EEN ZAAL VOL
HERINNERINGEN
■C"
fMl
Een zaal vol herinneringen
ls het Eerste van AFC de eerste trainingen van
het seizoen afwerkt, is het meestal nog rustig op
het sportpark. De werknemers van omliggende
bedrijven trappen zo nu en dan een balletje, maar
verder heerst er vooral stilte. Stilte voor de storm
van een nieuw seizoen.
Tijdens een van die zomertrainingen kom ik wat te vroeg aan op
Goed Genoeg. Tegen beter weten in loop ik de trap op richting het
clubhuis. "Het zal nog wel dicht zijn", denk ik. Maar boven blijken
de deuren gewoon geopend. Vanaf het balkon kijk ik naar binnen,
de gang in. Bij het zien van de eregalerij vliegen mijn gedachten
terug naar vorig seizoen. Voor de tweede keer binnen vijf jaar
lukte het om met het Eerste elftal kampioen te worden. De beste
amateur-ploeg op zondag van Nederland heten we een jaar lang. Als
ik de teamfoto zie, kan ik een glimlach niet onderdrukken: een stel
vrienden die de concurrenten dertig wedstrijden te slim af waren.
Wat een stunt.
Langzaam loop ik de verlaten zaal binnen. Als het seizoen straks
weer is begonnen, staan links in de hoek op maandagavond de leden
van de biljardclub. Een klassiek groepje mannen met de keu in de
hand en allen gestoken in een rode pullover. Het eindeloze gekeuvel
overstemt meestal de gemaakte caramboles, maar dat maakt de
biljardgroep juist zo sympathiek.
Ook de bar, iets verderop, is nu nog verlaten. Zolang ik me kan her
inneren drinken de spelers van het Eerste en Tweede elftal aan deze
bar na iedere donderdagavondtraining een glaasje. Vaak gaat het
over voetbal, maar heel vaak ook niet. Hier leerde ik de muziek van
André Hazes waarderen, werden er felle politieke discussies gevoerd
en vierden we uitbundig feest. Nu staan de barkrukken omgekeerd
op de toog en ruikt het naar verf.
"Lautje!", hoor ik van achter me. Het is de opgewekte stem van Joop
Kenter (zie foto), uitbater van het clubhuis. Ik ken Joop alleen in zijn vlek
keloze overhemd, nu is hij gestoken in korte broek en een T-shirt. Met
een kwast in de hand waarschuwt hij voor de natte tafels. "Na een jaar
staan ze vol met ingekraste namen en dus verf ik ze weer netjes zwart",
vertelt Joop die dus ook middenin de voorbereiding op het seizoen zit.
Op deze plek keek ik tien jaar geleden ademloos toe hoe Louis van
Gaal vanachter zijn laptop vertelde over het trainen van driehoekjes.
En een paar maanden geleden werd hier aangekondigd dat vrouwen
en meisjes eindelijk ook bij AFC terecht kunnen om te voetbal
len. Het is slechts een minuscule greep uit het verleden, de reeks is
eindeloos. Als werkelijke rijkdom in kostbare herinneringen schuilt
dan is deze zaal, niet groter dan een 16-metergebied, inmiddels van
onschatbare waarde.
In gedachten verzonken loop ik terug richting de deuren. "Kijk uit
voor de drempel, die is ook nat!", hoor ik Joop net op tijd roepen.
Met een sprongetje stap ik de gang in: op weg naar de training, op
weg naar een nieuw seizoen vol nieuwe AFC-momenten.
Laurens Samsom
Ik kijk nog wat rond in de
stilte. Het podium in de
verte vormt het epicen
trum van de zwart-witte
ruimte. Ik stel me voor
hoe de duizenden herin
neringen als transparante
foto's verspreid door de
zaal hangen. Bijvoorbeeld
de traditionele nieuw
jaarswens van Thomas-
vaer en Pieternel, die ver
voor mijn tijd door AFC-
ers op dit podium werd
opgevoerd. Later werd dat
een nieuwsj aarsmusical
onder leiding van Ron van
Doesburg, Nicky Hekster
en Jack van Gelder, waar
zo'n beetje de hele club op
afkwam. Marco Borsato
en René Froger zongen hier, vele kampioenselftallen werden gehul
digd, het Kienteam trad op, de AFC-ridders lunchten in de zaal en
de C junioren vierden hier hun kerst.