Mixed Pickles
BeGunstiqina van onze aóveRteeRöeRS, houöt 6e schakel in stanö
Zilveren ploeg.
Zo heeft de „Zilveren Ploeg" nu ook haar première in ons Buitenveldertse landgoed beleefd. Ik schrijf landgoed, omdat
ik het woord clubhuis te profaan vind. De meeste leden althans die van de „inner circle" zijn nu wel aan dat
schoons gewend, maar als je er maar nu en dan kan komen, dan maakt het iedere keer weer grote indruk op je. Ik heb
nog steeds het gevoel, dat ik U tegen mijzelf moet zeggen, als ik op ons landgoed ben.
Het was een beste avond. De boel moet natuurlijk nog een beetje „inlopen" en op de duur krijgen we heus wel ons
biertje of ons glaasje wijn tijdens het eten en niet min of meer als toetje. En als die vriendelijke Limburgse aandrager
van cullinaire en alcoholische heerlijkheden, Frans, nog een paar maanden bij ons is, dan spreekt hij de „g" uit als de
beste Amsterdammer. Eigenlijk jammer, want die Limburgse K.R.O. „g" vind ik nu eenmaal prettiger in het gehoor lig
gen dan onze keiharde westelijke „keel-g". j
Het gaat prima met de voetballerij, zei iedereen. Prachtige stand van onze hoogste seniores, zowel zondag als
zaterdag, beste positie bij de top-jeugd, die in de hoogst bereikbare afdeling speelt, meer dan duizend leden, mooie re
cettes (ook al zegt Jo Hurwits als goed penningmeester, dat hij er toch eigenlijk meer van had verwacht); mijn liefje wat
wil je nog meer? Maar ja, ik heb nu eenmaal een beetje last van hoogtevrees. Ik krijg al oorsuizingen in een lift en als
ik naar onze competitiestanden kijk, voel ik het gewoon in mijn maag.
O ja, over die recettes gesproken er is onder de borrel ook een debatje geweest over het feit, dat op ons nieuwe
complex de entrée-prijzen vrij aanzienlijk hoger zijn dan de laatste jaren aan de Wandelweg. Er werd gesteld, dat het
niet in de amateuristische sfeer is om entrée-prijzen te verhogen. Ik kan dit echt niet inzien. Een amateurclub heeft aan
haar financiële verplichtingen te voldoen. Bij de begroting heeft het A.F.C.-bestuur de recettes op „nul" aangenomen.
Heel verstandig en voorzichtig. Toch moet men entrée-prijzen vaststellen. Of het één of het ander. Of men zet een
groot bord neer bij de ingang: „Alleen voor leden geen toegang voor publiek" of men verspreidt reclame-biljetten en
heft een entréeprijs voor niet-leden. Als men dat doet, dan heeft men die entreeprijs te beschouwen als „een economisch
goed." En bij die prijsvaststelling gelden als factoren (a) de te verwachten vraag en (b) de situatie bij anderen, noem het
mijnentwege de „concurrentie."
Nu bleek, dat (a) er vraag bestond naar piaatskaarten bij onze thuiswedstrijden. Oorzaken: de fraaie stand van ons eer
ste elftal in de competitie en het feit, dat wij niet meer speelden „onder de rook van het Olympisch Stadion", zodat ken
nelijk tal van bewoners van het nieuwe Buitenveldert naar Goed Genoeg wilden komen; (b) dat de nieuwe entrée-prijzen
niet hoger waren dan bij andere grote amateursclubs (ik denk bijvoorbeeld aan de entrée-prijzen bij H.F.C. die overigens
aan de Spanjaardslaan zeker niet de service kan geven aan het publiek als wij doen) en gemiddeld de helft waren van
hetgeen de semiprofclubs aan het publiek berekenen. Ik geloof dan ook, dat de entrée-prijzen op „Goed Genoeg" niet
te hoog zijn, maar dat zij aan de Wandelweg te laag waren.
Arie Waayer was weer groots. Je moet Arie Waayer niet achter een lessenaar zetten in het harde daglicht. Dat kan
zijn artistieke natuur niet verdragen. Arie is de man van het „clair obscur", die openbloeit, als lamplicht, de krinkelende
rook van sigaretten en het gloeiende rood van de wijn in kristal de daartoe benodigde sfeer creëren. Laat Arie Waayer
dan spreken en geniet. Van zijn forse beeldspraak, die hem zelf verbaast en tastend in zijn rijke woordenschat naar de
epiloog doet zoeken en van de bloemen van de humor die bloeien langs zijn grillige oratorische route. Als Arie Waayer
praat, moet ik altijd denken aan de causerietjes van wijlen Schaf Scheepens. Dat komt, geloof ik, omdat zij beiden in
sterke mate een zeer kostbaar iets in hun wieg meekregen: innerlijke beschaving.
Het is weer knap laat geworden of eigenlijk vroeg. Het is voor mijn lichamelijk welzijn natuurlijk erg gunstig, dat ik
gebonden ben aan de laatste spoorbus naar Den Haag. Maar je zit in die bus dan wel een uur te gillen van de heimwee.
Dat wel.
Jack Reynolds
Een groot vriend van ons land, de dacht ik beste voetbaltrainer die Nederland ooit heeft gehad
en een zeer gaaf mens is voor goed heengegaan: Jack Reynolds, die op 82-jarige leeftijd is overleden. Reynolds, die in 1915
bij Ajax in dienst kwant, was de schepper van de „gouden ploeg" van de roodwitten, die van de 2de klasse oprukte naar
het ongeslagen kampioenschap van Nederland. Hij gaf eigenlijk aan alle Ajax-elftallen van hoog tot laag een speciaal
cachet. Ajax, altijd een club van allure, heeft haar dankbaarheid betoond op waarlijk unieke wijze: zij kende hem pensioen
toe en benoemde hem tot erelid. Ook A.F.C. heeft alle reden om Reynolds in dankbare herinnering te houden. Toen wij
in nood waren en dreigden naar de derde klasse af te zakken, stelde Ajax ons haar beroemde trainer gratis ter beschik
king. In een periode van bloei is het goed te denken aan hen, die ons steunden, toen het ons belabberd ging. Jack
Reynolds ruste in vrede.
Jammer.
De protesten zijn dus ook voor de eerste klasse amateurs afgeschaft. Ik vind dit bijzonder te betreuren. Scheidsrechters
zijn ook maar mensen en dus feilbaar. Een van de tegenstanders van het afschaffen van de protesten heeft verteld, dat
verleden jaar 27% van de ingediende protesten werden toegewezen.
Dat wil toch wel iets zeggen. In ruim een kwart van de aangebrachte gevallen bleek de scheidsrechter fout te zijn en
kon het sportieve onrecht worden recht getrokken.
Dit kan nu niet meer. Wij moeten ons neerleggen bij de beslissingen van de scheidsrechters. Het lijkt heel mooi, maat
als verleden jaar 27% van de protesten zijn toegewezen dan wil dat zeggen, dat het scheidsrechterscorps niet zo prima is,
dat wij ons in alle omstandigheden bij zijn beslissingen zouden kunnen neerleggen.
Maar goed, de beslissing is genomen. Laten wij dan in ieder geval grote dank en waardering hebben voor het werk van
Wim Katoen c.s. die tientallen jaren die protesten hebben behandeld. Want zij hebben dan in ieder geval bewerkstelligd
dat ooit het sportieve rechtsgevoel werd bevredigd. J. W.
5
