Mixed Pickles
-y11
- i" - ^3- i-?T7S?y
pooLt Allen mee, het is voor A.f.e.
Oud-leden
TjW zijn weer heel wat jubilea gevierd en er zijn ook weer heel wat jubilea op komst. Het is begrijpelijk dat clubs
daarvan een daverend feest maken. Ook onze A.F.C. pleegt zich niet onbetuigd te laten wanneer er weer een
of ander kroonjaar is. Maar ik hoop toch van harte dat wij nooit het voorbeeld zullen volgen van clubs die via de pers
oud-leden trachten te benaderen om hun adres aan het secretariaat kenbaar te maken. Wanneer mensen, om welke reden
dan ook, bedanken dan hebben zij uit eigen initiatief de band met de club verbroken. En dan behoeven zij ook niet
naar haar jubileum te komen en daar sentimenteel te gaan doen. Als A.F.C. een jubileum viert dan heeft zij met
A.F.C.-ers te maken en oud-leden moeten zich dan maar gaan amuseren bij de club waarvan zij later lid geworden zijn.
Eigenaardig
Wij vinden heel eigenaardig wat de secretaris van het bestuur van district Noord, de heer H. G. de Boer, in het
jaarverslag van de K.N.V.B. eigenaardig vindt. Hij vertelt dat op verzoek van de verenigingen verleden jaar de com
petitie in het Noorden een week voor de andere districten is gestart. Dit blijkt goed bevallen te zijn, zodat ook in dit
seizoen het Noorden een week eerder is begonnen. En dan schrijft hij het volgende: „Eigenaardig blijft het dat toch
een enkele vereniging ontheffing van wedstrijden voor die eerste zondag vroeg om deel te nemen aan bekerwedstrijden
in een ander district. Het spreekt vanzelf, dat onze competities te allen tijde voorrang hebben."
En dit vinden wij nu weer eigenaardig, want dit spreekt helemaal niet vanzelf. De heer De Boer wijst waarschijnlijk
op het feit dat Be Quick Groningen door A.F.C. was uitgenodigd deel te nemen aan het A.R.O.L.-beker toernooi. Het
zou vanzelfsprekend geweest zijn dat het districtsbestuur deze uitnodiging had toegejuicht en het eerste elftal van Be
Quick die dag ontheven had van de plicht om een competitiewedstrijd te spelen. Altijd hebben de verenigingen het prettig
gevonden in toernooien hun kracht te meten met clubs uit andere districten. Natuurlijk moet een districtsbestuur
zorgen voor een vlot en regelmatig verloop van de competities. Maar vooral in de amateursector moet de competitie
niet alleen-zaligmakend worden, en niet te allen tijde voorrang hebben. Typisch is, dat men in het Westen coulanter
van opvatting is. Op 10 oktober wilde het jubilerende Quick Amersfoort zijn erewedstrijd spelen tegen A.F.C. en beide
clubs werden die dag vrijgesteld van de competitie. En waarom ook niet?
Er is ruim gelegenheid die wedstrijd in te halen. Bij ons was het zo dat de uitgevallen wedstrijd A.F.C.—U.V.V. vastge
steld werd op 17 oktober, de dag van Nederland—Zwitserland, des morgens om 11.00 uur. Met een beetje passen en
meten en een beetje goede wil kunnen dergelijke probleempjes toch gemakkelijk worden opgelost. Hopen wij nu maar
dat een volgende maal, als wij toch ook zo graag onze Groningse vrienden willen ontvangen bij het A.R.O.L.-beker toer
nooi, een scheutje Westelijke vlotheid in de Noordelijke stroefheid kan worden gemengd
Verheugend?
Nu wij het toch over het jaarverslag van de K.N.V.B. hebben, de financiële commissie vindt het „verheugend dat
de financiële resultaten van de gewone bondsrekening gunstiger zijn dan bij het samenstellen van de begroting kon
worden verwacht."
