens-dia blijft ons over
maar dat ook die voor enige weerklank
kan zorgen moge blijken uit de nacht na
„Madrid", toen mijn vrouw me na een
klein bescheiden kreetje moeizaam ver
zocht, net op het moment dat ik 'nt weer
achter de stang had, of ik zo vriendelijk
wilde zijn mijn grote teen uit haar mond
te halen.
Charlie
(zie vorige Schakel)
1. Onbeperkte deelname. Mocht dit om
praktische redenen (capaciteit van de
keuken) niet mogelijk zijn, dan
2. de selectie natuurlijk niet langer op
basis van verdienste voor de club,
maar op basis van de langste neuzen,
3. de daarmede rechtgetrokken leeftijds
opbouw (bemoedigend weinig oude
ren en veel jongeren),
4. de commune,
5. het borreltje afschaffen of beperken
tot vijf minuten. Gebruik van drugs
toegestaan,
6. het zingen van ons volkslied dat
hebben wij nu vijfenzeventig jaar lang
gedaan vervangen door het zingen
van het lied „Hand in hand, kamera
den",
7. het uitreiken van de Nobelprijs
zinvoller aan degene die zelf meent
hiervoor het meest in aanmerking te
komen kan nu, in verband met de
openbaarheid van de bijeenkomst,
toch tijdens het jaardiner geschieden,
8. geen black tie; helemaal geen das.
Wel moge het U bekomen!
G. Struys
14
