toch wel gepakt worden door het schitte
rende wat de Rijn bood onder een strak
blauwen hemel; van de in prachtige bloei
staande vruchtboomen; de Drachenfels, ja
te veel om op te noemen. Het was fijn in
één woord. Ik heb genoten.
Tegen 1 uur arriveerden wij te Duisburg,
waar wij door een zeer sympathiek be
stuurslid van de Homberger Spielverein
1903 werden begroet. Voor wij goed en wel
het station uit waren was een onzer leden
reeds wederom verloofd. Het is ongeloofe-
lijk, maar waar. Ik heb nooit geloofd aan
liefde op het eerste gezicht, maar ik moet
nu toegeven dat het bestaat. Wij zochten
een restaurant op en lunchten smakelijk en
gezellig. Behalve Piet Donaghy die per sé
kip wilde hebben. Hij heeft het beest dan
ook gekregen, maar meer ook niet. Af te
halen was er niets. Zoo iets noem je in
Holland vel over been!
Nadat aan de voet van Bismarck nog
een keurige foto was gemaakt, wij een heel
gezellig smoesie met een Nazi hielden, lie
ten wij ons door een tram naar het veld van
de Homberger Spielverein rijden. Nees vond
het tarief van de Düsburger Strassebahn te
duur en protesteerde luid, wilde zelfs op
een kinderkaartje rijden, hetgeen niet ge
lukte. Er was ook een snaak die Herr
..Konduktur om een „überstapchen" vroeg.
Gelukkig werd er al weer eens gelachen,
en wij arriveerden op het veld. Ik zeg
veld. maar bedoel kolenmijn. Het veld was
slechts zwart kolengruis (zit trouwens nog
in mijn keel). De spelers fronsden de
wenkbrauwen, doch vonden het toch wel
lollig nu weer eens op een ander klein
gruis te spelen. In Mayen was het keurig
grijs, hier pik zwart. Maar je moet, spe
ciaal in het buitenland, alles meemaken (ik
geloof trouwens dat wij niet veel gemist
hebben!).
De kleedkamers wdren tamelijk klein, en
de atmosfeer zeer benauwend, daar zich
voor ons reeds eenige elftallen zich ver
kleed hadden. Tenminste, ik vermoed dat
dit de oorzaak was.
Om 4 uur begon onze tweede „Ausland-
kampf".
De voorzitter van de Homberger Spiel
verein 1903 verwelkomde ons elftal op het
veld met een zeer hartelijke speech, en ik
heb bewondering voor Dick Bessem voor
de keurige woorden welke hij uit dank
tot den voorzitter sprak en hem een mooi
geschenk aanbood.
Onder de oogen van een zeer talrijk op
gekomen publiek begon de wedstrijd. Ik zal
deze niet technisch verslaan. Over dit ge
deelte ontfermt zich een derde collega.
Ik moet alleen toegeven, dat ik voor de
rust als Herr Linienwachter, mij niet be
paald prettig voelde. Toen het na 20 minu
ten 4—0 stond, parelde koud angstzweet
op mijn voorhoofd. Maar dan de eerste
2 goals van Homberg! Zoo clean buitenspel,
zoo verschrikkelijk, dat ik bijna mijn arm
uit het lid heb gezwaaid. Laat ik zonder
overdrijven zeggen, beide malen stonden de
spelers van Homberg minsten 15 meter bui
tenspel. De scheidsrechter vond het blijk
baar heel gewoon en gaf rustig goal. Na dit
tweede doelpunt kon onze captain zich niet
langer inhouden en voegde den arbiter toe:
,,Herr Scheidsrichter spelen wij nou met of
zonder buitenspel?"
Gelukkig verstond de goede man qeen
Hollandsch.
In ieder geval hebben onze jongens zich
gelukkig bijtijds hersteld, en verloren wij
met de zeer behoorlijke cijfers 5—3. Hom
berg had een zeer goed elftal en speelde
beslist sterker dan het onze, zoodat de
overwinning volkomen verdiend was.
Bé Dorlas verdedigde zijn doel op keuri
ge wijze, hoewel het voor hem nu niet be
paald een lolletje was, want na eiken uit
val zag hij er uit als een mijnwerker. Verder
wil ik Brouwer nog noemen, die onze drie
doelpunten voor zijn rekening nam, en
Daantje Ellens, welke een keurige partij
speelde en onvermoeid zwoegde. Hoe kan
het ook anders, wanneer je, om in training
te blijven, vroeg je bed opzoekt.
In de rust geraakte Nic. Neseker gebles
seerd en werd vervangen door Wim de
Tippelaar, welke volgens Ben Smits reeds
zoover was hersteld dat hij van den dokter
driekwartier per dag mocht wandelen.
Na afloop van den wedstrijd hebben wij
in hoog tempo doorgewerkt. Na ons vlug te
hebben gewasschen en gekleed per auto
bus naar het vereenigingslokaal van de
Homberger Spielverein. Hier hadden wij
precies 10 minuten den tijd. In deze 10 mi
nuten heeft de voorzitter ons nog zeer har
telijk toegesproken, en heeft aan Dick een
keurig schild met het wapen van Homberg
overhandigd. Wij deelden aan onze Duit-
sche vrienden A.F.C.-insignes uit.
Cheers, handen drukken, bedanken, auf
wiedersehen, en weer verder per autobus
naar Duisburg waar onze trein wachtte,
tenminste tot 7 uur 10, maar wij zijn geluk
kig op tijd gekomen.
A.F.C.-ers, begunstigt onze adverteerders!
- 20 -
