die 18de januari 1945, de vijftigste verjaardag van onze club. Wat hadden
wij ons er veel van voorgesteld wij met onze revue, jij met je gedenkboek.
En inplaats daarvan: honger, koude, terreur en bittere ellende. Maar die
ochtend van 18 januari waren tientallen clubgenoten op Zorgvliet bijeen
gekomen zij hadden een bedevaartstocht ondernomen naar het graf van
onze oprichter, leidsman en onvergetelijke ere-voorzitter, wijlen Schaf Schee
pens. Er zijn misschien groteren geweest in A.F.C., maar Schaf was de
grootste, omdat nooit iemand zó de personificatie geweest is van A.F.C.
als Schaf Scheepens. Daar stonden wij, vermagerd, verarmd, hongerig.
Maar wij waren er toch dankbaar, omdat wij leefden en dit uur mochten
beleven. Nico Scheepens heeft daar aan het graf van Schaf een aangrijpende
redevoering gehouden. En toen des middags reünie ja waarachtig, reünie:
uren hebben onze mensen die dag gelopen, want er was geen enkel vervoer
middel in het „behouden huis", bij Eggers. Hoe Jan en Mieps v. d. Pijl
het voor elkaar gekregen hebben weet ik niet, maar er was warempel een
borrel, een echte vaderlandse borrel op de vijftigste verjaardag van A.F.C.
Wij voelden ons één en door die eenheid vreemd gelukkig. Voor mij had
die onvergetelijke avond overigens nog een bijzonder onprettig slot: Ik had
toen nog een fiets nou, een fiets: het was meer iets, dat op de een of
andere manier als vervoermiddel gebruikt kon worden en ik was dus gewel
dig bevoorrecht. Ik had het geval voorzichtig tegen het biljart geparkeerd en
toen ik weg wilde gaan was de „fiets" gestolen. Dat was héél erg
De bevrijding kwam en op 19 mei 1945 hielden we de eerste grote buiten
gewone ledenvergadering. Ik heb daar lang, achteraf misschien wel te lang,
het woord gevoerd. Maar er was ook zoveel te vertellen, zoveel, dat in die
barre jaren geheim had moeten blijven. Zes maanden later de echte her
denking van ons gouden jubileum. Toen ging dan eindelijk die Revue, dat
meesterwerk van Jaap a Cohen met de meesterkomiek Wim v. d. Marei uit
de Beursrevues en met zoveel anderen. Wat een triomf, die première in
november 1945 in het onverwarmde Bellevue, gefinancierd met. jenever
bonnen, die geplaatst werden onder het motto „van jenever word je
warmer". Ik dacht aan de talloze repetities tijdens de bezetting. Dat was
in de danszaal van Wim du Beau en alle deelnemers en deelneemsters
waren er steeds present, met lege magen en heen en weer lopend, maar zij
waren er. Ja, het waren al met al verschrikkelijke jaren, maar het zijn toch
voor mij mijn prettigste bestuursjaren geweest."
„En na de bevrijding helaas weer speciale commissies
78
