Mixed Pickles
BequnstiQinq van onze aöveRteeRöeRS, houöt öe schakel in stanö
„Kennemerland" 35 jaar.
Een sieraad van de Nederlandse voetballerij werd 35 jaar, de Zaterdagclub „Kennemerland". Tal van
vriendschapsbanden binden A.F.C. en Kennemerland, vriendschapsbanden, gesmeed op het groene veld
(veteranen voetbal), aan tafeltjes met groene kleedjes (bridge) en aan zo maar houten tafeltjes (borreltje.)
Iedere club krijgt als het ware een stempel op zich gedrukt door de mensen, die haar groot maakten.
A.F.C. door Schaf Scheepens en Jacq. van Ooy, V.V.A. door Lo Verwoerd en Carel Jibben, Kennemerland door
Piet Heimig en Chris Oolders. (Er zijn er uiteraard meer, maar ik noem namen van hen, die door hun op
treden in club- en ander verband éen diepe indruk op mij maakten.)
Piet Heimig was een der „grote" A.F.C.-ers uit de beroemde periode van even voor de eerste wereldoorlog
en als kleine jongen „achter de goal" bewonderde je hem om zijn weergaloos enthousiasme en om zijn spor-
tiviteit-onder-alle-omstandigheden. Zijn godsdienstige overtuiging deed hem later het Zaterdagvoetbal ver
kiezen boven het Zondagvoetbal en hij ging voor A.F.C. verloren.
Chris Oolders was mijn eerste chef (1919) en zo'n chef maak je niet vaak mee. Begrijpend, niet critiserend,
maar adviserend en helpend. Piet en Chris, twee „gentlemen" in de meest ware zin des woords, die door
en in hun maatschappelijke carrière bewezen, dat de „kille maatschappij" niet zo slecht is, als zij wel eens
wordt afgeschilderd. Anders hadden deze gentlemen er nooit een kans gehad.
In Piet Heimig pn Chris Oolders huldigen en feliciteren wij het zo prima bekend staande „Kennemerland".
Onvergetelijk A.F.C.
Onze vriend en collega Fred Thomas stuurt ons een brief van een hem persoonlijk onbekend lezer uit
Fairport (N.Y.). Deze lezer is 42 jaar geleden uit Amsterdam geëmigreerd, is nooit meer „over here" geweest,
doch het „Stad van mijn hart" van Fred Thomas heeft hem zó getroffen, dat deze emigrant zijn hart eens
uitgestort heeft. De briefschrijver, Fred Kunst van Almelo, heeft het ook over A.F.C.: „Ik was ook een
soccer-enthousiast en kwam uit voor het bekende A.F.C. In 19121913 keepte ik in het eerste elftal. De
Meer heeft heel wat mooie herinneringen voor mij. Na de thuiswedstrijden kwamen wij samen in een café op
de hoek van de Ringdijk en de Middenweg, waarvan de naam mij ontschoten is en des avonds zaten wij in
de Karseboom in de Kalverstraat."
Wij hebben ons gehaast, onze oud-doelverdediger te schrijven, dat dit café „Het Rechthuis" was en hem
„A.F.C. 60 Daar zit muziek in" toegestuurd. Kan hij een beetje „bij-lezen."
Nieuwjaar.
In alle toonaarden zal wel de lof gezongen worden van Jaap a Cohen, Tonny a Cohen, Wim v. d. Marei
en Nico Kaspers, welk onvolprezen kwartet ons weer een Nieuwjaarswens voorschotelde, die vrijwel uniek
genoemd mag worden in het vaderlandse verenigingsleven. Vandaar dat wij luidkeels meezongen, want het
was fantastisch. De derde „Einlage", ("wanneer de stichting onze droom ons zal doen beleven") bracht het
clubhuis tot een even daverende als wel verdiende ovatie. Nico Holtzappel wees er al op, dat ditmaal de
Nieuwjaarswens onvolledig was, want Jaap a Cohen heeft de goede smaak gehad om in de Nieuwjaarswens
helemaal niet te schrijven over hetgeen hijzelf betekend heeft voor de viering van ons zestigjarig bestaan. Er-
was trouwens nog iets, wat Jaap moedwillig uit de Nieuwjaarswens gelaten heeft en dat moge ik hier dan
nog even vastleggen. De onvergetelijke avond, die Jaap en Tonny de leden van de feestcommissie met hun
dames bij hen thuis aanboden op 12 Februari. Die avond is voor de leden van de feestcommissie een hoogte
punt geweest van de hele feestviering. Een bijeenkomst, die stijl had en waar de tijd te snel omvloog. Voor
die twaalfde Februari namens allen die daar waren onze hartelijke dank.
