25 November moesten we in Den Helder
spelen, doch de wedstrijd ging niet door.
En gelukkig! Want het was profaan ge
weest, als wij op den dag, dat Holland mee
leefde met de helden uit Den Helder, die
vochten om schipbreukelingen in veilige haven
te brengen, aan Den Helder hadden moeten
denken voor zoo iets secundairs als een voet
balwedstrijd per saldo is.
In stede daarvan hebben wij ten volle kun
nen meeleven met het ontzettende drama, dat
zich aan onze kust afspeelde. Het is opnieuw
gebleken, dat moed en zelfopoffering geen
jjdele klanken in Holland zijn en wel heel
diep moge onze eerbied uitgaan naar onze
landgenooten, die in de bange dagen der
vorige week zóó hun menschenpiicht ver
vullen.
Ik kan aan het slot van dit artikeltje niet
over voetbal schrijven. Aan onze lage kust
zoowel als in het zonnige Italië wordt ge
rouwd om hen, die bleven. En licht kan men
zich indenken, hoe groot de oogst van de
Noordzee geweest zou zijn, als de beman
ningen van onze Hollandsche reddingbooten
niet hun plicht en meer dan hun plicht ge
daan hadden.
Zoo vaak is er in ,,De Schakel om geld
gevraagd. Voor dit en voor dat; maar alt ijd
per saldo voor onze eigen genoegens. Komt
A.F.C.-ers, weer vraagt „De Schakel om
geld; doch nu niet om der wille van de club.
van een feestavond, etc.
Nu vraag ik U, en met meer klem dan ik
het ooit voor de club gedaan heb, zendt Uw
postwissel naar de Noord-Zuid Hollandsche
Reddingmaatschappij en naar het Dorus
Rijkers-fonds.
Voor we aan eigen genoegen denken, is het
onze plicht thans te denken aan hen, die bij
nun reddingspogen bleven en aan hen, die nu
alweer turen in den nacht, of er ook erger.s
mcnschen zijn, die hun hulp noodig hebben.
K.F.C.A.F.C. 2—3.
Op Zondag 11 November, uiterst vroeg,
vertrokken zeven A.F.C.-ers en een A.F.C.-
ster per Alkmaarsch zeekasteel naar Zaan
dam, alwaar nog bijna onder kerktijd aange
land. Bij Koopman werd gepic-nict met vele
koppen koffie, terwijl het lange wachten (de
Zaankanters eten op Zondag extra veel, zoo
dat pas om half drie begonnen kan worden)
onderbroken werd door een serie uiterst
fraaie billart-kunststooten van den Heer
Koopman, hoewel Ben het niet moeilijk vond.
Met een bus hobbelden wij, na onderweg
de rest van ons elftal, benevens onzen eeuwig
enthousiasten Eere-Voorzitter, plus nog en
kele supporters (drie) ontmoet te hebben,
over een weg zonder tollen, naar het K.F.C.-
veld. Wat zeg ik veld dat zou hatelijk
zijn, ik bedoel „bieten-akkertje".
Óm half drie stelde, onder toezicht van
een vrij talrijk publiek, het volgende elftal
zich op: Haaxman, Tacke, Spits, Neseker,
Tienstra, Dijkhuis, Wybenga, Brusse, Grim
berg, Wolters, Bos.
Het begin was opwekkend. De eerste aan
vallen waren voor A.F.C. en reeds na vijf
minuten scoorde Brusse uit een keurig aan
gegeven bal van Wolters. Direct daarop
dachten wij onzen voorsprong te zien ver-
grooten, doch Grimberg trapte, alleen voor
doel staande gevolg van den bietenakker
den bal maar half, zoodat de keeper er
geen moeite mee had. Een schot van \Volters
ging rakelings langs den paal. K. F. C. ge
loofde het toen wel, en nam het spel meer en
meer in handen. Onze verdediging hield
echter stand. Haaxman was enorm op dreef,
en hield op wonderbaarlijke wijze drie zeker
schijnende doelpunten uit zijn heiligdom, ter
wijl eenmaal een vliegend schot door de lat
werd gekeerd. Rust kwam met een 10
voorsprong voor A.F.C.
Dadelijk na half-time kwam K.F.C. ge
weldig opzetten, en scoorde na circa 3 minu
ten den gelijkmaker door een hard schot van
den rechtsbinnen. Haaxman stond op de
goede plaats, doch Spits veranderde den bal
zeer ongelukkig van richting, zoodat
het „ding" in den verlaten hoek vloog. Onze
enkele supporters kregen bij dat doelpunt
eenigszins ,,de zenuwen en zagen een nieu-
we nederlaag in het verschiet. De spelers
dachten er echter anders over en vielen fana
tiek aan. Onze tegenstanders speelden tame
lijk fair, uitgezonderd de links-back, voor
wien het wel goed geweest zou zijn hem er
eens aan te hebben herinnerd, dat t Wapen
stilstandsdag was
Na enkele mislukte aanvallen van A.F.C.
wilde Piet Bos het eens alleen probeeren. Hij
„nam" drie tegenstanders, en zou met een
onhoudbaar doelpunt scoren, toen hij „schit
terend werd gevloerd. Uit wraak scoorde
Piet de penalty onmogelijk hard (21).
K. F. C. deed enkele verwoede tegenaan
vallen, waarbij de bal een paar maal akelig
angstig rakelings langs ons doel vloog. Een
kwartier voor tijd brak Piet Wolters door
de ver opgedrongen K. F. C.-verdediging
A.F.C.-ers, begunstigt onze adverteerders!
6
