AFC EN HET W.K. 'Supporters' club AFC opgericht' Zo langzamerhand hoef ik aan supporters van verenigingen uit het Betaalde Voethal niet meer uit te leggen voor welke club ik ben. Bijna iedereen weet nu dat ik een ech te AFC-er ben. Dat is al zo sinds 1960, toen ik als tienjarige pupil lid werd van de club, die toen nog op de Zuidelijke Wandelweg speelde. Aangezien iedereen die toentertijd lid wilde worden door twee leden moest wor den voorgedragen, moest ik twee AFC-ers weten te vinden die mijn inschrijvingsfor mulier wilden voorzien van een handteke ning. Dat werden uiteindelijk Otto Sterman, de vader van mijn klasgenote Saskia, en Hein Timmerman, de vader van Tim, waarmee ik jaren in diverse jeugdelftallen speelde en nu nog steeds goed bevriend ben. Tim en ik woonden in dezelfde straat, de Achil- lesstraat, in Amsterdam Zuid. Twee straten verder woonde Ton Dissel koen, evenals Tim afstammend uit een echte AFC familie. Zij hadden het nooit over Ajax, Blauw-Wit of D.W.S., alleen over AFC werd gesproken. Bij mij thuis was dat niet het geval. Mijn vader werd pas donateur, nadat ik lid was geworden, maar in de loop der tijd heeft hij mij qua fanatisme meer dan ingehaald. Als commissie-, bestuurslid en administrateur heeft hij tot nu toe veel meer voor de club kunnen betekenen dan ik, die tot op heden slechts speler, jeugdleider, pers- en propa- gandacommissielid en cabaret/musical schrijver ben geweest. Soms heb ik mij in het verleden wel eens afgevraagd waarom ik lid zou blijven van een club met trainers en/of leiders, die mij niet altijd opstelden in het naar mijns in ziens juiste team, maar al snel kwam ik er dan weer achter, dat ik niet zonder AFC kon. Het merendeel van mijn vrienden speelde of speelt bij AFC. De band is veel hechter dan ik soms in eerste instantie dacht. Ik ben dus voor A.F.C en niet voor Ajax, P.S.Y., Feijenoord, Vitesse, Veendam of Zwolle. Steeds meer mensen hebben dat eindelijk door en daarom wordt mij zo nu en dan op tribunes of op straat door voor mij volstrekt onbekende mensen gevraagd hoe het met AFC gaat. Dat zoiets in Nederland gebeurt, is voor mij niet meer bijzonder, maar gekker wordt het als je meerdere keren tijdens het W.K. Voetbal in de Verenigde Staten wordt aangesproken met 'Hé AFC-er'. Wildvreemde mensen, uitgedost met Oranje attributen begonnen zonder enige aanleiding over mijn club te praten. Mijn AFC!! Dat blijft een gekke gewaarwording. Aan de overkant van de plas bleef AFC centraal staan. Niet alleen door die kreten van de Oranjesupporters, maar nog veel meer door de echte AFC-ers, die ik tijdens mijn trip in de V.S. ontmoette. Het begon al in Washington. Vanwege di verse televisie-opnames kon ik niet vanaf de allereerste dag met Oranje op reis. De oefenstage in Canada en de eerste week van de voorbereiding in Orlando moest ik aan mij voorbij laten gaan. Ik meldde mij dus pas bij mijn N.O.S.-collega's op de dag voordat Nederland de eerste wedstrijd tij dens het W.K. 1994 tegen Saoudi-Arabië moest spelen. Washington was 'Oranje'. Overal liepen Oranje supporters. Tienduizend fans waren het Nederlands Elftal achterna gereisd en sommigen daar van wilden overduidelijk laten blijken, dat ze wisten, dat ik een AFC-er ben. Ik had een paar weken eerder tijdens een bezoek aan Washington gegeten op een terras van een leuk restaurant bij een schitterend verbouwd station. Ik had mij toen voorgenomen om voor de wedstrijd weer daar te gaan eten. Uit bijge loof èn omdat ik het eten daar zo lekker vond. Na de lunch en een heerlijke sigaar stond ik voldaan op en besloot met mijn collega Leo Driessen richting stadion te ver trekken. 'Laten we maar een taxi nemen.' Terwijl wij op zoek waren naar de taxi standplaats, hoorde ik opeens iemand mijn Op initiatief van vice- voorzitter Kees Gehring werd in het seizoen '93- '94 de supportersvereni ging The Reds opgericht. Doel is het bij elkaar krijgen van financiën bij de leden van AFC om AFC I op amateurbasis te kunnen behouden in de top van het landelijke voetbal. Vele AFC-leden meldden zich aan. In mei '94 organiseerde de nieuwe supportersver eniging een bijzondere bijeenkomst, waarop Ajax-voorzitter Van Praag een interessante lezing hield over de gang van zaken bij Ajax. Eerder in 1994 financier de The Reds al een trainingsstage voor de selectie van het eerste elftal naar de Canarische Eilanden. Een nieuw fenomeen in AFC: Pim van de Meent werd tot hoofdtrainer benoemd en FHenny Kottmann tot trainer. Dat gaat pas voor het seizoen 1994-1995 in, maar verdient, gezien zijn bijzonderheid, al vermelding in dit seizoenkarakteristiekje. AFC opnieuw in KNVB- bekercompetitie. Op zaterdag I I oktober werd in Breda tegen NAC gespeeld. Voor ruim 4000 toeschouwers verliest AFC eervol met 3-5. 214

AFC (Amsterdamsche Football Club)

Jubileumboeken | 1995 | | pagina 262