Mixed Pickles
BequnstiQinQ van onze aöveRteeRöeRS, houdt de schakel in stand
Wij rekenwonders.
Ons eerste elftal heeft zich dan in de eerste klas gehandhaafd en als Henne Boskamp en zijn makkers wel waren
gedegradeerd, dan was het noch de schuld van de spelers geweest, noch van de elftalcommissie, liet is geloof ik
zelden of nooit, dat het falen van een elftal de schuld is van een elftalcommissie, al is dat gemeenlijk de meest be-
critiseerde commissie in een sportvereniging. Maar een E.C. wordt door de Algemene Vergadering gekozen en als wij bij
tegenslag zeggen, dat de elftalcommissie een stel sufferds is, dan zijn wij leden de primaire sufferds, want waarom heb
ben wij dan een stel sufferds benoemd? En aangezien wij leden geen sufferds zijn, kan de elftalcommissie niet uit sufferds
bestaan. Dat is dan dat.
Het eventueel degraderen zou ook niet de schuld geweest zijn van ons eerste elftal. A.F.C. bracht dit seizoen een zeer
redelijk eerste elftal op de been. Wat ik er dit seizoen van heb gezien, vond ik eigenlijk alleen H.R.G. positief sterker dan
A.F.C. en U.V.V. positief zwakker. De rest was zo ongeveer van gelijke kracht.
Als wij gedegradeerd waren, dan was het de schuld geweest van ons, rekenwonders. Ik heb mij er zelf ook schuldig aan
gemaakt; ik heb óók bibberend met „standjes" in mijn zak gelopen en met de resterende programma's zitten te jongleren.
Ik heb ook in ons kletshuis pardon clubhuis zitten te praten en rekenen.
Wij rekenwonders. A.F.C. heeft te veel apenliefde en te weinig vertrouwen. Wij zijn zo gek met ons eerste elftal, dat wij
het aan ons hart drukken, tot het dood is. Ik stond in de fweede helft van A.F.G.—H.F.C. met tal van getrouwen op de
staantribune achter de goal van H.F.C. Wat daar door onze getrouwen gezegd werd over onze spelers zou een jonge ad
vocaat een levenspositie hebben kunnen geven aan processen van eenvoudige belediging tot smaad en laster. Ze menen
het algemeen goed hoor; ze willen dat éne, beslissende doelpunt er in loeien, schreeuwen, kijken. Men ziet dan niet de
factoren, die in die tweede helft tegenwerkten; Een linksback van H.F.C., die briljant speelde en onze rechtervleugel in
zijn zak had; een onbegrijpelijk partijdige scheidsrechter (ik kan zo goed tegen mijn verlies, dat ik dit openlijk durf te
schrijven); een vijandige mevrouw Fortuna, die een schot van Kemna via de paal liet „out" caramboleren op een wijze,
die wiskundig („hoek van inval is gelijk aan hoek van uitval") volslagen onmogelijk moest zijn. Maar neen, de spelers
hadden het gedaan
Wij rekenwonders met onze standjes en programma's en als die nou maar eerst die krijgt en die naar die moet. Maar
voetbal is gelukkig onberekenbaar. Wat leek het mooi op 11 Maart. A.F.C.—Hollandia (had niets meer te verliezen) en
J.O.S.—H.F.C. Opgelegd pandoer: Wij winnen van Hollandia en J.O.S. wint van H.F.C. Ik ging naar J.O.S. om via een
bevriend huis met Henk Timmerman telefonisch contact te houden. Bij de stand 1—1 mist J.O.S. een penalty! Rust 1—1.
A.F.C. blijkt met 1—0 voor te staan. Glundere gezichten van Max Slingenberg, l'iet van Houten en mij. Vlak na de rust
2—1 voor J.O.S., een prachtgoal! Ik loop van het veld om te bellen, maar hoor bij de uitgang een enorm gejuich. Penalty
voor H.F.C.: 2—2! Even wachten, enfin, blijf wachten. Einde 2—2. Bel het door en krijg een heiblok op mijn hoofd:
A.F.C.—Hollandia 1—4. Wij rekenwonders.