Als u nu op uw beurt verheugd in de handen wrijft, dat dus de Bond een lekkere reserve heeft kunnen kweken, dan
heeft u het mis. Het verheugende blijkt namelijk hierin te zitten dat het geraamde tekort kleiner is dan men verwachtte.
En dat komt dan nog o.a. door „mazzel" die de bond had met de beslissingswedstrijd F.C. Köln tegen Liverpool in het
Feijenoord Stadion en door het feit dat tal van semi-profclubs de entreeprijzen verhoogden, zodat het bedrag van
de heffing hoger uitkwam. Als het enige resultaat van dergelijke onverwachte meevallertjes is, dat de machtige K.N.V.B.
het jaar toch nog met een verlies afsluit, dan vinden wij het woord „verheugend" bepaald niet op zijn plaats.
W oordspeling
~LTet zal niet vaak gebeuren, dat dezelfde woordspeling onafhankelijk van elkaar uit twee totaal verschillende
hoeken komt. In zijn memoires schrijft de bekende Amsterdamse bankier Frankfurther over de switch-trans-
acties die na de oorlog in zwang kwamen en veelal over Zwitserland geleid werden. De Amsterdamse bankiers hadden
toen een mooie bijnaam Voor Zwitserland bedacht: Schwitserland. Laat nu datzelfde mopje in Vrij Nederland staan
aan de vooravond van de voetbalwedstrijd Nederland—Zwitserland en toen sloeg het op het spelsysteem van de
Zwitsers. Een merkwaardige coïncidentie!
Vonk ontbreekt
En zo was de Nederlandse voetbalwereld dan in zak en as door het falen van de Oranjeploeg tegen Zwitserland. Men
verdiepte zich in het hoe en waarom van dit falen. Nu is het wel waar, dat Nederland momenteel niet beschikt over
geniale voetballers als Faas Wilkes en Abe Lenstra, maar het zit toch dieper. Om te beginnen is er als het ware
een „dispariteit" tussen het publiek en het officiële (semi)-prof Nederlandse Elftal. Voor het publiek is een interland
nog een hoogtepunt voor semi-profs een uiteraard welkome bijverdienste, maar bij hen ontbreekt de vonk, die tot
de explosie leidt. Die explosie kan bereikt worden door een vertegenwoordigende ploeg, die door de leiding tot een
nationale eenheid gesmeed werd. Een explosie als van het het Nederlands Cricket-elftal tegen Australië zal men in
Engels beroepscricket niet beleven. F.n de tijd van „het krankzinnige kwartiertje" bij de Oranjeploeg is voorbij. Spelers,
die alleen om de eer van het land spelen, gaan liever maandagochtend „op handen en voeten" naar hun werk dan dat
zij zich de overwinning zien ontgaan. Zij kunnen na zo'n wedstrijd geen „pap" meer zeggen. Spelers, die om den
brode spelen zijn anders ingesteld. Men kan de gekozenen van Ajax en D.W.S. nog zo hebben trachten te concen
treren op Holland—Zwitserland, zij zullen wellicht onbewust toch gedacht hebben aan de daarop volgende kracht
meting tussen die beide clubs. Vandaar, dat die spelers na afloop veel meer dan „pap" kunnen zeggen. Zij hebben
adem genoeg om aan de journalisten haarfijn te vertellen hoe hun medespelers hebben gefaald.
In dit verband rijst de vraag waarom uitblinkende amateurs niet gekozen Worden in het officiële Nederlandse Elftal.
De prof-clubs bieden hun gaarne contracten aan en over het algemeen blazen zij dan tot in de Eredivisie hun
pratijtje heel aardig mee. Stel nu voor, dat die wedstrijd tegen Zwitserland twee jaar geleden was gespeeld en dat
men dan had opgesteld Rensenbrink (O.S.V.) als linksbuiten, Roggeveen (C.V.V.) als middenvoor en Bennie Roode (A.F.C.)
als rechtsbuiten, die toen nog amateurs waren. Dan waren de koeiebellen wellicht wèl tot zwijgen gebracht.
