Mixed Pickles
BeQunstiQinq van onze aóveRteeRÓeRS, houót 6e schakel in stanó
De wedstrijd, die ik NIET zag.
In „Sport" schrijft Kick Geudeker een rubriek ,,De wedstrijd, die ik zag". Je kan eigenlijk een veel beter
verslag schrijven over de we-dstrijd, die je niet zag. Geloof mij, dat dit veel aangrijpender, opwindender en
spannender is dan de wedstrijd, die je wel ziet.
Je hebt met dikke letters in je agenda gezet: AFC-HVC. Want die roodgebroekte Amersfoorters zijn zo lang
zamerhand tot onze erfvijanden gaan behoren. Dat dateert nog uit de tijd, dat Charles Lungen en de toen
malige HVC-goalie, Spangenberg meen ik, een persoonlijke vete tegen elkaar hadden opgevat en er twee keer
per jaar een wedstrijd werd gespeeld, waarvan de stukken afvlogen.
Daarna hebben wij en de Amersfoorters kans gezien, enige keren eikaars Kampioenskansen grondig te be
derven en zo hebben Birkhoven en de Wandelweg de wederzijdse supporters al heel wat grijze haren bezorgd.
Dan komt er plotseling zo'n bende werk op je af, dat je moet kiezen: Of de bridge-wedstrijd tegen „Kenne-
merland" afzeggen öf AFC-HVC laten lopen. Doe je het eerste, dan dupeer je je partner op schandelijke wijze
en verder ben je arrogant genoeg om te denken, dat als je er niet bij bent, AFC wel eens de beker zou
kunnen verliezen. Neen, dan maar AFC-HVC laten lopen.
Om kwart voor twee vindt je jezelf toch maar een flinke vent. O zo... er is dan toch nog plichtsbetrachting.
Je gaat niet naar de wedstrijd, want er ligt nog werk te wachten. Wat je toch maar over hebt voor je
110.000 vrij voor elk accountantsonderzoek betalende abonné's. Als ze het wisten, stuurden ze bloemen.
May be. Of ze bedankten.
Om vijf voor twee bel je met een of andere smoes het clubhuis op. Want je wil van alles weten. Of het vol
loopt, of de ploeg volledig is, of en zo voort.
Om half drie heb je één alinea klaar. Je belt het clubhuis. Een gillend kind op AFC schijnen bij voor
keur jongetjes beneden de zes jaar de telefoon te bedienen dat al na de vijfde keer snapt, dat je: „Hoe
is de stand?" staat te brullen, antwoordt: Nul-nul.
Om drie uur ben je van het eerste velletje copy bevallen. Inmiddels heb je de competiticstand van de vorige
week opgezocht en het clubhuis opgebeld. Nul-nul.
Om half vier zegt je vrouw: „Had je niet beter naar AFC kunnen gaan? Ik kan niet zeggen, dat je hard
opschiet." Even het clubhuis bellen. Nul-nul.
Om kwart voor vier met kloppend hart clubhuis bellen. Nul-nul. Nog vijf minuten.
Nu geef je de fictie, dat je zat te werken, maar prijs en steekt de zoveelste sigaret op. Je hoort in je ge
dachten Chiel van Driel brullen „Dekken" of „Nog vijf minuten", je hoort de afgrijselijke dingen die ze nu
„op de trap" zeggen.
Even het clubhuis opbellen.
„Afgelopen. Eén-één" roept v. d. Pijl en hangt meteen de telefoon op de haak en de lepel in de soep.
Eén-één. En vijf minuten geleden..*... Wat kan er gebeurd zijn? Je belt het clubhuis. Toet-toet-toet. Vijf
keer, zes keer. Het tweede vel papier zit nog maagdelijk blank in de schrijfmachine. Laat alle abonné's
barsten. Hoe kan het nou een-een geworden zijn?
Na twintig minuten martelen krijg je het clubhuis en de rustige objectieve Nico Holtzappel met een verslag
van die laatste vijf minuten.
Je „wankelt" naar je bureau. Als je ziet, wat je in twee-en-een- half uur „gewrocht" hebt dan weet je, wat
je bij de volgende thuiswedstrijd zult kiezen.
Wel gezien.
Maar ik heb toch weer heel wat gezien in AFC de laatste weken. Gezien hoe er altijd weer mensen zijn, die
hun vrije tijd opofferen om het al die AFC-ers maar weer naar de zin te- maken.
Jan Snelleman, de niet te overtreffen „Kienmeester", die van zo'n Kienavond-om-wild een wild feest maakt.
Wim v. d. Marei en Tony a Cohen, die als Thomasvaer en Pieternel op de Nieuwjaarsreünie de Nieuwjaars
wens van Jaap a Cohen brengen op een wijze, dat ze er in de Stadsschouwburg punten aan kunnen zuigen.
Joop-giro 128.000 Gilkens, onovertroffen leider van onze bridge-drives, perfecte organisator en arbiter in
de bridgewedstrijd AFC-Kennemerland. Gebrek aan plaatsruimte verhindert mij, dat ik de volledige uitslagen
publiceer. Uit bescheidenheid vermeld ik alleen, da-t Jaap van Nek en ik de vierde prijs gewonnen hebben.
Een koffiepot en een theepot en we kwamen er in triomf mee thuis met een gezicht, alsof wij het doel van
oen koffiepot en een theepot kenden en dagelijks uitsluitend hun inhoud tot ons nemen. Als jullie nóg eens
wat van de „Roeterstraat" te zeggen hebben. Wanneer Pais en Hordijk van „Kennemerland" niet tot een
klein slem sans atout gekomen waren tegen ons, zoals je die alleen in de boekjes leest, hadden wij de eerste
prijs gewonnen.
Maar dan hadden wij een kruik Z.O. genever gewonnen (laat ik tot mijn zestiende jaar gedacht hebben,
dat dit Zuid Oostelijk betekende). En gezien de voorspellingen, die onze geliefde betere helften plegen te
doen, als de „Roeterstraat" zich naar een AFC-evenement begeeft, kan je beter met een braaf gezicht met een
koffiepot en een theepot op je basis terugkeren.
Straks gaan we bridgen onder elkaar en dan zal Siem de Wa-al zich uitsloven, want Joop Gilkens gaat ze m
Almelo of daaromtrent uitleggen, wat bridge is.
Straks gaan we hérendiner smakken en dan zal Henk Esser weer met tact en volharding 50 of 60 besmokmg-
de- of berokte AFC-ers uit de bar naar de soep lokken.
Zo gaat dat AFC-gedoe winter in, winter uit zijn gang. Dank zij de leden, die er wat voor over hebben, hun
club en hun vrienden te dienen. Hartelijk dank allemaal!
6