Vijf punten voorsprong hadden wij met nog vier thuiswedstrijden en één uitwedstrijd te spelen. En als onze mid
denvoor tegen O.V.V.O. niet dat éne onvolprezen gelukkige moment had gehad, dat vreugde bracht in duizenden har
ten dan.... dan was het misschien misgelopen. Dan hadden wij de rekenende stuurlui aan de wal ons eerste
elftal ons goedwillende, technisch werkelijk niet zo slechte elftal naar de tweede klasse gekletst, gejammerd en
gerekend.
Het is eigenlijk idioot. Verleden jaar zijn wij hoofdschud dend van gebrek aan vertrouwen kampioen geworden en
gepromoveerd en nu hebben wij ons hoofdschuddend van gebrek aan vertrouwen gehandhaafd in de eerste klasse.
Vertrouwen.
Wij staan thans aan de vooravond van de realisering onzer stoutste dromen: Operatie Buitenveldert. Een operatie
van een dergelijke omvang, dat heel wat semiprofclubs uit de Eredivisie er met hun ogen van zouden staan te
knipperen
Die operatie kan, zal en moet slagen. Daar zullen onze samenwerkende clubs het grote sportcentrum van Amsterdam-
Zuid bouwen en handhaven. De voortekenen zijn gunstig. De financiële opbouw is gezond, terwijl wij een sporttechnisch
brede basis hebben: A.F.C. speelt met haar „sleutelelftallen", seniores 1 en juniores 1 in de hoogst bereikbare competities
en kan putten uit een jeugdreservoir zoals weinig andere clubs.
Doch wil dit allemaal verwezenlijkt worden, dan zullen wij vertrouwen moeten hebben in de door ons zelf gekozen lei
ders. Dit geldt zowel op organisatorisch als op sporttechnisch gebied. En natuurlijk maken de bestuursleden en de leden
van de elftalcommissie wel eens fouten. U niet soms? Nooit een blunder in Uw werk? Nooit een medemens zij het on
bewust gekwetst? Moeten wij dan direct op onze achterste benen staan om een ongelukkige uitlating of om een te
hoog ingedeelde speler?
De vraag stellen is haar beantwoorden. Het wachtwoord bij de komende gebeurtenissen, die ons aller krachtsinspan
ning vereisen is Vertrouwen!
Verhuizen?
Neen, niet over ónze verhuizing, maar over een brief, die wij van één van onze leden kregen naar aanleiding van ons
artikeltje in de vorige Schakel, waarin wij de K.N.V.B. in bescherming namen tegen de ongezouten critiek op zijn
beleid inzake het laten doorgaan of afgelasten van de wedstrijden. Hij raadt aan, dat de K.N.V.B. moet gaan verhui
zen, omdat „Den Haag" nu eenmaal in Nederland een reputatie heeft van ambtenarij, gepietepeuter en te laat reageren.
Dat is eigenlijk psychologisch volkomen juist. Amsterdam is in ons land populair, Rotterdam is gerespecteerd, maar
Den HaagAls het woord „Den Haag" valt, dan gebeurt dat gemeenlijk op een toon, alsof men een ei in zijn mond
heeft genomen, dat niet geheel vers is. In Den Haag zit de centrale overheid. Dat zijn dus de lui, die de belastingen
opjagen, niets van het loonbeleid snappen, Nieuw Guinea verknallen en de woningbouw remmen. Als in de provincie
iemand iets van de plaatselijke overheid gedaan wil hebben, dan krijgt hij ten antwoord: „Van ons zou het best kunnen,
maar wij moeten ons houden aan de instructies van Den Haag. En weet, Den Haag...." In de handelscentra
groeit de mannelijke jeugd op met een aversie tegen „Den Haag". Dat horen ze thuis genoeg van Vader. Die laat
aan tafel of tegenover zijn visite duidelijk merken, dat zo „Den Haag" niet één corrupte bende is, daar wel een stel
lummels bijeen is gebracht, dat beter deed morgen en bloc te emigreren. „Den Haag? I'raat me er niet van. Beste
man, ik heb van de week nog een staaltje meegemaakt
Ja, laat de K.N.V.B. verhuizen. Kunnen wij ons nieuwe clubhuis op Buitenveldert niet aan het Bondsbureau onder
verhuren?
Het gekanker op de Bond zou direct verstommen. En Lo Brunt zou het bést gezellig vinden, denk ik.
3
