Mixed Pickles
Nog ev/en
J. W.
PLIEGER
KEUKENS
poolt Allen mee, het is voor a.f.c.
vervolg
Het is goed, dat een autoriteit als Klaas Peereboom dit nu eens onomwonden in zijn krant heeft gesteld. Het
betoog moge ook ons bestuur een hart onder de riem zijn om het A.R.O.L.-beker-tournooi te handhaven, zij het dan
in organisatorisch gewijzigde vorm,
In het artikel van Peereboom frappeert nog iets. Hij gaat in op de suggestie van een onzer medewerkers om voor
de A.R.O.L., Ajax III of Blauw Wit III uit te nodigen. Hij doet dit af met de volgende woorden: het uitnodigen
van Ajax III of Blauw Wit III en met zichzelf afspreken dat het Ajax of Blauw Wit is...." Met zichzelf afspreken!
In drie woorden is hiermede het streven van de semi-profs om hun derde elftallen bij onze standaardelftallen in te
delen wel heel duidelijk omschreven. Well roared, lion!
Beker.
Het is wel opvallend dat de „Beker" het zo armetierig doet, terwijl in Engeland de „Cup" zo populair is. Waar
schijnlijk is dit een kwestie van mentaliteit. De Nederlander is nu eenmaal met een administratief complex behept en
houdt ervan, competitiestandjes uit te vlooien en kansen te berekenen. „Die krijgt nog die en die en moet nog daar naar
toe en als wij dan in Waddinxveen winnen en Jubbcga verliest in Terneuzen, dan zijn we binnen." Dat is zo ongeveer
driekwart van de gesprekstof aan de vaderlandse voetbalborreltafels. De Engelsen die bepaald geen administratief com
plex hebben, vinden het „knock out '-systeem wel leuk en leven geweldig mee met de bekerwedstrijden.
Laten wij hopen, dat A.F.C. in de bekerwedstrijden een beetje de Engelse mentaliteit krijgt. Het aardige van een
bekercompetitie is, dat men een grote kans heeft in latere ronden clubs als tegenstanders te krijgen, die men in de
officiële competitie nooit tegenkomt. Dat is toch werkelijk attractief!
TVTog even, dames en heren en dan valt
-L het scherm over 1963. Nog even en
dan staan wij weer met het glas in de
hand, wij kijken elkaar recht in de ogen,
we klakken reeds met de tong voor de
kusjes, die onze beste wensen gaan ver
gezellen. Nog even en miljoenen han
den worden geschud op een tijdstip dat
naar christelijke jaartelling gemeten
het ene jaar overvloeit in het andere. We
turen op onze pendules, op onze fraaie
friese hangklokken of simpelweg naar
onze linkerpols om te zien of wij op
tijd uit onze startholen kunnen vertrek
ken.
Wat is nou het grappige aan dit mo
ment, dat wij voor geen geld ter wereld
meer willen missen? Net zoals wij de
tévé, de brommer en de H-bom hebben
uitgevonden zo ook is oud-en-nieuw een
uitvinding van ons mensen. Op een ge
geven ogenblik is er een kleffere jongen
geweest, die ons 365 dagen per jaar toe
schoof met als toetje een schrikkeljaar.
Op een bepaald moment moet deze hel
dere geest gezegd hebben (sorry, dat ik
zijn naam niet ken): „nu is het 1 janua
ri", terwijl hij met een schuin oog naar
de zon loerde en het andere oog met wel
gevallen liet rusten op een appelflap. En
alle toen aanwezige lieden op de aardbol
riepen in koor: „ja, nu is het 1 januari!"
We kregen zonnewijzers en zandlopers.
Veel later kwamen de Zwitsers profiteren
van de uitvinding en dankzij al deze
moeite lopen wij thans prachtig in de
pas van onze watches. Wij zijn slaafjes
geworden van onze tik-takkertjes. Of wilt
U soms beweren dat U na een vrolijke
nacht 's ochtends uit eigener beweging
achter Uw bureau komt? Precies op tijd
wel te verstaan. Nee meneer, daar heeft
U LTw wekkertje bij nodig. Stel nu eens,
we ontdoen ons allemaal van onze uur
werken. De knotsen, de sublieme water
proofs zoveel-steens, de hele mik mak
gooien we op een hoop. Nog beter, we
brengen ze naar de Delta-werken ter
demping van een klein geultje. Wat zal
er dan gebeuren? Je reinste anarchie,
geachte clubleden. De hedendaagse mens
is zo gewend aan het klokje van gehoor
zaamheid, dat hij deze vrijheid niet aan
zou kunnen. Het zou, om een Appeliaan-
se term te gebruiken, een lekker rot
zooitje worden. En daarom zijn wij slaaf
geworden van het tikke-tak van onze
eigenste pendule.
(Otto, nu is het tijd om Manus Kinsber-
gen aan te pakken. Red.)
Maar het is echt niet mijn bedoeling
om U bij de nadering van het nieuwe jaar
lastig te vallen met een zwaarwichtig
quasi-filosofisch verhaaltje. Nietwaar,
wij zijn blij dat wij drieënzestig achter
ons hebben (althans op een poepie da
gen na) en dat wij vierenzestig binnen
stuiven met een algemeen gemiddelde
om van te smullen.
Moeten wij terwille van de historie
melding maken van de meest opzienba
rende gebeurtenissen van 1963? Ik geloof
van niet. De eclatante overwinning van
het eerste en de onverwachte nederlaag
van het elfde zijn reeds beschreven. Ze
liggen bewaard in de kluizen. Nee..., we
moeten onze manen schudden en gretig
happen in het nieuwe jaar. Een heerlijk,
fris nieuw jaar waarin van alles kan ge
beuren.
Van de week was ik al even in '64 en
dat mag ik U niet onthouden. Het was
april en de plaats van handeling was
het Wembley Stadion te Londen. Ik liep
in een korenblauw shirt en op mijn rug
stond in gele letters: „Rest van de we
reld". Het tot op de laatste plaats bezet
te stadion was één kokende massa. Euse-
bio, Rivera en Maldini stonden te hui
len op het middenveld. Ik had net het
mooiste doelpunt van de geschiedenis
gemaakt. In een solo-actie vanaf het
eigen doel had ik alle twintig veldspe-
lers gepasseerd. Mijn eigen jongens had
ik voor de aardigheid ook omspeeld. In
het Engelse strafschopgebied gekomen
liet ik zo'n enorme lel van mijn voet
komen, dat het doel met de doelman op
vak AA terecht kwam. Het gejubel ken
de geen grenzen. Ik stond rustig op mijn
plaats de midden-uit af te wachten en
plukte onverschillig een denkbeeldig
pluisje van mijn korenblauwe shirt. Na
20 minuten bedaarden de toejuichingen
en waren doel en doelman weer op hun
plaats. De scheidsrechter floot zeer vin
nig voor de hervatting en daar werd ik
wakker van.
„Een wensdroompje", merkt U fijntjes
op. Het zij zo. In ieder geval heb ik
reeds iets moois beleefd in '64.
U wens ik, zonder dat U daarvoor be
hoeft te dromen, ook heel veel moois
voor het komende jaar. Kijkt U goed
naar de zandloper? Als de laatste korrel
gevallen is mag U elkaar pakken....
hahaha.
CHARLIE
plastic uitvoering
plaatstalen uitvoering
