De zotten Stijlvolle opening clubhuis
BequnstiQinq van onze aöveRteeRöCRS, houöt öe schakel in stanö
r|e invloed van de 5-daagse heeft zich
eindelijk ook in A.F.C. gemanifes
teerd. Een voor de Zatten opmerkelijk
frisse doorstroming heeft zelfs twee elf
tallen op de been gebracht, waarbij ge
steld mag worden dat de kwantiteit de
kwaliteit heeft geselecteerd, hetgeen dan
ook moge blijken uit de resultaten.
Ondergetekende dan, die enkele jaren
uit de baan was (zoals dat heet: door
drukke werkzaamheden), heeft zich door
het ambt van verslaggever te aanvaarden,
hopelijk een plaats onder de Zat-éliten
verworven.
ZAT I dus, een gave ploeg, die het nog
ver kan schoppen. Jongens met een mooie
staat van dienst, niet meer zo heel piep,
maar toch nog wel vele kilo's verwijderd
van het VETTEN-dom. Voorwaar een
schone taak om U kond te doen van hun
bemoeienissen met het leder.
De eerste match van het seizoen tegen
het toen nog ongeslagen Watergraafsmeer
betekende voor de schrijver een makkie;
er werd 0—0 gespeeld. Je kan volstaan
met de prachtige karakteristiek; „het spel
golfde op en neer, zonder merkbaar resul
taat", en daar zullen we het dan ook maar
op houden. De pasjes hadden nog geen
karakter; de snijertjes geen speels effect
en de lange lel had nog te weinig diepte.
Ook tegen de Volewijckers de week
daarop duurde het nog even voordat
de machine werkelijk draaide. Tot 20
minuten voor het einde stond de stand
gelijk 1—1. Toen brak het geweld los.
In luttele minuten liep de score op tot
6—1 en Volewijck boog diep het moedige
hoofd.
In de meer werd JOS het navolgende
slachtoffer van ons 5—3—2—1 systeem.
(Ik geef toe, een volkomen verouderd
systeem). Het kent nog slechts enkele
fanatieke aanhangers, die voornamelijk
in de kop van Noord-Holland te vinden
zijn, zij het dat daar de presentatie iets
minder subtiel is. Voor de goede orde:
wij voelen ons er prettig bij, het geeft
zo weinig te overdenken tijdens het spel!)
In het begin van de strijd snuffelde JOS
nog aan de overwinning door met een
zeer langgerekte schuiver onze doelman
Bertus van Maanen geruime tijd het na
kijken te geven. Deze demonstratie inti
mideerde ons weinig, want nog voor de
rust lag de score weer daar waar hij vol
gens het spelbeeld behoorde te zijn, na
melijk 2—1 voor ons. In de 2e helft werd
deze nog uitgebouwd naar 4—1, totdat
even voor tijd JOS het uiteindelijke resul
taat van deze goede wedstrijd bepaalde op
4-2.
Gedurende de verslagperiode behoorden
wij tweemaal in het veld te komen tegen
D.W.S., maar deze respectabele onder
neming schijnt moeite te hebben 11 men
sen op zaterdagmiddag in het veld te
krijgen. Er werd niet gespeeld, zodat ik
met het bovenstaande moet volstaan.
CHARLIE.
A.F.C., A.C.C. en A.B.C. in één huis en op één complex herenrgd! Dit werd wel op
overduidelijke wijze gesymboliseerd nadat (de gaande) wethouder mr. A. de Roos
zaterdagmiddag 6 oktober op verzoek van Stichtingsvoorzitter Dick Bessem voor Sport
park „Goed Genoeg" de officiële openingshandeling verrichtte door in het splinter
nieuwe clubgebouw voorzichtig het pluchen podiumgordijn open te trekken. Daar
stonden voor een enorm grote vlag drie jeugdspelers opgesteld. De kleine Edwin Geluk
met een serieus gezicht in het midden in A.F.C.-tenue, links van hem de aanmerkelijk
langere Acco la Pierre, gekleed in A.C.C.-tenue en aan de andere kant de A.B.C.-er
Louis van Rijn, compleet met handschoen, bal en knuppel. Met de vlag, een ont
werp van Sjaak Kempe en voorstellende een klaverblad, voor ieder, A.F.C., A.C.C.,
A.B.C. en „Goed Genoeg" een blaadje, een kleurrijk tafereel. Terwijl fotografen toe
snelden en hun camera's lieten blitsen, barstte uit de zaal een ware applaus-orkaan op.
IT.
(foto Eddy Posthuma de Boer)
3