Wat nu onze Nieuwjaarsviering betreft: ja, dat is toch ieder jaar weer dank zij dit kwartet een hoogtepunt
in de eindeloze sombere winter van dit land. Wat zouden wij moeten beginnen met de Nieuwjaarsdag, als wij
Jaap, Tonny, Wim en Nico niet hadden? En daarom lijkt het mij voor de toekomst ook meer dan voldoende
als slechts zachte pianomuziek onze enthousiaste gesprekken begeleidt, want, al zijn onze gesprekken dan
werkelijk niet zo belangrijk, dat zij de historie in zullen gaan, het is toch leuk, als je elkaar kunt verstaan.
Protest.
Neen, ik ben het echt niet eens met de uiterst sportieve voorzitter van H.F.C. en met onze eigen even spor
tieve aanvoerder van het eerste elftal, dat de protesten moeten worden afgeschaft. Ik geloof namelijk, dat er
in het debat over het afschaffen van de protesten een taalkundig misverstand heerst en dat men bezig is
„waarneming" en „toepassing" door elkaar te halen. Als ik een vergelijking mag maken met de spelers zelf:
er gaat geen scheidsrechtersfluitje, als een speler een spelsituatie verkeerd waarneemt. Dan mist hij een doel
punt of veroorzaakt een doelpunt. Maar als hij de situatie verkeerd toepast en dus bijvoorbeeld buiten spel
komt te staan, dan gaat het fluitje wel.
Zoiets speelt naar mijn gevoel ook een rol bij de protesten. Indien een scheidsrechter iets verkeerd waar
neemt, dan moet men zijn mond houden onder alle omstandigheden. Wanneer echter een scheidsrechter de
regels verkeerd toepast, dan moet er een mogelijkheid zijn dit te corrigeren. In het geval tegen O.V.V.O.
zijn een paar keer de regels echt verkeerd toegepast. Ik geloof, dat men bereid moet zijn onder het motto
„it is all in a game" zonder meer te aanvaarden, als een scheidsrechter zich verkijkt op een buitenspelgeval
of een handsgeval. Maar als een scheidsrechter, zoals in de betrokken wedstrijd ijskoud vertelt, dat een
protest-penalty genomen moet worden door dezelfde speler, die de oorspronkelijke penalty genomen heeft, dan
is dit zo'n flagrant staaltje van verkeerde toepassing, niet van waarneming, dat men het recht moet hebben
dit aan een neutrale instantie voor te leggen.
De voorstanders van het afschaffen van protesten, spelen als sterke troef uit, dat wij de enigen zijn, die
dit stelsel kennen en dat nergens in het buitenland geprotesteerd kan worden. Ja, wij zijn nu eenmaal anders
dan de buitenlander. Iedereen woont boven de zeespiegel en wij wonen beneden de zeespiegel. Wij hebben niet
eens een stukje land van Onze Lieve Heer kunnen krijgen en moesten de blubber uit de Noordzee vissen en
daarna gaan droogbaggeren. Het buitenland heeft één radio en wij spelen en zingen „Wien, Wien, nur du
allein" op zijn Rooms, op zijn orthodox-protestants, op zijn neutraals, op zijn socialistisch en op zijn vrijzinnig
protestants. Zo zijn wij nu eenmaal. Het is onze kracht en onze zwakte, dat wij heel anders zijn, dan het
buitenland. En wat mij in deze hele zaak niet prettig aandoet, is het feit, dat juist de scheidsrechters zo voor
de afschaffing van die protesten zijnJ. W.
10
