misschien zelfs 3e plaats verspeelde. Eerlijk
gezegd voelde ik het later als een hiaat in
de veelgeprezen Duitsche super-organisatie,
dat de luidspreker ons kleine groepje Hol
landers niet met den juisten toestand van
Brasser s voet op de hoogte had gesteld.
Wij hadden zijn heroieke race dan beter ge
waardeerd en hem niet inwendig ver-
wenscht, want U weet, het publiek is nu
eenmaal wreed en ook een Hollander kan
chauvinistisch worden, zelfs in Berlijn.
Ik zal U ook niet vervelen met een be
schrijving van de wonderbaarlijke prestaties
van den neger Owens, die in onnavolgbare
stijl, licht als een veer en snel als een wer
velwind over de baan vloog. In Berlijn ver
geleek ik zijn stijl met die van een wilde
kat; de Engelschen noemen hem nu een pan
ter, wat nog beter gevonden is. Een juiste
definitie te geven is wel niet mogelijk; men
moet dezen athleet gezien hebben. Wat ver
der te zeggen van de verdere prachtpresta-
ties, als de lange afstand-races der Finnen,
de 800 Meter, de 3000 Meter hindernis, het
polstok hoogspringen, van de Marathonloop
niet te vergeten. Wat was het een koddig
gezicht toen no. 7, 8 en 9 met een onderlinge
afstand van ca. 20 Meter arriveerden en no.
9 eensklaps na 42 K.M. een felle spurt in
zette waarbij hij no. 8 totaal van de sok
ken liep en no. 7 bijna ook nog klopte. Deze
kreeg hem echter op tijd nog in de gaten,
zette eveneens een geweldige spurt in, alsof
hij zoo uit z'n bed stapte, en kon zoodoende
den aanval afslaan, onder groote hilariteit
van het publiek.
En dan die dramatische middag van de
estafetten-race, waarbij we ons schor
schreeuwden toen Osendarp na den laatsten
wissel de achterstand inliep, om even voor
de finish den Duitscher Borchmeyer met een
borstbreedte te slaan. En toen de desillusie
dat de Hollandsche ploeg gedisqualificeerd
werd, omdat Tinus het stokje was kwijtge
raakt. Wij, die alleen naar de loopers had
den gekeken, hadden hiervan niets gemerkt
en het was wel een zeer pijnlijk moment,
toen we de droeve mededeeling door den
luidspreker hoorden. En wat de zaak nog
pijnlijker maakte was, dat het Duitsche pu
bliek zich niet bijzonder sportief toonde,
toen bekend werd gemaakt, dat door deze
pech Duitschland de derde prijs had inge
pikt. Het was evenwel, of ook de Olympi-
schen Goden dit minder sportief optreden
niet welgevallig was, want vlak daarop vol
trok zich een nog veel vreeselijker drama
bij de dames estafetten-race. Bij het laatste
wisselpunt lieten de Duitsche dames, die
zeker een 10 Meter voorsprong hadden en
den vorigen dag nog het wereldrecord had
den verbeterd, eveneens het fatale stokje
vallen en waren zoo verbouwereerd,
dat ze er niet eens meer aan dachten het op
te rapen, maar in huilen uitbarstten, waar
door een vaste eerste prijs voor Duitschland
verloren ging.
Recordverbeteringen en zenuwsloopende
momenten waren niet van de lucht; de on
heilspellende stilte vooral bij de starts van
de 100 en 200 Meter was dusdanig, dat je
je als onder hypnose voelde. En dan, na
het startschot, die uitbarsting van aanmoe
digingen uit de zenuwoverkropte gemoede
ren. Het RaRaRa Germania van de Duit-
schers, het HèjaHéjaHéjahé van de Finnen,
het hoei-hoei geroep van de Hongaren, het
was je reinste cacaphonie. Het geweldige
Stadion leek dan wel een heksenketel, waar
in op den bodem eenige witte, bruine of
zwarte duivels probeerden elkander één of
meer centimetrs afhandig te maken. In af
wijking met de Spelen in Amsterdam hiel
den de Amerikanen zich ditmaal vrij rustig,
hadden ze hun yell schijnbaar thuisgelaten,
of wisten ze dat hun mannetjes het ook zon
der schreeuwen wel zouden winnen. Ook
van de Hollanders merkte men niet véél en
deze zaten te verspreid. Om me heen zaten
er een stuk of tien, een rij of twintig lager
nog een wat grooter groepje, doch hun
klankvolume was te gering om in dit groote
Stadion tot zijn recht te komen. Wie wel op
vielen waren de Zweden en Finnen, die
maakten het zelfs zoo erg, dat ze eenmaal
door den luidspreker tot de orde moesten
worden geroepen.
In de morgenuren werden de voorwed
strijden gehouden en 's middags om 3 uur
begon dan het hoofdprogramma, dat meest
al tot een uur of 7 duurde. Bij het vele en
buitengewoon spannende, dat werd ge
boden, was dit meer dan welletjes, doch de
Duitsche organisatoren hadden eiken dag
nog voor een toespijs gezorgd en na zevenen
kregen we dan demonstraties te zien van
Finsche, Noorsche, Hongaarsche turners,
e.a., die het aanzien zeker meer dan waard
waren. Zoo zagen we o.a. een turnuitvoe-
ring van niet minder dan 1200 Zweedsche
turnsters en turners, waarna Duitschland
natuurlijk nog beter voor den dag wilde
komén en ons den volgenden dag op een
massa-demonstratie van niet minder dan
A.F.C.'ers, begunstigt onze adverteerders!
